Το φάουλ του Μανώλη Γλέζου

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Όταν βρέθηκε πρόσφατα στα Χανιά ο Μανώλης Γλέζος για τα γυρίσματα της καινούργιας ταινίας του Παντελή Βούλγαρη ήταν ημέρα απεργίας. Μίλησε δημόσια στην απεργιακή συγκέντρωση και κάλεσε σε αγώνα και επαγρύπνηση τους παρευρισκόμενους, κάθε εργαζόμενο και φοιτητή. Ήταν μια ιστορική στιγμή και παρέμβαση όπου στο τέλος της ομιλίας του ο ηλικιωμένος αγωνιστής καταχειροκροτήθηκε απ’ όλους.

Όμως η ομιλία του δεν απλώς ήταν έκφραση ενός αγωνιστικού λόγου αλλά παράλληλα ήταν μία ενοχλημένη, θυμωμένη παρέμβαση που μάλωσε στην κυριολεξία τους συγκεντρωμένους αλλά και το κίνημα γενικότερα για την απάθεια του και για την ανοχή που επέδειξε μπροστά στην επιβολή των ενισχυμένων αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια. Δεν μου άρεσε αυτή η στάση του αλλά είπα να μην τη σχολιάσω. Και δεν το έκανα. Όταν έχεις μπροστά σου ένα γίγαντα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, με τις πολυάριθμες διώξεις και εξορίες και τις άλλες τόσες απόπειρες να εξοντωθεί πνευματικά και σωματικά είναι καλύτερα εσύ, ο νέος, να σωπαίνεις. Έτσι ένιωσα κι αυτό έκανα: δεν μίλησα. Χάρηκα για αυτό και αν είχα την επιλογή θα το ξαναέκανα. Ήξερα ότι είχε άδικο, εκείνη η μέρα με τις δύο ιδιαίτερα μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις στα Χανιά αλλά και στην υπόλοιπη χώρα απέδειξαν ότι μόνο απάθεια δεν υπάρχει μέσα στους εργαζόμενους. Αλλά δεν ήταν η ώρα για αντιρρήσεις.

Όρια

Όμως όλα έχουν και ένα όριο. Όταν, συγκεκριμένα, βλέπεις τον Γλέζο από τη μία να καλεί σε αγωνιστική επαγρύπνηση, έστω και μαλώνοντας τον κόσμο, γνωρίζοντας ότι εκφράζει μια πραγματική κι ειλικρινή αγωνία του αλλά από την άλλη τον βλέπεις να βρίσκεται στο ίδιο πάνελ σε παρουσίαση ενός δικού του βιβλίου με τον παλιό Κένταυρο, τον Μεϊμαράκη ή με τους δυσφημιστές της Αριστεράς και συνεχιστές των δεξιών, φιλοπόλεμων και ρατσιστικών πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων ξέρει ότι κάτι δεν είναι σωστό. Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός που δείχνει απάθεια και ανοχή μπροστά σε αυτούς που θα έπρεπε να αποφεύγει, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ο ίδιος ο Γλέζος. Νιώθεις, ένιωσα δηλαδή, κι είναι ένα αίσθημα απολύτως λογικό, πως εδώ υπάρχει κοροϊδία, ακούσια, δηλαδή χωρίς πρόθεση αλλά κοροϊδία. Κι είναι εκεί που σπας τη σιωπή σου και γράφεις μια παρέμβαση σαν αυτή που εξελίσσεται σε τούτες τις γραμμές.

Όχι, δεν είναι λογικό αλλά ούτε και δίκαιο να ιστορείς τις συγκλονιστικές εμπειρίες σου από την Κατοχή και τις εξορίες όταν οι ακροατές σου εφαρμόζουν ακριβώς την ίδια πολιτική που εσύ και οι σύντροφοι σου αγωνιστήκατε με κίνδυνο της ζωής σας για να ανατρέψετε. Και τι εφαρμόζουν; Πολιτικές διώξεις, καταστολή απεργιακών αγώνων, ξεπουλήματα του δημόσιου πλούτου ενώ συμμαχούν με το κράτος – άπαρτχάιντ του Ισραήλ και παρέχοντας πολιτική κάλυψη και αναγνώριση στην νέο ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Εδώ είναι λοιπόν που ο μη οπαδοποιημένος αναγνώστης, δυστυχώς αυτό το φαινόμενο υπάρχει και μέσα στην Αριστερά, θα αναρωτηθεί τι είδους μηνύματα θέλει να περάσει στις νεότερες γενιές ο Γλέζος και κατά πόσο βοηθάει με την δράση του τις νεότερες γενιές.

Επίσης, θα θυμηθεί, εάν έχει καλή μνήμη βέβαια, πως δεν είναι μακριά η εποχή, το 2013 μέσα στα μνημόνια με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, που συνομιλούσε με φασίστες υπουργούς (πχ τον Δένδια) και τους συμβούλευε για τους κινδύνους που ενυπάρχουν από μια κοινωνική έκρηξη…

Κριτική

Σε προηγούμενο άρθρο και σχετικά με τα απαράδεκτα και προσβλητικά κατορθώματα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Δίστομο, που στοχοποίησε τον Γλέζο ως εκείνον που επανέφερε το ναζιστικό λάβαρο στον ιστό του, είχα σημειώσει ότι χρειάζεται μια “πραγματική, αναγκαία κι ειλικρινή πολιτική κρίση στο πρόσωπο του Γλέζου” και όχι “μιας ακροδεξιάς αντίληψης συκοφαντία χωρίς όρια” που οδηγεί σε άλλες λογικές. Αυτή η κριτική γενικά δεν γίνεται, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις βέβαια, αλλά είναι ξεκάθαρο πως μόνο με μια λογική, στιβαρή αντιμετώπιση για να καταλάβουμε πως δεν είναι η ηλικία ή η ηλιθιότητα, όπως χυδαία υποστηρίζουν διάφοροι αλλά είναι οι ίδιες οι πολιτικές επιλογές ενός τμήματος της Αριστεράς που στο όνομα ενός αγνού, υποτίθεται, πατριωτισμού αναζητά συμμαχίες στους… αντιπάλους της, υπερασπιζόμενη ένα θεωρητικά κοινό συμφέρον με τους διάφορους… Μεϊμαράκηδες, καταλήγοντας να αναπαράγει τέτοιες προσβλητικές για το ταξικό κίνημα και την Αριστερά ιδέες και συμπεριφορές. Πολλές φορές χωρίς να αντιλαμβάνεται κάποιος από αυτό τον χώρο, όπως δυστυχώς έκανε ο Γλέζος, την τραγική αντίφαση: να μνημονεύεις τους αγώνες του λαού παρέα με τους βασανιστές του.

Αυτό είναι λοιπόν, το φάουλ του Μανώλη Γλέζου, που αναφέρω στον τίτλο αυτής της παρέμβασης. Αναμφισβήτητα, και για να αποκατασταθεί η τάξη, ο Γλέζος αποτελεί ένα κορυφαίο, εμβληματικό αγωνιστή που όπως και ο κάθε πολιτικός και ανθρώπος που ασχολείται με τα κοινά, είχε να αντιμετωπίσει διάφορα διλήμματα, κάνοντας διάφορα λάθη, έχοντας συμβάλλει σημαντικά στην κοινή μας υπόθεση. Δεν χρειάζεται όμως να αγιοποιείται, ούτε αυτός, ούτε κανένας – η Αριστερά ήταν πάντα ξένη σε τέτοιες λογικές. Αντίθετα πρέπει να είναι ανοιχτός σε κάθε κριτική. Ας μην ξεχνάμε πως ο λαός δεν ξέχνα τα παραστρατήματα από όπου και να προέρχονται, ακόμα και αν προέρχονται από έναν ήρωα της Αντίστασης.