Το Πασχάλιον Μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Δαμασκηνού και στο… TikTok!

Καινοτομίες από την Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου αφού το μήνυμα του Μητροπολίτη κ. Δαμασκηνού έχει ανέβει και σε βίντεο στο ΤικΤοκ και μάλιστα σε δύο εκδόσεις, μία ολόκληρο και μία πιο σύντομη.

Δείτε τα εδώ:

@radiomartyria ΒΙΝΤΕΟ: @M.Chatzidakis Pixelart photogr ♬ Χριστός Ανέστη – Hristos Anesti (Instrumental) – Sonat Pro Jesu

@radiomartyria ΒΙΝΤΕΟ: ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ @M.Chatzidakis Pixelart photogr ♬ Αναστάσεως ημέρα, ήχος α’ – Βυζαντινή Δημοτική Χορωδία Δράμας

«Εἴπατε τῷ Θεῷ· Ὡς φοβερὰ τὰ ἔργα σου.

Ἐν τῷ πλήθει τῆς δυνάμεώς σου ψεύσονταί σε οἱ ἐχθροί σου»^[1].

Ὁ στίχος αὐτός τοῦ πρώτου Ἀντιφώνου τῆς Θείας λειτουργίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ίησοῦ Χριστοῦ προσφέρει διδάγματα ἐπιβεβαιωτικά γιά τούς πιστούς καί ἀποτελεῖ διάψευση ὅλων ἐκείνων πού νομίζουν ὅτι εἶναι ἐχθροί τοῦ Θεοῦ. Τά μέν δίδουν τή δυνατότητα στόν ἄνθρωπο νά ἐπιβεβαιώνει καθημερινῶς τήν πίστη του ὡς προσωπική πλέον συνομιλία μέ τόν Θεό, τά δέ προέρχονται ἀπό τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐκ τῆς ὁποίας προέρχεται καί ἡ ἐλπίδα τῶν πιστῶν.  «Εἴπατε τῷ Θεῷ· Ὡς φοβερὰ τὰ ἔργα σου»,  πῶς, ὅμως, εἶναι δυνατόν νά μιλοῦμε στήν ἐποχή μας γιά φόβο Θεοῦ;

Ὁ Ζάν Ντελιμό, ἕνας σημαντικός Γάλλος ἱστορικός, ἔγραψε ἕνα βιβλίο μέ τίτλο «Ὁ φόβος στή Δύση, 14ος-18ος αι. Μία πολιορκημένη πόλη». Στήν εἰσαγωγή τοῦ βιβλίου θά διηγηθεῖ τήν ἐμπειρία του στό ρωμαιοκαθολικό (σαλεσιανό) σχολεῖο, ὅπου φοίτησε ἐσωτερικός στό Γυμνάσιο. Ἐκεῖ τά δωδεκάχρονα παιδιά, κάθε πρώτη Παρασκευή τοῦ μήνα, ἔλεγαν μία ἐκτενῆ προσευχή γιά νά ἔχουν ἕναν καλό θάνατο, μέ ἀνατριχιαστικές λεπτομέρειες γιά τίς τελευταῖες στιγμές τοῦ θνήσκοντος ἀνθρωπίνου σώματος. Ὁ Ντελιμό παραθέτει τήν προσευχή αὐτή καί παραδέχεται ὅτι «ἀποτελεῖ τό κλειδί τοῦ βιβλίου [του]». Ὁ χριστιανισμός τῆς ἀγάπης, τῆς συγχώρησης, τῆς ἐλπίδας εἶχε γίνει θρησκεία τοῦ φόβου, ὄχι τοῦ φυσιολογικοῦ φόβου τοῦ θανάτου, ἀλλά τοῦ φόβου τῆς κρίσης, τῆς κόλασης, τῆς αἰώνιας τιμωρίας. Αὐτή ἡ ἔμφαση στόν “φόβο”, κατά τή γνώμη του, ἐξηγεῖ τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Εὐρώπης ὡς ἕνα πρόγραμμα ἀποτίναξης τοῦ “φόβου” καί τῆς “ἐνοχῆς”. Πῶς, λοιπόν, μιλοῦμε γιά “φόβο Κυρίου” σέ ἕναν μετανεωτερικό κόσμο πού χτίζεται πάνω στήν ἄρνησή του; Γιά τί εἴδους φόβο μιλᾶ ὁ Ψαλμωδός; Τί εἶναι αὐτό πού μᾶς κάνει νά φοβόμαστε τόν Θεό;

Μήπως τά φοβερά ἔργα  ἀποτελοῦν πράξη ἀνάλογη μέ τήν ποιότητα τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων; Μέ δύο τρόπους θεωρῶ ὅτι πρέπει νά προσεγγίσουμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ. Πρίν, ὅμως, θά χρειασθεῖ νά κάνουμε μία αὐτοκριτική καί νά διαπιστώσουμε τό μέγεθος τῆς πίστης μας (δηλ. τῆς ἐμπιστοσύνης μας) στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτό θά μᾶς ὁδηγήσει ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ πού ἀνατέλλει τόν ἥλιο ἐπί δικαίους καί ἀδίκους. Οἱ μέν δίκαιοι ἀφοῦ γνωρίσουν τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό ἄμετρη φιλευσπλαχία, διώχθηκε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου ἔργα τά ὁποῖα προσφέρονται στόν κάθε ἄνθρωπο ἀρκεῖ νά ἀποδεχθεῖ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή του, οἱ δέ, τῆς μακράν τοῦ Θεοῦ βιωτῆς, πού καθημερινῶς διαψεύδονται μή δεχόμενοι τήν παρουσία τοῦ Δημιουργοῦ βιώνουν τό φόβο ὡς κόλαση καί ποτέ ὥς δωρεά τοῦ Θεοῦ.

Καί ποιοί εἶναι οἱ ἐχθροί τοῦ Θεοῦ; Ἔχει ὁ Θεός ἐχθρούς; Πῶς ἐκφράζεται ἡ λέξη ἐχθρός ἀφοῦ δέν ἔχει ὁ Θεός ἐχθρούς ἄρα θά ἦταν οὐτοπία ἄν τό δεχόμασταν; Καί ὅμως τό πρόβλημα τοῦ κακοῦ τό ὁποῖο εἶναι ἐπείσακτο στόν ἄνθρωπο καί δέν ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπό τό Θεό ἀγγίζει τήν Ἐκκλησία δηλ. τούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν στόν Θεό καί ἐλπίζουν στή δωρεά τῆς σωτηρίας τους ἀπό τόν Θεό. Καί οἱ ἐχθροί ἐκφράζονται μέ διάφορους τρόπους. Κύριος τῶν κακῶν εἶναι ὁ διάβολος. Καί, ὅπως ὁ Θεός ἐργάζεται διά τῶν ἀνθρώπων, τό αὐτό πράττει καί ὁ διάβολος. Μέσα σ’ αὐτό τό πλαίσιο μποροῦμε νά ἐντάξουμε τούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ. Κάνουμε, ὅμως, καί ἐμεῖς κάποια λάθη ὅταν ἐπιλέγουμε τρόπους ζωῆς  ἀπό σκέψεις πού φέρει ὁ διάβολος στό νοῦ μας, καί οἱ ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἁμαρτία.

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ πονηρός ψεύδεται, ἀλλοιώνει τήν πραγματικότητα, μόνο καί μόνο γιά νά μᾶς παρουσιάσει ἑλκυστική τήν ἁμαρτία. Δέν μπορεῖ νά κάνει κάτι περισσότερο. Ἐμεῖς, ὅμως, ἁμαρτάνουμε διά λογισμῶν ἐσωτερικά καί δι’ ἔργων ἐξωτερικά, μέ λογισμούς,  μέ ἔργα, πολλές φορές μέ τή γλῶσσα μας καί ἐν συνεχείᾳ μέ τίς πράξεις μας ἤ καί μέ τήν κοινωνική μας συμπεριφορά ὅταν οἱ σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους δέν ἐμπεριέχουν τή θεοδίδακτο ἀγάπη. Ὁ διάβολος, λοιπόν, δέν μπορεῖ νά μᾶς κάνει τόσο μεγάλο κακό, ὅσο κάνουμε ἐμεῖς στόν ἑαυτό μας, διότι δέν ἔχει σῶμα, εἶναι μόνον πνεῦμα. Μπορεῖ, λοιπόν, μόνον νά μᾶς ἐπηρεάζει μέ λογισμούς καί νά παρουσιάζει τά πράγματα ἀντίθετα ἀπό τήν πραγματικότητα καί ἑλκυστικά, γιά νά μᾶς ἐξαπατᾶ, ἐνώ ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι ἔχουμε κέρδος. Προξενώντας, ὅμως, ὁ πονηρός κακό σέ μᾶς, προξενεῖ κακό καί στόν ἑαυτό του, διότι πρώτα ἁμαρτάνει ὁ ἴδιος καί μετά παρασύρει καί ἐμᾶς. Ἐπομένως, ἡ ἀναμαρτησία εἶναι ὑπόθεσις δική μας. Ἐάν ἐμεῖς ἀποφασίσουμε νά μήν ἁμαρτάνουμε, αὐτό μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ. Μόνο ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ἁμαρτάνοντες, ὁ δαίμων εἶναι ἁπλῶς συνεργός.^[2]

Ἀγαπητά μου παιδιά.

Ἄν ἐντρυφήσουμε στή διδασκαλία ὅλων τῶν θρησκευτικῶν καί ἰδεολογικῶν συστημάτων κάθε ἐποχῆς καί φιλοσοφικοῦ ρεύματος θά διαπιστώσουμε ὅτι κάθε ἐνέργεια ἔχει ὡς στόχο τή διαιώνιση τῆς ζωῆς καί τή νίκη κατά τοῦ θανάτου. Ἡ ἀναζήτηση καί ἡ λύση τῶν ὑπαρξιακῶν προβληματισμῶν ὅταν γίνεται πέρα ἀπό τό Χριστό ὁδηγεῖ σέ λανθασμένες ἐπιλογές μέ τραγικά ἀποτελέσματα.

Ἡ ποιμαντική προσέγγιση τοῦ ἀνθρώπου τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς μεγάλες προκλήσεις τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σέ ὅλο τόν κόσμο καθώς ἡ μετάβαση στή σύγχρονη πραγματικότητα δημιούργησε σοβαρούς προβληματισμούς πού δέν ἀφοροῦν μόνον τήν καθημερινότητα, ἀλλά καί τήν ἴδια τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ εὐαγγελικός λόγος, ἀν καί ἀναλλοίωτος στούς αἰῶνες γίνεται ὅλο καί λιγότερο ἑλκυστικός καί περισσότερο ἀπόμακρος. Ὅμως, μοναδικός, ἀποκλειστικός καί τελικός σκοπός τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς εἶναι νά δώσει στόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς τή μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἀλήθεια.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀσφαλής προϋπόθεση  τῆς γνώσεως τῶν φοβερῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο καί ἡ ἐξάλειψη κάθε μορφῆς ψεύδους τό ὁποῖο ἐμφανίζεται πάντα,- ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες μας- δυστυχῶς ὡς ἰδανικό καί φυσικό γιατί εἶναι ἀποκύημα παθητικῶν καταστάσεων καί ἐπιλογῶν ἀνθρώπων ὑποδουλομένων στά πάθη καί τίς ἁμαρτίες.

Ὁ Ἀναστάς Χριστός, ἡ πάντων χαρά καί ἀλήθεια, εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου σέ ὅσους Τόν πιστεύουν. Γίνεται ὁ βοηθός, ὁ εὐλογῶν καί ἁγιάζων, ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος καί διαδιδόμενος, καθώς ὡς μόνος ἀναμάρτητος, ἀκολούθησε τόν ἄνθρωπο στό ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀποστασίας του, ἄν καί μόνος ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε, ἐτάφη, ἀνεστήθη καί συνανέστησε μαζί του τόν Ἀδάμ καί τούς ἐξ Ἀδάμ δωρούμενος στούς πιστούς φίλους του ζωήν αἰώνιον καί μέγα ἔλεος.

Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας, Ἀμήν.

Χριστός Ἀνέστη.

Ἅγιον Πάσχα 2024.

Μέ πατρικές εὐχές

 

Ὁ Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου

Δαμασκηνός.

[1] Ψαλ. 65,3

[2] (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γέροντος Αἰμιλιανοῦ, Λόγος περί νήψεως).

"google ad"