Το παράδειγμα της Χαλυβουργίας

Του Ειρηναίου Μαράκη
Κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια και φυλακές. Η μετανάστευση έγινε θέμα καθημερινής συζήτησης. Τα συσσίτια αναβιώνουν παλιές θύμησες κι η φτώχεια σαρώνει την εργατιά και τους αγρότες. Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν η γιορτή των ενεχυροδανειστών… Ήταν όμως και τα Χριστούγεννα του μεγαλειώδους και ευρύτατα αναγνωρισμένου απεργιακού αγώνα διαρκείας των Χαλυβουργών, που μας θυμίζει τις καλύτερες και νικηφόρες παραδόσεις του εργατικού κινήματος – τις μαζικές απεργίες της Μεταπολίτευσης, τις απεργιακές μάχες που έριξαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη το ’90 – ’93, με κορυφαία αυτή των εργαζομένων στα λεωφορεία. Και τις μάχες ενάντια στο ξεπούλημα του Σκαραμαγκά που επιχείρησε το ΠΑΣΟΚ, στις απεργίες της Ιονικής το ’98, τις μαζικές απεργίες ενάντια στην διάλυση του ασφαλιστικού το 2001, στις καταλήψεις που έριξαν την κυβέρνηση Καραμανλή έως τις πρόσφατες μεγάλες απεργιακές συγκρούσεις.
Η Παννατική απεργία στις 17 Γενάρη που πάρθηκε από όλα τα εργατικά κέντρα της Αττικής, ύστερα από αίτημα της Γενικής Συνέλευσης των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση κλιμάκωσης της αλληλεγγύης μεταξύ των διαφορετικών εργασιακών κλάδων και στην κοινή δράση τους μέχρι την οριστική άρση κάθε αντεργατικής διάθεσης των κεφαλαιοκρατών.  Έτσι αποδεικνύεται στην πράξη ότι η συσπείρωση των εκατοντάδων εργατικών χώρων, πέρα και μακριά από τις όποιες διαφοροποιήσεις των “από πάνω”, είναι ικανός παράγοντας να οδηγήσει όλους όσους μέχρι σήμερα αδυνατούσαν ή φοβόντουσαν, να ξεκινήσουν κι αυτοί τη μάχη τους για να μην περάσουν οι γενικευμένες πλέον, επιθέσεις και για να αρθούν όλες οι απολύσεις.
Τα καλέσματα, οι επισκέψεις κι οι περιοδείες σε όλους τους χώρους δουλειάς για την οργάνωση της απεργίας, οι κοινές συγκεντρώσεις των εργοστασίων επεξεργασίας αλουμινίου και σιδήρου στο Περιστέρι (ΑΦΟΙ ΛΟΥΚΙΣΑ, ΑΛΟΥΜΙΝΕΞ, ΡΩΜΑΝΑ – ΜΥΛΩΝΑ), ο μαζικός συντονισμός στα ΜΜΕ (ΑΛΤΕΡ, Ελευθεροτυπία) κι η αλληλέγγυα παρουσία οργανώσεων και κινημάτων σε κάθε περιοχή, δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ευθύνης απέναντι στην αντίσταση που πρέπει να εκδηλωθεί και στα βάρη που απαιτεί μια τέτοια διαδικασία. Παράλληλα, ο δημόσιος τομέας – υγεία, παιδεία – με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν μπορεί, ούτε πρέπει να μείνει αδιάφορος και χρειάζεται να οργανωθεί χτίζοντας απεργιακές επιτροπές και σωματείο το σωματείο να συμμετέχει στις απεργιακές μάχες που ξεδιπλώνονται σε κάθε περιοχή.
Η δική μας αγωνιστική προσπάθεια μπορεί να κρίνει αν η νέα χρονιά θα είναι η χρονιά που η καταστολή των δικαιωμάτων μας κι οι απολύσεις, ο φόβος της φυγής κι ο κίνδυνος της φτώχειας θα είναι ένα ‘”κακό” όνειρο ή θα είναι η χρονιά για την οριστική καταστροφή των εργατικών και λαικών στρωμάτων. Γιατί, μόνο με τους αγώνες μας και την εργατική αλληλεγγύη, μόνο με την οργανωσή μας “από τα κάτω”, ανατρέποντας όλες τις βεβαιότητες αλλάζει η ανθρώπινη κοινωνία κι όχι με τα συσσίτια της φιλανθρωπίας και την υποκρίσία των φαρισαίων. Το μυστικό είναι ένα: εδώ και τώρα, οπουδήποτε και παντού, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Χαλυβουργίας. Άλλη λύση δεν υπάρχει!

4 Γενάρη 2011, Χανιά Κρήτης
aristeros-sxoliasmos.blogspot.com