Το σχήμα της απουσίας

Της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη

Λάμπει ο ήλιος ο χρυσός στων Λάκκων την Κεφάλα

φωτίζει τον κυπαρισσέ και του Σελλιού τσι πλάτες

κι ως ξεπροβαίνουνε μαζί παπάς κι η παπαδιά του

γλυκολαλούνε τα πουλιά, έρμες αυλές ανθίζουν

ψάλλουνε τα χερουβικά μέσα στον Άη Αντώνη!

Πότε φτωχαίνει ένας τόπος; Αναμφίβολα όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι. “Οι ανθρώποι είναι ο κόσμος” λέγανε οι παλιοί εδικοί μας. Καθώς οι άνθρωποι φεύγουν, συμπαρασύρουν μαζί τους μιαν εποχή, όπως οι ίδιοι τη βίωσαν. Μιαν εποχή με τις χαρές, τις λύπες και τους αγώνες της καθημερινότητας. Μιαν εποχή με τα ανατρεπτικά, κρίσιμα, δυσάρεστα ή τραγικά γεγονότα που εμπεριέχει. Μιαν εποχή με τον απόηχο της συλλογικής μνήμης.

Αν οι άνθρωποι οι οποίοι φεύγουν υπήρξαν εμβληματικές μορφές, πρόσωπα που ενέπνευσαν, συμπαραστάθηκαν και καθοδήγησαν στο δικό τους χρόνο και τόπο, οι συνέπειες της απώλειας είναι πολύ βαθύτερες.

Έτσι, για μια ακόμα φορά, φτώχυναν οι Λάκκοι. Πρόσφατα έφυγε, πλήρης ημερών, η πρεσβυτέρα Ροδιάνθη, η οποία υπήρξε συλλειτουργός, στο μεγάλο διακόνημα ευθύνης, του πρωτοπρεσβύτερου και εφημέριου Λάκκων Αντωνίου Ανδριάνη.   Ο παπα Αντώνης, άφησε το αποτύπωμα της ευθύνης, της σωφροσύνης και της άοκνης προσφοράς. Η σύντροφος της ζωής του ακολούθησε πιστά τα βήματά του. Οι δυο τους κόσμησαν, σαν θαλερά και πανύψηλα κυπαρίσσια, την Κεφάλα των Λάκκων.  Εκεί, λίγα βήματα από τον ιστορικό ναό του Αγίου Αντωνίου,  έζησαν και μεγάλωσαν την οικογένειά τους. Από εκεί αγνάντευαν κάθε πρωί τα επιτακτικά αιτήματα των καιρών και τις ανάγκες των ανθρώπων. Πρόσφεραν με αισιοδοξία και χαμόγελο, με έγνοια και θαλπωρή. Συμβούλεψαν, παρηγόρησαν, μοιράστηκαν, με τις ψυχές της ενορίας τους, λιόχαρες και συννεφιασμένες μέρες. Άνθρωποι λιτοί, της αυτάρκειας, της εγκράτειας και του μόχθου, ανταποκρίθηκαν υποδειγματικά στις πολυσύνθετες ανάγκες του αξιώματος της ιεροσύνης.

Δημιούργησαν μια αρμονικά δεμένη και θαλερή οικογένεια, αξιώθηκαν να χαρούν παιδιά, εγγόνια και -η πρεσβυτέρα-δισέγγονα.

Στον απόηχο της απουσίας των, ο όποιος λόγος ανεπαρκεί να αποτυπώσει το πολύπτυχο της ζωής και του έργου του παπα Αντώνη και της πρεσβυτέρας Ροδιάνθης. Η συνέχεια υπήρξε χαρακτηριστικό αυτής της διαδρομής, αφού  και μετά τη συνταξιοδότηση του παπα Αντώνη για λόγους υγείας, εκείνος εξακολούθησε να διακονεί και να συλλειτουργεί, πλάι στον τότε Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου και σημερινό Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. κ. Ειρηναίο, στο παρεκκλήσι του Αγίου Κοσμά, που σήμερα αποτελεί τον πυρήνα μιας ολόκληρης ενορίας.

Όπως ζωντανές θα μένουν οι μορφές τους στη μνήμη όσων τους γνώρισαν, έτσι και ο δροσερός ίσκιος της έγνοιας και της αγάπης τους για τον τόπο της ρίζας τους ασφαλώς πάντα θα αγκαλιάζει το ιστορικό και ηρωικό χωριό των Λάκκων.

"google ad"