Το νου σας ρε! Ποτέ ξανά αδιάφοροι!

Όταν κάποιος σου βάζει το πιστόλι στο κρόταφο και σε καλεί να μιλήσεις με την απειλή ότι θα σε σκοτώσει, πρέπει να απαντήσεις έχοντας στο μυαλό σου ότι θα πατήσει τη σκανδάλη, ακόμα και αν αυτός τελικά μπλοφάρει. Τότε και μόνο τότε θα είσαι πραγματικά ελεύθερος.

Του Παναγιώτη Κωνσταντίνου.

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου το πολιτικό σκηνικό, και κατ’ επέκταση και το κοινωνικό, έχει αλλάξει ριζικά. Οι πολίτες αποφάσισαν πως αυτό που ζουν δεν το γουστάρουν. Καταψήφισαν τους δημιουργούς της σύγχρονης πραγματικότητας, στη δημιουργία της οποίας ωστόσο -για να μην ξεχνιόμαστε- είχαν επί δεκαετίες συμμετάσχει και οι ίδιοι. Κάποιοι επειδή είχαν όφελος και άλλοι επειδή αδιαφορούσαν.

Έστω και σήμερα η απόρριψη αυτής της πραγματικότητας είναι μία θετική εξέλιξη. Όμως δεν αρκεί. Το να μην θέλεις την «κόλαση», δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι διεκδικείς τον «παράδεισο». Η άρνηση της «κόλασης» σίγουρα είναι το πρώτο βήμα για να διεκδικήσεις τον «παράδεισο», δεν παύει όμως να είναι απλά το πρώτο βήμα.

Στις τελευταίες εκλογές λοιπόν αυτό το πρώτο βήμα έγινε, αλλά έγινε με αρκετή δόση θυμού και αγανάκτησης. Ενδεικτική είναι η έρευνα της VPRC για το tvxs.gr τις παραμονές των εκλογών. Στην ερώτηση «ποιο κόμμα ανταποκρίνεται περισσότερο στις δικές σου ελπίδες» 43,6% απάντησε «Κανένα». Η ΝΔ είχε 11,3% και ο ΣΥΡΙΖΑ, η νέα πολιτική δύναμη, όπως προέκυψε από το εκλογικό αποτέλεσμα, είχε 7,2%.

Αλλά εντάξει ξέρω, πολλοί θα πουν οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν πάντα την αλήθεια. Το δέχομαι. Περνάμε λοιπόν στην «αλήθεια του δρόμου» τη μοναδική αλήθεια κατά τη γνώμη μου. Εκεί λοιπόν άκουγα ανθρώπους που την Πέμπτη έλεγαν πως η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από την Ευρώπη και την Κυριακή έριχναν ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Επίσης στις λαϊκές αγορές άνθρωποι ζητούσαν φυλλάδια ενημερωτικά του ΣΥΡΙΖΑ γιατί όπως οι ίδιοι έλεγαν ήταν ανάμεσα στον Καμμένο και τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ! Τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν χρειάζεται να συνεχίσω… η πραγματικότητα – για όποιον θέλει να τη δει- είναι γνωστή.

Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την τεράστια άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το λαϊκό κίνημα που φαίνεται να δυναμώνει, άλλωστε αυτός ήταν και παραμένει ο στόχος από την αρχή. Ωστόσο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας παραμένει μπερδεμένο και εν μέρει είναι λογικό.

Περί πεφωτισμένης ηγεσίας και ηγετών

Το όραμα κάθε Αριστερού είναι η εξουσία να πηγάζει από τον ίδιο τον λαό, χωρίς ιδεολογικούς μεσάζοντες και καπηλευτές. Είναι ένας λαός που παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, αναλαμβάνει την ευθύνη, διεκδικεί, ανατρέπει, πειραματίζεται, δημιουργεί, αποτυγχάνει, νικά. Αλλά πάντα και πάνω από όλα είναι ο λαός.

Ο ηγέτης, ιστορικά τουλάχιστον, φαίνεται πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των λαϊκών κινημάτων. Όμως θα πρέπει να παραμένει πάντα κομμάτι και πάντα υποταγμένος στον λαό.

Από την άλλη, ο ηγέτης ή καλύτερα μία ηγετική φυσιογνωμία έχει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Είναι αυτός που θα σπρώξει το λαό, όταν ο λαός νιώσει εξαντλημένος. Που θα δείξει με το δάχτυλο τεντωμένο ή με τη γροθιά του υψωμένη το δρόμο της αλλαγής, τον οποίο όμως έχει δημιουργήσει πρώτα το λαϊκό κίνημα. Άλλωστε και αυτός μέσα από το κίνημα ξεπήδησε και σε καμία περίπτωση δεν το δημιούργησε.

Αν ο λαός εναποθέτει τη σωτηρία του στους ηγέτες ή τις πεφωτισμένες ηγεσίες τότε απλά επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος. Παραδίδει τη δύναμη του και σύντομα θα νιώσει ή θα είναι προδομένος. Υποταγμένος και άβουλος δεν μπορεί παρά να συντριβεί και να μετατραπεί σε μαριονέτα των εκάστοτε συμφερόντων. Όλα όμως αλλάζουν όταν κατανοήσει πως η πραγματική δύναμη είναι η δική του γροθιά, η δική του φωνή, το δικό του ανάστημα.

Αντίθετα παρατηρώ ότι η ελληνική κοινωνία βρήκε και πάλι τον «σωτήρα» της και μάλιστα σε έναν άνθρωπο και σε ένα κόμμα που κατά τη γνώμη μου ποτέ δεν αποδέχτηκαν αυτόν τον ρόλο.

Όλοι περιμένουν από τον «νέο πολιτικό σταρ», όπως τον χαρακτηρίζουν ξένα ΜΜΕ, να αλλάξει την κατάσταση. Ακούω και διαβάζω ύμνους για τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και επιθέσεις, πολλές επιθέσεις. Μα ο Τσίπρας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο επικεφαλής ενός κόμματος, το οποίο πάλεψε πολύ για να δημιουργήσει ένα κίνημα, που κατηγορήθηκε από το σύστημα όσα λίγα κόμματα τα τελευταία χρόνια, και που όμως τελικά δείχνει να κερδίζει μέσα στην κοινωνία οπαδούς και συμπαραστάτες.

Αυτός είναι ο Τσίπρας. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Μα πάνω από όλα είσαι εσύ κοινωνία. Εν ολίγοις αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το βέλος και η Ιδέα το τόξο, τότε ο τοξότης είναι ο λαός. Το χτύπημα που μπορει να επιφέρει ένας τοξότης με αυτό το βέλος, όταν ξέρει να χειρίζεται καλά το τόξο, ενδέχεται να είναι και θανάσιμο για τον εχθρό.

Περί τρομοκρατίας και μπλόφας

«Τρία κλικ αριστερά» λοιπόν η κοινωνία μας. Και τώρα ξεκινάει η μάχη. Το επόμενο διάστημα, ενόψει και των επαναληπτικών εκλογών, οι πιέσεις θα ενταθούν. Το δίλημμα «μνημόνιο ή χρεοκοπία» φαντάζει πλέον λίγο παρωχημένο και αντικαταστάθηκε από το «Ευρώ ή δραχμή». Οι Ευρωπαίοι το επικαλούνται σε κάθε τόνο και με κάθε ευκαιρία.

«Μπλοφάρουν» λένε κάποιοι. Τι σημασία έχει! Είτε «μπλοφάρουν» είτε όχι εγώ θα πρέπει να έχω τις δικές μου θέσεις. Στο πόκερ λένε πως πρέπει να παίζεις πάντα το χαρτί σου και όχι το χαρτί του αντιπάλου.

Οι θέσεις είναι συγκεκριμένες και αποτελούν και το δυνατότερο διαπραγματευτικό χαρτί. Στόχος είναι να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που επιβάλλεται στο λαό και να δομήσουμε μία νέα πραγματικότητα. Η απειλή της εξόδου από το ευρώ παύει να είναι απειλή όταν η παραμονή σημαίνει και συνέχιση της πολιτικής του μνημονίου. Πλέον δεν σε διώχνουν. Φεύγεις!

«Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο!». Μα μόνο ο φοβισμένος τρομοκρατείται! Ένας λαός με πίστη στις ιδέες του και όραμα για την κοινωνία δεν τρομοκρατείται, παρά μόνο αντιστέκεται. Το να τρομοκρατείται κάποιος με το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ, δεδομένης της απαίτησης για την εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος, είναι σαν να τρομοκρατείται μία κακοποιημένη γυναίκα όταν της λέει ο άντρας της ότι θα την χωρίσει.

Εν κατακλείδι. Στις επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιούνη δεν θα πρέπει να υπάρξει κανένας αδιάφορος. Η κοινωνία θα πρέπει με πίστη να απαντήσει στα όποια διλήμματα θα της θέσουν το επόμενο διάστημα και τελικά ο καθένας από εμάς θα πρέπει να είναι έτοιμος να υποστηρίξει την επιλογή που έκανε μετεκλογικά. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε να βγούμε πραγματικά από την κρίση, όχι μόνο την οικονομική, αλλά και την πολιτισμική και να δομήσουμε το καινούργιο.

"google ad"