“Τώρα θα “καθίσεις””: Μια καταγγελία βιασμού από “προοδευτικό” πολιτικό παράγοντα και δημοσιογράφο

Μία καταγγελία βιασμού της δημοσιογράφου Ιωάννας Κολοβού από πολιτικό “προοδευτικού” κομματος δημοσιοποίησε ο δημοσιογράφος Γιάννης Σιδέρης στον λογαριασμο του στο facebook.

Στο κείμενο της ανάρτησης αναφέρονται τα εξής:

Δεν καταγγέλθηκε οταν έπρεπε. Εχει παραγραφεί πλεον.

(Αφορά επώνυμο , δευτερεύοντα ωστόσο, “προοδευτικό” πολιτικό παράγοντα – και επώνυμο δημοσιογραφικό στέλεχος )

Από τοιχο φιλης :

“Η σιωπή των αμνών”

Ήμασταν δυο φιλενάδες, συμφοιτήτριες κοντά στο πτυχίο… (Η μια Νομική η άλλη Πολιτικό της Νομικής) Συχνά διαβάζαμε μαζί και αραιά βγαίναμε για κανένα ποτό μαζί ή με παρέα.

Η φίλη μου, πιο αγχωμένη –πάντα έτσι ήταν – ζήτησε τη βοήθεια κάποιου «ειδικού» στη μελέτη των πτυχιακών. Υπήρχαν τότε πολλά φροντιστήρια γύρω από τη Νομική και το δικό του εθεωρείτο το καλύτερο.

Ένα μεσημέρι και ενώ όδευε προς την κομματική οργάνωση της ΚΝΕ τον συνάντησε στο δρόμο.«Δεν έρχεσαι στο σπίτι μου που είναι εδώ κοντά, να πιούμε ένα καφέ, να πούμε καμιά κουβέντα…” », της είπε. Συνήθως μιλούσαν για τα πολιτικά.

Ανέβηκαν, αυτός πήγε στην κουζίνα για να …φτιάξει καφέ και η φίλη μου κάθισε στον καναπέ. Ο «κύριος» επέστρεψε χωρίς …καφέ και …της την έπεσε. Αρνήθηκε. Αυτός επέμενε, πίεζε. Τον έσπρωξε πέρα και προσπάθησε να πάει προς την πόρτα για να φύγει…

Την έπιασε σφιχτά από το λαιμό. Κόπηκε η αναπνοή της. Τώρα θα «καθίσεις» της είπε… Λύγισες τα πόδια της ,σκοτείνιασαν τα μάτια της ,άρχισε να χάνει τις αισθήσεις της…

Νύχτωνε όταν μου τηλεφώνησε τρέμοντας από ένα τηλεφωνικό θάλαμο, στην Ακαδημίας κοντά στη σχολή. Πήγα με ταξί και την πήρα, ένα ράκος, λες και είχε χάσει την επαφή με το περιβάλλον.

Μείναμε μαζί μέρες, φοβόταν, πεταγόταν στον ύπνο της. Δυο τρεις φίλοι που ήρθαν να τη δουν και τους το είπε, την επέπληξαν, γιατί ανέβηκε στο σπίτι… Ένα πράγμα έμαθα τότε και μου έγινε μάθημα: Η παροιμία «έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρουμε… » Η φίλη μου το κλείδωσε μέσα της, τράβηξε ένα Χ για καιρό και συνέχισε… Ωστόσο αυτό, όλο και έβγαινε στην επιφάνεια.

Κάθε που έβλεπε το όνομα του στην εφημερίδα, αφού ο …λαμπρός αυτός νέος με το βοήθεια ενός κόμματος και με απίστευτες ικανότητες αμοραλισμού, κατάφερνε και διοριζόταν σε θέσεις κλειδιά. Συνεχώς.

Πολλές φορές σκέφτηκε να τον καταγγείλει, όμως σκεφτόταν τα παιδιά της που ήταν μικρά, την πληγή που θα τους άφηνε… Συναντήθηκαν τυχαία πολλά χρόνια μετά σε μια κοσμική συγκέντρωση.

«Με θυμάσαι;» τον ρώτησε. «Θυμάσαι;» «Έλα τώρα, περασμένα ξεχασμένα» της απάντησε και …συνέχισε την αναρρίχισή σου τα ύπατα αξιώματα.

Δεν τα κατάφερε όμως γιατί η φίλη μου προειδοποίησε το κόμμα, ότι αν τον άφηναν να ανέβει κι άλλο θα του έκανε δημόσια καταγγελία το οποίο θα απέβαινε και εις βάρος του κόμματος. Κι αυτό νομίζω ήταν που βάρυνε πολύ. Και τον έβαλαν- επί του παρόντος φυσικά- στα αζήτητα.