Του Άγγελου Τσέκερη
Όταν το 2012 η εγκληματική συμμορία με τα χιτλερικά τατουάζ μπήκε στη Βουλή, ένα κομμάτι της κοινωνίας σοκαρίστηκε. Η παρουσία τους στα έδρανα της Βουλής, την ώρα που οι πάντες ήξεραν τι ακριβώς είναι αυτοί οι άνθρωποι και με τι ασχολούνται τις νύχτες, ήταν η πιο τρανταχτή απόδειξη της βαθιάς πολιτικής κρίσης που προκάλεσε η επιβολή των Μνημονίων.
Έξω στην κοινωνία πολλοί ήταν εκείνοι που δεν έκρυβαν τη χαρά τους για το γεγονός ότι οι φασίστες είχαν έρθει στο προσκήνιο για «να δείρουν πολιτικούς» και «να ξεβρομίσουν τον τόπο από τους μετανάστες».
Ακόμα πιο σοκαριστική όμως ήταν η υποδοχή που τους επιφύλαξαν τα κατεστημένα ΜΜΕ. Δελτία ειδήσεων, πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα και μεταμεσονύκτιες λάιφ στάιλ εκπομπές φάνηκαν από καιρό έτοιμα να τους υποδεχτούν, να δείξουν το ανθρώπινο πρόσωπο των μαχαιροβγαλτών, να προβάλουν το κοινωνικό τους έργο, να κουτσομπολέψουν τα αισθηματικά τους και την κοινωνική τους ζωή.
Εγκλήματα με λαϊκό έρεισμα
Σε όλο εκείνο το διάστημα πολλές φορές ακούστηκε ότι οι χιλιάδες ψηφοφόροι του ναζιστικού μορφώματος «δεν μπορεί να είναι όλοι φασίστες» ή ότι δεν γνώριζαν την εγκληματική δράση του. Το είπε η Δεξιά, που ήθελε να καλοπιάσει αυτές τις ψήφους για να μπορέσει κάποτε να τις επαναπατρίσει, το είπαν και κάποιοι στην Αριστερά εκτιμώντας ότι πρόκειται για ψήφο διαμαρτυρίας που είχε εκτραπεί σε λάθος κατεύθυνση.
Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να υπήρξε ούτε ένας ψηφοφόρος της Χ.Α. που να μην ήξερε τι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι κάνουν. Ίσα – ίσα: η ψήφος αυτή ήταν καθαρή επιδοκιμασία της εγκληματικής τους δράσης. Επιδοκιμασία των επιθέσεων και των πογκρόμ σε μετανάστες, της ματσίλας που απέπνεαν, των μπλόκων σε αιρετικού περιεχομένου θεατρικές παραστάσεις, της τζάμπα τουρκοφαγίας και των εθνοπατριωτικών παρατών με τους πυρσούς.
Η Χ.Α. καταλάβαινε φυσικά ότι η δράση της ήταν που την έσπρωχνε πολιτικά και δεν διανοήθηκε ούτε να την παγώσει ούτε να την αποκηρύξει. Αντιθέτως φρόντισε να την επεκτείνει πολλαπλασιάζοντας τις επιθέσεις και αναβαθμίζοντάς τις επιχειρησιακά.
Χρειαζόταν όμως προσχήματα για να μπορεί η πολιτική της ηγεσία να αποποιείται τα όσα έκανε στον δρόμο. Προσχήματα του τύπου «δεν ήταν μέλη μας αυτοί», «οι άλλοι άρχισαν πρώτοι», «δεν ήταν για ρατσιστικό λόγο το μαχαίρωμα». Και αυτά τα προσχήματα έσπευσαν να της τα προσφέρουν η αστυνομία, τα κατεστημένα ΜΜΕ και διάφοροι πολιτικοί.
Η αστυνομία είχε τους δικούς της λόγους. Οι άλλοι δύο ήθελαν να χαϊδολογήσουν αυτή τη μερίδα κόσμου που έβλεπε με συμπάθεια τη δράση της ναζιστικής συμμορίας.
Το ξέπλυμα από την αστυνομία
Το ποσοστό των αστυνομικών που ψήφισαν Χ.Α. στις δεύτερες εκλογές του 2012 υπολογίζεται περίπου στο 50%. Προκύπτει από την αύξηση των ψήφων που πήρε η φασιστική συμμορία στα εκλογικά τμήματα που ψήφιζαν αστυνομικοί. Το θέμα δεν σχολιάστηκε και δεν αναλύθηκε από κανέναν.
Η πραγματικότητα ήταν ότι η εύνοια της αστυνομίας προς τη Χ.Α. ήταν απροκάλυπτη. Οι σχέσεις τους ήταν εξαιρετικά φιλικές, την περίοδο που αντιφασίστες αντιμετωπίστηκαν με όπλα τέιζερ και με βασανιστήρια. Η αστυνομία ήταν εντελώς απρόθυμη να επεμβαίνει για να αποτρέπει φασιστικές ενέργειες, πράγμα που έγινε απολύτως σαφές στην περίπτωση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.
Οι καταγγελίες για σκόπιμες παραλείψεις στη διαλεύκανση επιθέσεων και στις ανακρίσεις είναι πολυπληθείς. Στο βιβλίο του Θ. Καμπαγιάννη «Με τις μέλισσες ή με τους λύκους» αναφέρεται η περίπτωση της επίθεσης στους Αιγύπτιους ψαράδες: οι φασίστες έκαναν την επίθεση εκείνη φορώντας τις στολές της Χ.Α. Η αστυνομία, που τους συνέλαβε, φρόντισε να προμηθευτούν τα πολιτικά τους ρούχα πριν τους φωτογραφήσει.
Πολύ βοηθητικά ήταν και τα αστυνομικά δελτία για γεγονότα στα οποία είχαν εμπλακεί χρυσαυγίτες. Αναφέρονταν πάντοτε προσεκτικά σε «συμπλοκές μεταξύ πολιτών» ή ακόμα και σε «επιθέσεις με πρόθεση τη ληστεία» προκειμένου να αποκλείσουν τα ρατσιστικά κίνητρα και να συγκαλύψουν τη δράση της συμμορίας. Σε επιθέσεις που έγιναν την τελευταία περίοδο πριν από τη δολοφονία του Φύσσα η αστυνομία διοχέτευε στους δημοσιογράφους την πληροφορία πως «οι συλληφθέντες δήλωσαν ότι δεν είναι μέλη της Χρυσής Αυγής».
Όταν κινήθηκαν οι δικαστικές διαδικασίες κατά της Χ.Α., στην αστυνομία έγινε εσωτερική έρευνα για τη διείσδυση της φασιστικής ομάδας μέσα στο Σώμα. Το αποτέλεσμα της έρευνας ήταν αρνητικό: μόνο εννέα αστυνομικοί βρέθηκαν να έχουν σχέσεις με τη Χ.Α. Το πόρισμα αυτό ήταν προσβολή για τη νοημοσύνη των πολιτών, αλλά και για την αξιοπρέπεια χιλιάδων έντιμων αστυνομικών που προσπαθούσαν να ασκούν με επαγγελματισμό τα καθήκοντά τους σε τέτοιες συνθήκες.
Το ξέπλυμα από τα κανάλια
Τον Σεπτέμβριο του 2012, ομάδες χρυσαυγιτών με επικεφαλής βουλευτές κατέστρεψαν πάγκους μικροπωλητών στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι. Η τηλεόραση είχε οπτικό υλικό από τα γεγονότα. Τα παρουσίασε ως μια αποφασιστική πρωτοβουλία, αναγκαία για να καλυφθεί η αδράνεια των αρχών απέναντι στο παρεμπόριο. Το ρεπορτάζ πλαισιώθηκε από Έλληνες πολίτες που έλεγαν πόσο είχε παραγίνει το πρόβλημα στο οποίο παρενέβη η φασιστική συμμορία.
Στα γεγονότα του Αγίου Παντελεήμονα οι χρυσαυγίτες προβλήθηκαν ως «αγανακτισμένοι κάτοικοι της περιοχής». Το πογκρόμ που οργανώθηκε στην Αθήνα μετά τη δολοφονία ενός Έλληνα από δύο Αφγανούς παρουσιάστηκε ως αποτέλεσμα δίκαιης λαϊκής οργής.
Ο αείμνηστος Θέμος Αναστασιάδης κάλεσε στην εκπομπή του τον Καιάδα και του φιλοτέχνησε ένα συμπαθέστατο πορτρέτο. Ιστορικό έχει μείνει το πρωτοσέλιδο του “Πρώτου Θέματος” «Πέτα τη γιαγιά στη Χρυσή Αυγή», που παρουσίαζε το κοινωνικό έργο της συμμορίας. Η Τατιάνα Στεφανίδου σχολίαζε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την προσωπική ζωή του Κασιδιάρη. Η πρώτη ανακοίνωση του ΣΚΑΪ για τη δολοφονία του Φύσσα ήταν ένα τρέιλερ που έλεγε ότι «τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο».
Συστηματικά οι διαμορφωτές γνώμης των ΜΜΕ, επώνυμοι και καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι, φρόντιζαν να θυμηθούν ότι η Χ.Α. είναι κακή όταν ήθελαν να επιτεθούν στην Αριστερά με τη θεωρία των δύο άκρων. Το τσουβάλιασμα μιας συμμορίας που μαχαιρώνει με μια πολιτική παράταξη που δρα νομίμως ήταν εκ των πραγμάτων ένα πρώτης τάξεως ξέπλυμα για τη συμμορία. Αλλά το μεγάλο ξέπλυμα της Χ.Α. έγινε από τα ΜΜΕ με την πεποίθηση ότι ο μέσος συντηρητικός τηλεθεατής θεωρεί δικαιολογημένα τα κίνητρά της.
Το πολιτικό ξέπλυμα
Σε μια περίοδο που το παλιό πολιτικό σύστημα έβλεπε την αντίδραση απέναντί του να φουντώνει, η εμπάθεια απέναντι στην Αριστερά ώθησε πολιτικούς και δημοσιογράφους του μνημονιακού μπλοκ να εκφραστούν με συμπάθεια για τη Χ.Α. Ήξεραν, άλλωστε, ότι κάτι τέτοιο θα τους καθιστούσε συμπαθείς στον κόσμο που ανεχόταν και αντιμετώπιζε ευμενώς την παρουσία της στο πολιτικό σκηνικό.
Για να το κάνουν, παρέκαμπταν επιδεικτικά την εγκληματική της δράση και την αντιμετώπιζαν ως ένα νόμιμο, έστω και αιρετικό, πολιτικό κόμμα. Η αποσιώπηση της εγκληματικής δράσης ήταν το ξέπλυμα. Κάποιες από εκείνες τις δηλώσεις ντροπής, που είχαν προκαλέσει οργή, παραμένουν ακόμα και σήμερα ζωντανές στη μνήμη του δημοκρατικού κόσμου.
Ανδρέας Λοβέρδος: «Πάνω σε μεγάλα προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό, το παρεμπόριο και η έλλειψη ασφάλειας και αστυνόμευσης κάνει ακτιβισμό η ελληνική Χεζμπολάχ και παράγει εμπιστοσύνη και απολαμβάνει ποσοστά. Αυτό γιατί να το καταγγείλει κανείς;»
Μπάμπης Παπαδημητρίου: «Αλλά, γιατί όχι, μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μην τη δεχτούμε να υποστηρίξει συντηρητική συμμαχία;»
Ντόρα Μπακογιάννη: «Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το σεις και με το σας… Διατηρούν φιλικές σχέσεις μαζί μου, όταν μου μιλούν έχουν μια ευγένεια απέναντί μου…»
Άρης Πορτοσάλτε: (Απευθυνόμενος στον Κασιδιάρη) «Δεν μπορείτε να βρείτε έναν τρόπο να μην σας πιάνουν στο στόμα τους;»
Κωνσταντίνος Μπογδάνος: «Είπαμε για τραμπούκους. Η μάνα Φύσσα ξέσπασε, πέταξε το μπουκάλι, ο Ρουπακιάς έχει αρχίσει και -σε τελείως ανθρώπινο επίπεδο, λογικά αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι ράκος- δεν αντιδρά πια. Μόνο ο δικηγόρος του αντέδρασε. Από την άλλη, μια μάνα -τα είδατε και χθες- είναι λυτή. Και γυρνάει και του λέει δεν θα ησυχάσω αν δεν σε κρεμάσω. Καταλαβαίνετε πως είναι ολίγον κάπως».
