Το φάντασμα του Δεκέμβρη

Tου Ειρηναίου Μαράκη

“Η θέση του Νίκου Ρωμανού είναι μέσα στη ζωή. Αυτήν υπερασπίζεται, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του.”
Μανόλης Γλέζος.    Φεύγει και το 2014. Αλλά δεν φεύγουν τα προβλήματα, οι ανησυχίες, οι σοβαροί προβληματισμοί – γιατί υπάρχουν και οι φαιδροί προβληματισμοί, αυτοί που ταιριάζουν στους μοχθηρούς, στους γελοίους, στους εχθρούς της ύπαρξης μας. Εμείς γεννηθήκαμε, είμαστε εδώ για να βάλουμε ένα τέλος. Εμείς οι ζωντανοί άνθρωποι, οι άνθρωποι της γειτονιάς, του σχολείου, του χώρου εργασίας, της χαράς που θέλουν να μας την στερήσουν, της ελπίδας που θέλουν αν την υποτάξουν. Όπως λέει κι ο φίλος ποιητής Ντέμης Κωνσταντινίδης, «‘Μεις γεννηθήκαμε για έρωτες / Κι όχι για φρούδες εποχές / Ξενέρωτες… // ‘Μεις γεννηθήκαμε για τ’ όμορφα / Κι όχι για τούτα τα λιμά / Τα ανθρωπόμορφα…» Το ξέρω, το γνωρίζουμε όλοι μας καλά, το ξέρεις κι εσύ, τίποτα δεν είναι εύκολο. Ποτέ δεν ήταν. Κι όμως επιβάλλεται να αλλάξει. Όχι, πια σε νύχτες απλά επεισόδια, όχι στον φόβο. Ας οργανωθούμε, ήδη η οργάνωση μας, η δράση μας ενάντια σε αυτό το σύστημα, σε αυτό το καθεστώς, αποκτάει ρίζες. Μόνο ένας τυφλός, ηλίθιος, ρεφορμιστής ή τραπεζίτης δεν το βλέπει. Εσύ το βλέπεις; Ναι, το ξέρω ότι το βλέπεις. Μαζί βρεθήκαμε στους αγώνες, σε όλους τους αγώνες… «θυμάμαι που σε κοίταζα στην άκρη του γκρεμού / ισορροπώντας τάραζες το λάθος του καιρού / παλλότανε το είναι σου ολόκληρο στο φως / την καθαρή ουσία σου ετρόμαζε ο λαός…»

Ναι, η θέση μας είναι δύσκολη πολύ αλλά και οι απέναντι δεν νοιώθουν καλύτερα. Αυτοί φοβούνται πιο πολύ. Τρέμουν. Αλλά ότι τρέμουν, αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραδώσουν τα όπλα. Αντίθετα, θα γίνουν, έγιναν ήδη χειρότεροι από ποτέ. Κοίτα! Άνοιξε τα μάτια σου! Με δυσκολία συγκρατιέμαι για να μην ξεκινήσω πάλι την στείρα πολιτικολογία. Κάτι ζει ανάμεσά τους που δεν έχουν καταφέρει να το σκοτώσουν, κάτι ζει και δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το Πνεύμα, από το κίνημα του Δεκέμβρη και γνωρίζουν, επίσης πολύ καλά, για να μην πως καλύτερα και από την κυβερνώσα Αριστερά ότι ένα τρίτο Δεκέμβρη, εβδομήντα χρόνια μετά τον πρώτο, δεν τον αντέχουν. Να γιατί οδηγούν τον Νίκο Ρωμανό στον θάνατο, αυτού που όπως είπε κι ο Γλέζος η θέση του είναι μέσα στη ζωή, την οποία υπερασπίζεται θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του. Περιμένεις να κάνουν πίσω από το ξεπούλημα της ζωής, του περιβάλλοντος, του πολιτισμού αυτοί που χτυπάμε ΑΜεΑ και οδηγούν στον θάνατο μετανάστες που διεκδικούν να ζήσουν ή μαθητές που θέλουν να μορφωθούν, ακόμα και μέσα στα όρια αυτής της κοινωνίας; Δεν θα κάνουν! Ούτε και εμείς πρέπει. Γιατί εμείς είμαστε ο Νίκος Ρωμανός, εμείς είμαστε ο Δεκέμβρης!

Αν σε κούρασα πες μου το. Λοιπόν, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από το κεφάλι τους. Το φάντασμα του Δεκέμβρη, η δυνατότητα να αλλάξουμε αυτό τον κόσμο. Το φάντασμα μιας ριζικής αλλαγής στην κοινωνία, το φάντασμα μιας επανάστασης, η προσπάθεια για κάτι διαφορετικό, εναλλακτικό στην ουσία και όχι στα λόγια, μόνο και μόνο για χάρη της διαφήμισης. Πως; Κουράστηκες να περιμένεις; Υπομονή, αγάπη μου, υπομονή. Ναι, καρδιά μου, δεν θέλω να κλαις για όσα περάσαμε χθες, χαλάσαμε τόσα πολλά, το ξέρω, αλλά να, θα βρούμε μονοπάτι ξανά. Κατέβα να πάμε πεζοί. Ναι, τον Πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω. Έλα, έχουν σημάνει οι καμπάνες. Θα την αλλάξουμε αυτή τη ζωή και θα μου αρκεί που θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.