Μάλιστα, οι κάτοικοι της Εύβοιας έχουν δημιουργήσει blog ήδη από τον Απρίλιο το οποίο φέρει την επωνυμία Φίλοι Μαρμαρίου Ευβοίας, μέσω του οποίου εκφράζουν την άποψη και κατά βάση την δυσαρέσκειά τους για την απόφαση αυτή,όπως επίσης και για την ενημέρωση του Δημάρχου για το θέμα της ανάπλασης.
Χαρακτηριστικό είναι και το κείμενο της Ελεωνόρας Σταθοπούλου από το facebook:
ΒΡΕΘΗΚΕ ΛΥΣΗ !
Μαρμάρι, Δεκαπενταύγουστος 2020
Δεν υπήρξε μέσο που να μη χρησιμοποιήθηκε διεθνώς για να περιορίσει το μηδενιστικό ξεσάλωμα του φετινού καλοκαιριού. Όλα όμως αποδείχτηκαν άχρηστα εκτός από αυτό που έβαλε έλαβε χώρα στο πρώην γραφικό ψαροχώρι του Μαρμαρίου. Χωρίς πρόστιμα ή λουκέτα, χωρίς καθημερινή ενημέρωση για τον φρικαλέο αριθμό των νεκρών, χωρίς εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ συνωμοσιολόγων και τρομοκρατημένων το Μαρμάρι βρήκε τη λύση.
Απλή σαν το αυγό του Κολόμβου, χρεώνεται στον δήμαρχο Καρύστου που σε συνεργασία με τον οργανισμό λιμένος κατήργησαν διαπαντός κάθε πρόβλημα συνωστισμού.
Πως έγινε αυτό;
Μα με τον ίδιο τρόπο που ο Κολόμβος έσπασε στο τραπέζι το αυγό για να το στήσει όρθιο: χωρίς ενδοιασμούς και με τυφλή αποφασιστικότητα. Έτσι κοπήκανε διαμιάς και τα 90 αλμυρίκια του λιμανιού, ξηλώθηκαν τα κιόσκια μπαρ και εστιατορίων, και ευθύς ο μοναδικός χώρος συνωστισμού μετατράπηκε από όαση σε «κρανίου τόπο». Ποιος θα τολμήσει τώρα, όχι να συνωστιστεί, αλλά να διανύσει έστω αυτό το επιλεγόμενο «αμόνι του ήλιου». Η επιτυχία είναι τόσο απόλυτη που απ´ ό,τι λένε απέκτησε ήδη μιμητές και δεν είναι λίγοι οι δήμαρχοι που έσπευσαν να θυσιάσουν κιόσκια και δέντρα για την σωτηρία του πληθυσμού τους.
Όμως το Μαρμάρι δεν αποτελεί πρότυπο μόνο για την κοπή των δέντρων του, αλλά γενικότερα για την ανάπλαση του λιμανιού του. Εκατοντάδες τόνοι ενισχυμένου σκυρόδεματος έστρεψαν τον Ευβοϊκό προς τα οπίσω και άλλοι τόσοι στένεψαν κατά τέσσερα τουλάχιστον μέτρα τον παραλιακό δρόμο. Αυτό μπορεί βέβαια να είχε σαν αποτέλεσμα τις γνωστές βλαστήμιες των οδηγών που θέλουν να μπούν στο καράβι, παρέδωσε ωστόσο στον κόσμο μια αχανή έκταση για τις ποικίλες του δραστηριότητες.
Η έκταση αυτή χωρίζεται σοφά, αν και μάταια προς το παρόν, σε πέντε λωρίδες τα όρια των οποίων πρέπει να τηρούνται με αυστηρότητα.
Λωρίδα Α: συνορεύει με τη θάλασσα και προορίζεται για όσους προτιμούν τον αργό βηματισμό και δεν έχουν συγκεκριμένο στόχο.
Λωρίδα Β: προορίζεται για όσους επιθυμούν να γευματίσουν ή να δειπνήσουν.
Λωρίδα Γ : προορίζεται για τους ποδηλάτες.
Λωρίδα Δ: προορίζεται για τους τυφλούς.
Λωρίδα Ε : προορίζεται για όσους προτιμούν τον γοργό βηματισμό και έχουν συγκεκριμένο στόχο.
Αυτή η σοβιετικού τύπου τάξις και αισθητική μπορεί για την ώρα να μην βρίσκει ανταπόκριση στην πατρίδα μας, όμως πιστεύω πως με τον καιρο θα συγυριστούμε. Έτσι όλοι οι ελληνόπαιδες και αλβανόπαιδες που σήμερα κάνουν τις σούζες τους στη μέση τού δρόμου, καθώς και τα ποδηλατάκια με τις βοηθητικές ρόδες που αλωνίζουν διάσπαρτα πέρα δώθε, θα καταλάβουν πως υπάρχει ποδηλατοδρόμιο γι αυτό το σπόρ και θα το χρησιμοποιούν συντεταγμένα, φορώντας τα κράνη τους.
Σε περίπτωση πάλι που κάποιος τυφλός επισκεφθεί το Μαρμάρι, δεν θα πρέπει να θεωρήσει πως η τσιμεντωμένη αυτή έκταση είναι ό,τι πρέπει για να κάνει τις βόλτες του, αλλά πως οφείλει να περιοριστεί στην λωρίδα της τυφλότητος.
Το ίδιο ισχύει και για τα καφάσια του μανάβικου που καταλάμβαναν μέρος της λωρίδας Ε. Μία ωραιότατη βιβλιοθήκη φρούτων αντικατέστησε τους επικλινείς πάγκους, που δυστυχώς συναντάμε ακόμα και σήμερα στην Αθήνα.
Η οριοθέτηση της Λωρίδας Γ που αφορά την εστίαση δημιούργησε κι αυτή ορισμένα προβλήματα, καθώς οι εστιάτορες, βλέποντας τόσο χώρο να σπαταλιέται για ανύπαρκτους ποδηλάτες και ανύπαρκτους τυφλούς, κυριεύτηκαν από το αμάρτημα της αδηφαγίας και απαίτησαν την διεύρυνση των ορίων τους.
Αυτό φυσικά δεν έγινε αποδεκτό, γιατί όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια Μεγάλη Ιδέα, τα ατομικά μας προβλήματα πηγαίνουν στην μπάντα.
Όπως πολύ σωστά μου εξήγησε μία συνεργάτης του δημάρχου, ας μην καταντήσουμε σαν εκείνη τη γυναίκα που έκλαιγε, επειδή κάτω από το αλμυρίκι που έβλεπε να πριονίζεται, έδωσε κάποιον Αύγουστο το πρώτο της φιλί. Ή σαν τους εμπαθείς εκείνους που αρνούνται λέει να περάσουν απ’ το λιμάνι, επειδή κάτω από τα κιόσκια, που επίσης πριονίστηκαν, έστηναν τα καλοκαίρια γλέντια τρικούβερτα.
Μπορεί η ανάπλαση του Μαρμαρίου να μη χρησιμεύει σε τίποτα. Μπορεί τα δάση των ανεμογεννητριών που φυτεύτηκαν στη θέση των καμένων κέδρων να μην μειώνουν στο ελάχιστο την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Το μπετόν όμως πάντα προσδίδει μια αίγλη εκσυγχρονισμού που το φυσικό κάλλος αδυνατεί να ανταγωνιστεί. Γι’ αυτό κάποιοι άνθρωποι πρέπει επιτέλους να καταλάβουν πως η ευαισθησία τους δεν έχει καμία θέση στην «νέα τάξη πραγμάτων» και πως μαζί με τα δέντρα οφείλουν να κόβονται και τα συναισθήματα.
Να καταλάβουν πως η πραγματικότητα δεν αποτελείται πια από πολλές ατομικές ιστορίες, αλλά από μία και ΞΕΝΗ που όλοι στο τέλος αποδεχόμαστε σαν δική μας. Η πραγματικότητα αυτή ονομάζεται ανάπτυξη και στο όνομά της οφείλουμε να θυσιάσουμε το δικό μας.