Το Ραμαζάνι στην Πόλη

Γράφει ο Ευθύμης Γ. Λεκάκης

Για σήμερα, για αύριο ξεκινάει το Ραμαζάνι…
Είναι αυτό που λένε “ιερός μήνας” που πολλοί μουσουλμάνοι θα “κρατήσουνε ορούτσι“…
Θα τρώνε στο ιφτάρι όταν ακούγεται το εζάνι που καλεί στο απογευματινό ναμάζι κι ύστερις στο “σαχούρι”, το ξημέρωμα δηλαδή.
Οι φούρνοι θα μοσχοβολάνε, τουλάχιστον στη μνήμη μου, απο τις αφράτες ραμαζανόπιττες που αγοράζουνε τελευταία στιγμή.
Με το φίλο μου τον Χακάν Ντιλέρ, δικηγόρο από τους πιο φτασμένους της Πόλης, βρισκόμαστε σχεδόν καθημερινά μετά τις τρεις το μεσημέρι που τέλειωναν τα δικαστήρια του Σουλταναχμέτ,στο γραφείο του, στο Τσαγάλογλου. Αγοράζαμε με 1,5 λίρα, περίπου 55 σέντς, ζεστές ραμαζανόπιττες, τις ραμαντάν πιντέ -κάτι σαν τη λαγάνα, μόνο πιο λεπτή και πιο ευλύγιστη- με μαύρα σουσάμια, από το Ρωμιό φούρνιαρη της οδού Κιαζίμ Ισμαήλ Γκουρκάν, τον κύριο Γιαμαλάκη και βάζαμε μέσα στην πίττα κομμάτια χοιρινά σουτζούκια και καμηλίσιους παστιρμάδες που αγόραζα από το Ιντεάλ Σαλάμι του κυρ Λάζαρι Κοζμάογλου, που βρίσκεται ακόμη και τώρα στην οδό Ντερέμπογιου, στο Πέραν, κατεβάζαμε και ένα μισοκάρικο “γενί ρακί” και το ρίχναμε στα τραγούδια ύστερις.

Ο κυρ Λάζαρος Κοζμάογλου στο κεροπωλείο του “Idealsalamι”.
Πιότερο μερακλής ήτανε ο Χακάνης με το “Σαμιώτισσα” που το ήλεγε ο Σαμιώτης πατέρας του, ο Χιλμή Μπέης, προφεσόρος με νάμι στο πανεπιστήμιο και με το “Μήλο μου κόκκινο” που το ήλεγε η Μακεδόνισσα μάνα του, η Λαμιά χανούμη.
Οι γειτόνοι, σκέψεις κάνανε μη κι εγώ το γύριζα στο Ισλάμ. Αλλά την άλλη μέρα που ηβλέπανε το μπουκάλι της ρακής και αλλες φορές τα ντενεκέδια της Εφές πίλσεν μπύρας, αλλάζανε γνώμες.
Το ακσάμι, κατηφορίζαμε για το Καράκιοϊ, πίναμε τον καϊβέ μας και κοιτάζαμε τα λαμπιόνια στο απέναντι τζαμί του Εμίνονου που έγραφε για τη γιορτή “ONBIR AYIN SULTANI”.
Ήλεγε και η νενέκα μου “Πάλι τα πίνατε με τον κολασμένο τον Χακάνη; Παστιρμά και ρακί μυρίζεις τζάνεμ”.
Οι μουσουλμάνηδες φίλοι και γνωστοί μας, απ’ ανάμεσα απαγορεύονται όλα…
Να φαν, να πιούν, να καπνίσουν, να κάνουν σεξ, να βλαστημίσουν… Το τελευταίο καλό είναι.
Γι’ αυτό και οι χριστιανοί που ζούνε στην Πόλη, λένε, που όσοι νηστεύουνε στο Ραμαζάνι είναι μεσ’ στα νεύρα και δεν μιλιούνται.
Εμείς τους λέμε το “χαγιρλί Ραμαζανλάρ”.
—————————————-

Λεξιλόγιο

Ορούτσι = Nηστεία (oruç)

Ιφτάρι = Δείπνο του ραμαζανιού (iftar)

Εζάνι = Πρόσκληση για προσευχή (ezan)

Ναμάζι = Προσευχή (namaz)

Σαχούρι = Πρωϊνό φαγητό, πριν από την Ανατολή του Ήλιου (Sahur)

Νάμι = Φήμη (nam)
Ακσάμι = Βράδι (akşam)

Νενέκα = Γιαγιά λαϊκή έκφραση (nene)

Χαγιρλί Ραμαζανλάρ = Καλό Ραμαζάνι

"google ad"