Το συγκινητικό προσωπικό «αντίο» Τσίπρα στον Μανώλη Γλέζο – «Σαν τον αετό, δεν μπορούσε ποτέ να κλειστεί σε καλούπια»

Με μια πολύ προσωπική ανάρτηση στο Facebook,  συνοδευόμενη από κοινή φωτογραφία τους, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας είπε το δικό του «ύστατο χαίρε» στον «πρώτο παρτιζάνο», τον Μανώλη Γλέζο, που σήμερα κηδεύτηκε εν μέσω περιοριστικών μέτρων για την πανδημία του κορωνοϊού.

Όλο το κείμενο του Αλέξη Τσίπρα για τον Μανώλη Γλέζο, έχει ως εξής:

Αποχαιρετώ σήμερα τον Μανώλη Γλέζο.

Μαζί με όσους τον γνώρισαν από τα βιβλία, το λόγο, την υψωμένη του γροθιά, τη διαδρομή του στα πέτρινα χρόνια, στα χρόνια της δύσκολης μάχης για τη Δημοκρατία, όπως και στα χρόνια των μνημονίων και της κρίσης.

Αποχαιρετώ σήμερα τον αντάρτη, τον ασυμβίβαστο αγωνιστή, τον σκληροτράχηλο κομμουνιστή, μα πάνω απ’ όλα θέλω να αποχαιρετήσω τον άνθρωπο. Έναν γλυκό άνθρωπο που είχε πάντα τη δυνατότητα να σε κερδίζει, ακόμη και την ώρα της πιο σκληρής διαφωνίας.

Ο Μανώλης έβαζε πάντα μπροστά την αισιοδοξία της βούλησης, ακόμη και όταν όλα γύρω έμοιαζαν σκοτεινά. Αυτός ήταν αισιόδοξος και πίστευε ότι μπορούμε όλα να τα ανατρέψουμε.

Ήταν άλλωστε αυτός που πρώτος πίστεψε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη μικρό κόμμα, πως μπορεί να κερδίσει τη πλειοψηφία και άρα έπρεπε να απευθυνθούμε με πρόταση διακυβέρνησης στους πολίτες.

Ήταν όμως και ένας άνθρωπος πολύ επίμονος στις ιδέες του. Επίμονος αλλά όχι κακόβουλος. Ακόμη και όταν διαφώνησε με κρίσιμες επιλογές μας, δε βρέθηκε ποτέ απέναντι. Είπε με το θάρρος που διακρίνει τους ανθρώπους που αισθάνονται την ευθύνη, δημόσια τη γνώμη του.

Αλλά βρέθηκε πολλές φορές δίπλα μας και δίπλα μου, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές.

Στη δύσκολη κυβερνητική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, η έγνοια του να επικοινωνεί μαζί μου είχε πάντα μια στοργική χροιά. Όταν μου ζητούσε επιτακτικά να πάω να τον δω στο σπίτι του ή όταν στα πολύ δύσκολα ερχόταν ο ίδιος στο Μαξίμου, όπως τον Φλεβάρη του 2018, απ’ όπου και η φωτογραφία.

Πάντα με μια ιδέα, με μια σκέψη, που επίμονα υποστήριζε μέχρι να με πείσει. Και πάντα με μια συμβουλή και με πολλές παρατηρήσεις.

Πονάω όταν κάνεις λάθη, μου έλεγε.

Αλλά οι σημαντικότερες στιγμές με τον Μανώλη δεν ήταν όταν μου έλεγε τις ιδέες του ή ανέκδοτες ιστορίες για τη πολιτική του δράση. Αλλά όταν μου μιλούσε για τις επιστημονικές του γνώσεις. Για τις μελέτες του στη γεωλογία, για τη διαχείριση των υδάτων, για το χωριό του, την Απείρανθο της Νάξου, αλλά και για τη μοναδική του σχέση με τη φύση.

Για το δελφίνι που βρήκε τυχαία κολυμπώντας σε κάποια παραλία της Νάξου ημιθανές και το έσωσε και αργότερα έγιναν φίλοι και το συναντούσε κάθε απόγευμα για να το ταΐσει.

Για τον αετό που περισυνέλεξε χτυπημένο και τον στύλωσε στα πόδια του, πριν τον αφήσει ξανά ελεύθερο να πετά στον ουρανό.

Αυτός ήταν ο Μανώλης.

Ένας αντάρτης μέχρι τα 98 του χρόνια, ένα πνεύμα ασυμβίβαστο.

Σαν τον αετό, δεν μπορούσε ποτέ να κλειστεί σε καλούπια. Ήθελε να πετά διαρκώς στους ουρανούς της αμφισβήτησης.

Η ζωή του Μανώλη, ήταν ταυτισμένη με την περιπέτεια της Αριστεράς.

Είναι βέβαιο ότι δε θα ξεχαστεί από κανέναν.

Η υπόσχεση που εμείς έχουμε να του δώσουμε σήμερα είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε και η μνήμη του να αντιστοιχεί σε αυτό που ήταν ο ίδιος.

Να μην είναι μια μνήμη κλεισμένη στο μουσείο μιας καθυστερημένης και σκόπιμης ιστορικής ουδετερότητας. Αλλά μια ζώσα παρουσία στη μάχη για να γίνει πράξη το μεγάλο του όνειρο της ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και τελικά της κατάργησης κάθε εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η μεγάλη περιπέτεια του Μανώλη Γλέζου και της Αριστεράς, άλλωστε συνεχίζεται. Και θα συνεχίζεται, όσο η ανθρωπότητα έχει ανάγκη τις ιδέες της πλήρους ελευθερίας της από κάθε είδους δεσμά.

Με τον Μανώλη πάντα στην πρώτη γραμμή.