Το Ρέθυμνο αποχαιρέτησε τον Άνθιμο Καλπάκη

Με τους μικρούς, ήμουν μικρός
με τσ’ άντρες αντρειωμένος,
με τσοι παραπονιάρηδες
πιο παραπονεμένος.

Πλήρης ημερών έφυγε από την ζωή ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου και Ηγούμενος της ιστορικής και ηρωικής Μονής Αρκαδίου Άνθιμος Καλπάκης. Έφυγε με την ηρεμία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, ξέγνοιαστος σαν έκαμε το καθήκον του. Ένα καθήκον που είτε ήταν προς τους συνανθρώπους του, είτε προς τους «συναθλητές» του στο Μοναστήρι, είτε προς τον Θεό, φαίνεται να το επιτέλεσε στο ακέραιο.

Ο Άνθιμος Καλπάκης διατέλεσε εφημέριος σε αρκετές ενορίες της επαρχίας του Ρεθύμνου. Τις περιόδους 1954-1956 και 1960-1965 εξυπηρετούσε τις εκκλησιαστικές ανάγκες του Μαρουλά, με τον Άνθιμο να αναπτύσσει αμέσως, με τον εύθυμο χαρακτήρα του, πολλές και καλές φιλίες. Όπως μου είχε πει το 2007 σε μια μικρή «συνέντευξη» «εγώ παιδί μου στου Μαρουλά όλους τους αγαπούσα και όλοι με αγαπούσαν». Και πράγματι όλοι μπορούν να το βεβαιώσουν αυτό.

Ο Άνθιμος θα μείνει στην μνήμη όσων είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά ως ένας αδιάκοπος κι ακάματος εργάτης. Στις θητείες του σαν Ηγούμενος της Μονής Αρκαδίου κατάφερνε πάντα να νοικοκυρεύει το μοναστήρι τόσο στην εξωτερική εμφάνισή του, όσο και στo πνευματικό του δόσιμο προς όσους το πλησίαζαν διψασμένοι να ξαποστάσουν και να βρουν λίγη πνευματική δροσιά. Η φιλοξενία του γέροντα στο κελί του, με το μικρό και το ελάχιστο πολλές φορές, ήταν απαράμιλλη. Από τις πιο γαλήνιες και φωτεινές αναμνήσεις που έχω ως παιδί, είναι εκείνες οι επισκέψεις μου μαζί με τον ιερέα πατέρα μου την δεκαετία του 1980, αλλά και αργότερα, στα ζεστό και φιλόξενο κελί του Ανθίμου. Οι δωρεές του και η απλοχεριά του, γνωστές σ’ όλο το Κατωμέρι κι ακόμα παραπέρα.

Σήμερα ο Άνθιμος αναπαύεται δίπλα σε εκείνα τα μεγαλειώδη κυπαρίσσια του Αρκαδίου, πραγματικά ζωντανά μνημεία της φύσης. Έτσι ζωντανή ας μείνει και η μνήμη του, να διδασκόμαστε από την απλότητα, την ειλικρίνεια και την ευθύτητά του, από την αγάπη που είχε για τον Θεό και το Μοναστήρι του. Θα μείνει σύμβολο να μας θυμίζει ότι πάντα προλαβαίνεις αρκεί να θέλεις, πάντα υπάρχει ελπίδα αρκεί να την αναζητήσεις και πάντα η πόρτα του Θεού είναι ανοικτή σε όσους με Πίστη προσέρχονται. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!

Ηλίας Νικ. Κοπανάκης
Γραμματέας Πολιτιστικού Συλλόγου Μαρουλά