Το μαζικό ΟΧΙ της εργατιάς και η ανάγκη για αντικαπιταλιστική ρήξη με την ΕΕ και το Ευρώ

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

To 61% του λαού είπε ένα ξεκάθαρο, ταξικό ΟΧΙ σε παλιά και νέα μνημόνια, στην εξαθλίωση, στις πολιτικές του εγκληματικού καπιταλισμού ενώ 250 βουλευτές ψήφισαν το νέο πακέτο μέτρων – που ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό για κοράκια όπως ο Σόιμπλε. Αν θέλετε ένα διχασμό μόλις τον αποκτήσατε: αυτούς που υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους κι αυτούς που στο όνομα της ανάπτυξης τα καταλύουν. Οτιδήποτε άλλο παρουσιάζεται ως διχασμός μέσα στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα προπαγάνδας.

Το ΟΧΙ είναι μαζικό, εργατικό και κατά συνέπεια ταξικό και κέρδισε την πρώτη μάχη με τα μνημόνια και τους εκφραστές τους, ο πόλεμος βέβαια συνεχίζεται μετά την υπογραφή του νέου προγράμματος μεταξύ των δανειστών και της κυβέρνησης, οδηγώντας σε μια μία πλήρη, και εξευτελιστική παράδοση στης χώρας τις απαιτήσεις των δανειστών.

Κι αν η κυβέρνηση σκύβει το κεφάλι σε τέτοιες απαιτήσεις αντί να παραιτηθεί από τις όποιες «διαπραγματεύσεις», ο λαός υψώνει το ανάστημα του χωρίς να υπολογίζει τους εκβιασμούς. Με τις τράπεζες κλειστές από την ΕΚΤ, με τα ΜΜΕ να χτυπάνε με λύσσα, με εργοδοτική τρομοκρατία, με στημένα γκάλοπ, με στημένες αποδόσεις στις εταιρείες στοιχημάτων, ακόμα και με το Ρουβά να φτιάχνει θυμωμένα βιντεάκια υπέρ του ΝΑΙ, το ΟΧΙ έφτασε στο 61,31%.

Η κίνηση εκβιασμού και τρομοκράτησης του κόσμου από την ΕΕ και την ΕΚΤ και τη σύμφωνη γνώμη του Στουρνάρα να κλείσει τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης, αναγκάζοντας τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να κάνουν ουρές στα ΑΤΜ, απέτυχε. Ο συνδυασμός οικονομικού στραγγαλισμού και κινδυνολογίας έφερε τελικά το ανάποδο αποτέλεσμα. Τις προηγούμενες μέρες δεξιοί σχολιαστές μιλούσαν για «εθνικό διχασμό».

Η αλήθεια όμως είναι αντίστροφή, πρώτη φορά όλη η χώρα είναι τόσο ενωμένη, για πρώτη φορά ο χάρτης έχει το ίδιο χρώμα σε όλους τους νομούς. Δεν πρόκειται όμως για κάποια «εθνική ομοψυχία» υπέρ του ΟΧΙ, στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία που εκφράστηκε είναι αυτή των εργαζόμενων, των απολυμένων, των φτωχών και της νεολαίας.

Όπως σημειώνει ο Μανώλης Σπαθής σε σχετική δημοσίευση στην εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη, «ο ταξικός χαρακτήρας της ψήφου πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί, ακόμα και το Μέγκα αναγκάστηκε να ανεχτεί την σχετική διαπίστωση του Ηλία Νικολακόπουλου. Η εικόνα γίνεται πιο εύκολα κατανοητή στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου οι πλούσιες γειτονιές ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ενώ στις φτωχογειτονιές, η βουλευτίνα του Ποταμιού, Λυμπεράκη, δυστυχώς για αυτήν, επαληθεύτηκε, «οι φτωχοί έκαναν τη λάθος επιλογή».

Στην Εκάλη το ΝΑΙ έφτασε σχεδόν στο 85%, στη Φιλοθέη στο 81,5%, ενώ σε Ψυχικό, Κηφισιά, Βούλα και Βουλιαγμένη ξεπέρασε το 60%. Όσο πιο πλούσια η γειτονιά, τόσο πιο ισχυρή η ψήφος υπέρ του ΝΑΙ, και αντίστροφα. Στις δυτικές συνοικίες και στις γειτονιές της Β’ Πειραιά όπου ο κόσμος έχει χτυπηθεί από τη φτώχεια και την ανεργία το ΟΧΙ ήταν σαρωτικό, με πρωταθλητή το Πέραμα το οποίο ψήφισε ΟΧΙ με ποσοστό 76,6%. Σε Κερατσίνι, Αγία Βαρβάρα, Νίκαια και Ρέντη το ΟΧΙ ήταν πάνω από 70% Αντίστοιχη ήταν και η εικόνα στη Θεσσαλονίκη, στο Πανόραμα το ΝΑΙ άγγιξε το 62,3% ενώ στο Κορδελιό το ΟΧΙ έφτασε στο 70,5%. Ο κόσμος που έχει υποφέρει από τα μνημόνια ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει την περασμένη Κυριακή ό,τι και αν έλεγαν οι τρομοκράτες στην τηλεόραση. Το ΟΧΙ κυριάρχησε και στα πιο παραδοσιακά «κάστρα» της ΝΔ όπως η Λακωνία και οι Σέρρες.

Σαρωτικά ήταν ποσοστά που έλαβε στην Κρήτη και τα Επτάνησα. Συγκεκριμένα τα Χανιά, τα οποία αποτελούν την ιδιαίτερη πατρίδα του «επίτιμου» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δεν φάνηκε να πείθονται από την «έκκλησή» του και έδωσαν στο ΟΧΙ το εντυπωσιακό 73,77% καταλαμβάνοντας την τιμητική πρώτη θέση».

Οι παραγωγικές ηλικίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της ψήφου

Ενδιαφέρον έχουν και τα κοινωνικά, ηλικιακά χαρακτηριστικά του ΟΧΙ, όπως τα παρουσιάζουν οι αναλυτές κι όπως τα παραθέτει το άρθρο. Σύμφωνα με έρευνα της Public Issue, τα πιο ζωντανά κομμάτια της κοινωνίας, οι νεολαίοι ήταν οι πρωτοπόροι του ΟΧΙ, συγκεκριμένα στις ηλικίες 18-24 χρόνων (85%) και 25-34 χρονών (72%) ενώ στον αντίποδα οι βρίσκονται οι άνω των 65 με (45%).

Στην πραγματικότητα, οι μόνες κοινωνικές κατηγορίες στις οποίες το ΝΑΙ ήταν πλειοψηφικό και αυτό οριακά ήταν οι ελεύθεροι επαγγελματίες (50,1%) και οι συνταξιούχοι (52%). Ειδικά οι ηλικιωμένοι και οι συνταξιούχοι, που έχουν υποφέρει από τις περικοπές στις συντάξεις από τα προηγούμενα μνημόνια βρέθηκαν στο στόχαστρο των ψεμάτων και της τρομοκρατίας των ΜΜΕ. Αυτή η προπαγάνδα ενορχηστρώθηκε συστηματικά από τη ΝΔ όπως μπορούμε να συμπεράνουμε εύκολα και από το non-paper της που διέρρευσε την Παρασκευή. Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο, “προνομιακό” πεδίο για τα ψέματα των Νεοδημοκρατών ήταν οι ηλικιωμένοι και οι γυναίκες. Συγκεκριμένα στο θέμα των γυναικών δεν θα μπορούσαν να έχουν κάνει πιο λανθασμένη εκτίμηση.

Οι γυναίκες αποδείχτηκαν πιο άφοβες και ξεπέρασαν κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες τους άντρες ψηφίζοντας ΟΧΙ με 62,3%. Το στοιχείο αυτό ακυρώνει και κάποιες κοινωνιολογικές αναλύσεις της αφήγησης του «εθνικού διχασμού», σύμφωνα με τις οποίες η κοινωνία μας έφτασε να διχάζεται συνολικά μέχρι τον πυρήνα της, την οικογένεια.

Ενδιαφέρον έχουν όμως και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της ψήφου, σύμφωνα πάλι με την ίδια έρευνα, ο κόσμος που νιώθει αριστερός ψήφισε ΟΧΙ σε ποσοστό 91%, σε αντίθεση με τους κεντροδεξιούς (17%) και τους δεξιούς (32%). Ένα από τα ψέματα που έλεγαν οι «προοδευτικοί» του ΝΑΙ κυρίως από το Ποτάμι και από το ΠΑΣΟΚ είναι ότι η ψήφος στο ΟΧΙ είναι αντιδραστική ψήφος επειδή την στήριζε και η Χρυσή Αυγή.

Όποιος θέλει να έχει τα μάτια του ανοιχτά είδε ότι η ΧΑ και οι φασίστες της δεν έκαναν το παραμικρό για να στηρίξουν το ΟΧΙ. Ούτε ένα πανό ούτε ένα φυλλάδιο δεν εμφανίστηκε στους δρόμους των μεγάλων πόλεων με την υπογραφή τους. Έτσι φτάσαμε στο σημείο, το βράδυ της Κυριακής στο Μέγκα, στα γραφήματα που έδειχναν την κατανομή της ψήφου να μαθαίνουμε ότι το 61% των ψηφοφόρων της ΧΑ ψήφισε ΝΑΙ.

Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα

Όμως ενάντια στην θέληση των εργαζομένων και του λαού η κυβέρνηση πραγματοποίησε το βράδυ της Παρασκευής ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, τόσο τολμηρό, όσο και αισχρό, νομιμοποιώντας και ψηφίζοντας ένα νέο καταστρεπτικό μνημόνιο για την χώρα. Και αυτή η τακτική συνεχίστηκε το βράδυ της Κυριακής όπου η κυβέρνηση αποδέχθηκε το σύνολο των απαιτήσεων των δανειστών.

Ας είμαστε ξεκάθαροι, σε αυτή την περίπτωση, δικαιολογίες του τύπου, ότι «ίσως», «ναι μεν άλλα», «ήθελε και δεν μπορούσε να κάνει το ένα και το άλλο η κυβέρνηση», δεν υπάρχουν. Αρκετά ανεχτήκαμε τόσα χρόνια τα ψέματα των εκπροσώπων των αστικών κομμάτων και όσων κυβερνούσαν – τα ψέματα και η υιοθέτηση μιας σκληρής, παλαιοκομματικής γραμμής από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί και ούτε θα γίνει δεκτή. Ο Τσίπρας κι η παρέα του διάλεξαν στρατόπεδο.

Εσείς; Αποφασίστε με ποιους θα πάτε και ποιους θα αφήσετε. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει δρόμος κοινοβουλευτικός για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός. Αύτη η ουτοπία δεν λειτούργησε ποτέ. Ούτε σε περιόδους “ευημερίας”, ούτε φυσικά σε περιόδους κρίσης.

Τώρα τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Ναι, η εργατική τάξη αυτού του τόπου δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Άπλα, χρειάζεται να κάνει το ΟΧΙ της πραγματικότητα. Έχει έρθει η ώρα πλέον για μια μαζική, Πανεργατική Απεργία ενάντια σε αυτές τις πολιτικές. Ας ξεκινήσουμε από σήμερα να το οργανώνουμε.

Εμείς έχουμε το πάνω χέρι σε αυτή την περίπτωση, όχι η απονομιμοποιημένη στα μάτια του λαού κυβέρνηση της πρώτης εισφοράς, συγγνώμη Αριστεράς, ούτε καν οι δανειστές μας και η αστική τάξη του τόπου μας, αν και θα χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα που έχουν στη διάθεση τους για να μας σταματήσουν – μια ιδέα πήραμε με τους τηλεοπτικούς εκβιασμούς της προηγούμενης εβδομάδας (θύμισαν το τηλεοπτικό πραξικόπημα κατά του Τσάβες και της εκλεγμένης κυβέρνησης του στην Βενεζουέλα το 2002) και με τις ουρές στις τράπεζες. Δείτε τι συμβαίνει στην Κίνα αυτή την περίοδο, στην ατμομηχανή του σύγχρονου καπιταλισμού.

Ένα νέο Κραχ, ίδιο και χειρότερο με του 1929, απειλεί την ασταθή ισορροπία του συστήματος. Τρεις συνεχόμενες εβδομάδες πτώσης στα κινέζικα χρηματιστήρια, με βαριές απώλειες της τάξης του 12% δημιουργούν εφιαλτικές καταστάσεις. Μέσα σε 15 ημέρες 3 τρισεκατομμύρια δολάρια έγιναν καπνός.

Το ποσό είναι ανατριχιαστικό: είναι (με βάση τα στοιχεία του 2012) δυο φορές μεγαλύτερο από την κεφαλαιοποίηση (δηλαδή την αξία όλων των μετοχών, όλων των επιχειρήσεων που είναι εισηγημένες) του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης. Και είναι 9 φορές μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Όλα αυτά και χωρίς τη δυνατότητα αντιστροφής του κλίματος, δείχνουν ότι η κρίση στον καπιταλισμό βαθαίνει.

Πιστεύει κανείς ότι τα νέα μέτρα εξαθλίωσης στην Ελλάδα θα λύσουν το πρόβλημα; Η μονή λύση είναι η ρήξη με αυτές τις πολιτικές. Ταξικά και αντικαπιταλιστικά.

ΟΧΙ στους έντιμους συμβιβασμούς, ΝΑΙ στην Αριστερά του αγώνα

Ο δρόμος μιας ήπιας διαχείρισης του συστήματος μέσα από μια προοδευτική, αριστερή πολιτική -η ουσία της στρατηγικής που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ (κι ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση) δεν αποδίδει. Με ευχές, με έντιμους συμβιβασμούς και δημιουργικές ασάφειες δεν γίνεται δουλειά. Χρειάζεται να έρθουμε, και θα έρθουμε, σε ρήξη με αυτή την αντίληψη.

Η αίσθηση μάλιστα που εύκολα αποκόμιζε κανείς στη διάρκεια της σύντομης εννιαήμερης προεκλογικής περιόδου, ήταν ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό, τι μπορούσε για να κλαδέψει την προσπάθεια για ένα μαζικό ΟΧΙ. Ένα πρώτο δείγμα ήταν η ασάφεια (πάλι αυτή η λέξη μπροστά μας), από την πρώτη στιγμή, αν το δημοψήφισμα ήταν όντως στο τραπέζι ή μια μπλόφα που θα μπορούσε στην πορεία να αποσυρθεί. Κι έφτασε η κυβέρνηση να υπογράψει κοινό κείμενο με τους υποστηρικτές του ΝΑΙ, καταλήγοντας μάλιστα σε κοινή διαμορφωμένη πρόταση για τη συμφωνία-μνημόνιο που θα προτείνουν στην τρόικα – για να το υπερψηφίσουν λίγες μέρες αργότερα.

Όπως βέβαια χρειάζεται να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και την άλλη αντίληψη, αυτή που συστηματικά προμοτάρει το ΚΚΕ, ότι η ρήξη μπορεί να είναι επιθυμητή και αναγκαία, τουλάχιστον θεωρητικά, αλλά προς το παρόν δεν βρίσκεται στην ημερησία διάταξη. Κι αυτό είναι δυνατό να γίνει, όπως λένε, μόνο όταν αλλάξουν οι συσχετισμοί. Ως τότε το ΚΚΕ μένει στη στείρα καταγγελία. Αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης τακτικής, η θέση για άκυρο ή αποχή στο δημοψήφισμα. Ευτυχώς, πολλά μέλη του ΚΚΕ δεν ακολούθησαν αυτό τον δρόμο και στήριξαν το ΟΧΙ. Και αν συγκρίνει κανείς τα αποτελέσματα του ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές μπορεί να διαπιστώσει ότι ψηφοφόροι και μέλη του ΚΚΕ γύρισαν την πλάτη στη γραμμή: Στο πρόσφατο Δημοψήφισμα τα άκυρα ψηφοδέλτια ήταν 310.812 και τα λευκά 36.341.

Οι ψήφοι που είχε πάρει το ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη το 2015 ήταν 338.138 ενώ τότε τα άκυρα ήταν 114.703 και τα λευκά 34.809. Στην πραγματικότητα η πτώση είναι πολύ μεγαλύτερη. Σε κάστρα του ΚΚΕ όπως η Ικαρία τα άκυρα στο δημοψήφισμα ήταν 653. Συγκρίνετε αυτόν τον αριθμό με τις ψήφους και το ποσοστό του στις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη – 1808 ψήφοι (31,83%) και τα άκυρα 91.

Από την άλλη βέβαια, ο ίδιος ο Γ.Γ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας το βράδυ των αποτελεσμάτων, εμμέσως παραδέχτηκε τη σημασία του ΟΧΙ, δηλώνοντας: «Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε όσους και όσες επέλεξαν σήμερα το ΟΧΙ, πιστεύοντας ότι απαντάνε με αυτόν τον τρόπο στα αντιλαϊκά μέτρα, στα μνημόνια.

Τους καλούμε όλους και όλες, που σήμερα αισθάνονται δικαιωμένοι που επικράτησε το ΟΧΙ, να μην εφησυχάσουν, να μη συναινέσουν στην προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει αυτό το ΟΧΙ σε ένα ΝΑΙ σε νέες αντιλαϊκές συμφωνίες. Τους τείνουμε το χέρι για τους αγώνες της επόμενης μέρας, ενάντια στην επιδείνωση της ζωής τους».

Δυστυχώς αυτό το κάλεσμα κοινής δράσης συνοδεύεται από την προειδοποίηση ότι «η εναλλακτική που μπορεί ως μια άλλη πιθανότητα να προκύψει και για την οποία έχει μιλήσει η τρόικα, δηλαδή με δρομολόγηση πορείας εξόδου από το ευρώ, είναι και αυτή εκδοχή, που επίσης θα πλήξει μόνο την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα». Βεβαία, η μάχη πρέπει να είναι συνδυασμένη. Τόσο απέναντι στον κυβερνητικό μεταρρυθμισμό, που φέρνει μνημόνια χειρότερα από του Σαμαρά, όσο κι απέναντι στον σεχταρισμό του ΚΚΕ.

Η ρήξη είναι μονόδρομος

Όμως άλλος είναι ο εχθρός μας. Κι έχει όνομα. Είναι η αστική τάξη και οι φασίστες. Καμιά συμμαχία μαζί τους δεν θα λύσει τα προβλήματα μας. Τώρα που οι πρώτοι δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και που οι δεύτεροι, κάτω από την πίεση και τη μαχητικότητα του αντιφασιστικού κινήματος, βρίσκονται σε διαλυτική κατάσταση. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ένα από τα ψέματα που έλεγαν οι «προοδευτικοί» του ΝΑΙ κυρίως από το Ποτάμι και από το ΠΑΣΟΚ είναι ότι η ψήφος στο ΟΧΙ είναι αντιδραστική ψήφος επειδή την στήριζε και η Χρυσή Αυγή.

Η πραγματικότητα λέει άλλα και συγκεκριμένα ότι η ΧΑ και οι φασίστες της δεν έκαναν το παραμικρό για να στηρίξουν το ΟΧΙ. Ούτε ένα πανό ούτε ένα φυλλάδιο δεν εμφανίστηκε στους δρόμους των μεγάλων πόλεων με την υπογραφή τους. Έτσι φτάσαμε στο σημείο, το βράδυ της Κυριακής στο Μέγκα, στα γραφήματα που έδειχναν την κατανομή της ψήφου να μαθαίνουμε ότι το 61% των ψηφοφόρων της ΧΑ ψήφισε ΝΑΙ.

Ήρθε με λίγα λόγια κι όπως τόσο καιρό σημειώνω από αυτό το βήμα, η ώρα για την μεγάλη αντεπίθεση. Ας οργανωθούμε λοιπόν, στους χώρους εργασίας μας, για να σπάσουμε τους αποκλεισμούς και την εργοδοτική τρομοκρατία και για να ολοκληρώσουμε τη δουλεία που έμεινε στη μέση, στη Βάρκιζα, στα Ιουλιανά του 1965, στη Μεταπολίτευση. Της καπιταλιστικής απελευθέρωσης.

Η ταξική ενότητα που αναδείξαμε μέσα από τη μάχη του ΟΧΙ χρειάζεται να ενισχυθεί. Μέσα σε όλα χρειάζεται να συσπειρωθούμε στην πιο σκληρή πολιτικά πτέρυγα του ΟΧΙ, στην επαναστατική κι αντικαπιταλιστική Αριστερά. Γιατί και αντικειμενικά μπαίνει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα μιας άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς, της ρήξης και όχι των συμβιβασμών και των υποχωρήσεων, που θα τιμήσει το  «ΟΧΙ του ελληνικού λαού». Ικανής να  τραβήξει την μάχη με τους οικονομικούς δολοφόνους της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου μέχρι το τέλος, μέχρι την δικαίωσή της.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία  ψήφισαν ΟΧΙ για να διώξουν οριστικά και αμετάκλητα το «μαύρο μέτωπο» από τη ζωή τους. Όποιοι νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με τη θέληση του λαού πολύ σύντομα θα θερίσουν θύελλες, όπως σημειώνει σχετική ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για να κατακτήσουμε, όπως πολύ σοφά σημειώνει ο σύντροφος Πάνος Γκαργκάνας, διευθυντής της βδομαδιάτικης αντικαπιταλιστικής εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη, τη νίκη που λαχταρούν όλοι οι μαχητές του ΟΧΙ. Και δεν ξεχνάμε ότι η νίκη του ΟΧΙ στις κάλπες της Κυριακής είναι ένα τρανταχτό ταξικό μήνυμα που στέλνουν οι εργάτες από την Ελλάδα σε κάθε κατεύθυνση. Στα διευθυντήρια της ΕΕ και του ΔΝΤ, στους εκπροσώπους του ΝΑΙ αλλά και στην Αριστερά.

Η μάχη δεν τελειώνει εδώ. «Ποιοι θα νικήσουν; Οι πιο σοφοί; Οι πιο πολλοί; Οι πιο ξυπνοί; Οι πιο σήμερα δυνατοί; Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν», σημείωνε ο Νίκος Καζαντζάκης. Και θα συμπληρώσω. Θα νικήσουν αυτοί που θα οργανώσουν την εναλλακτική προοπτική, χωρίς να περιμένουν επίγειους και επουράνιους σωτήρες.

"google ad"