…σα να είναι η Ελλάδα ένα χωριό που ερημώνει…

Του Γιάννη Αγγελάκη

Στα Τέμπη, πριν το έγκλήμα με τους 57 νεκρούς, οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει πολλές φορές για τις συνέπειες της έλλειψης υποδομών, της υποστελέχωσης, της ελλειπούς εκπαίδευσης. Μιλούσαν για τους κινδύνους για την ασφάλεια των πολιτών αλλά και των εργαζόμενων που χρησιμοποιούν το τρένο. Δεν εισακούστηκαν.

Όχι μόνο δεν εισακούστηκαν αλλά στοχοποιήθηκαν. Σε κάποιους στάλθηκαν εξώδικα. Πολλοί εξ αυτών οδηγήθηκαν στην παραίτηση, όπως ο κ. Χρήστος Κατσιούλης που με επιστολή που απέστειλε στη διοίκηση της ΕΡΓΟΣΕ στις 27 Απριλίου 2022 προειδοποιούσε για τους κινδύνους ατυχήματος. Ενώ είχαν προειδοποιηθεί εγκαίρως, οι κυβερνώντες, δεν μπορούσαν να δουν τις συνέπειες των πολιτικών που εφάρμοζαν. Ενώ έστρωναν το δρόμο που οδηγούσε νομοτελειακά στο έγκλημα, αυτοί ιδεοληπτικά μιλούσαν για εξοικονόμηση και εξορθολογικοποίηση.

Δεν είναι ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε μόνο στα Τέμπη. Η τυφλότητα των πολιτικών – και των πολιτικών που συνεπάγεται η τυφλότητά τους – αποτυπώνεται ευρύτερα με ολέθριες συνέπειες για τις ζωές των πολιτών αυτής της χώρας.

Στο χώρο της υγείας, στην Κρήτη, δεκάδες γιατροί παραιτήθηκαν καταγγέλοντας την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας. Κι αυτοί με τη σειρά τους καταγγέλουν την υποστελέχωση, την έλλειψη υποδομών, τις κακές συνθήκες εργασίας που έχουν συνέπειες στο τρόπο που επιτελούν το έργο τους. Που εν τέλει έχουν συνέπειες στην υγεία του πολίτη. Οδηγούν στο θάνατο.

Η επιστολή παραίτησης της κ. Ιωαννίδου, Διευθύντρια της Παθολογικής Κλινικής, αποτυπώνει κάτι πολύ ευρύτερο: Την απουσία προοπτικής. Την ερήμωση. Η παραίτηση φανερώνεται ως ύστατο μέτρο αντίδρασης σε ένα συνεχιζόμενο παραλογισμό.

Κυρίως όμως εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν υπάρχει καμία προοπτική βελτίωσης αυτής της κατάστασης, το οποίο μου έγινε σαφές μετά από τη συνάντηση με τον διοικητή της ΥΠΕ παρουσία του διοικητή του νοσοκομείου, οι οποίοι με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο σταθερής μετακίνησης γιατρού στην κλινική μας, κανένα σχέδιο κινήτρων, καμία προκήρυξη θέσης ή οποιασδήποτε μόνιμης λύσης, αλλά θα συνεχίσει το καθεστώς των αποσπασματικών μετακινήσεων της τελευταίας στιγμής κάθε μήνα για εφημερίες.

Δεν υπάρχει καμία προοπτική βελτίωσης αυτής της κατάστασης…

Σε μία τέτοια συνθήκη, μοιάζει με αντίσταση η άρνηση αποδοχής του αναπόφευκτού. Το άλμα στο κενό που αποτελεί κάθε παραίτηση.

Τα ίδια συμβαίνουν και στο χώρο της Παιδείας…

Πρόσφατη είναι και η επιστολή παραίτησης του καθηγητή από το ΕΠΑΛ που προκάλεσε πανελλαδικό σοκ με όσα αναφέρονται για τις συνθήκες που επικρατούν σε κάποια σχολεία.

Ο καθηγητής αποφάσισε να παραιτηθεί. Η απόφασή του να αποχωρήσει πάρθηκε επειδή συνειδητοποίησε ότι υπό αυτούς τους όρους δε μπορεί να διδάξει όπως επιθυμεί. Κατάλαβε ότι σε ένα τέτοιο  περιβάλλον ένας καθηγητής που θέλει να φέρει μια αλλαγή, που δε θέλει να συμβιβαστεί και θέλει να διδάξει όπως θεωρεί πως πρέπει να γίνεται ένα μάθημα, είναι περίπου πρόβλημα. Τόσο για τους μαθητές, ίσως όμως και για κάποιους καθηγητές, κυρίως όμως γι’ αυτούς που αποφασίζουν ότι η υποβάθμιση είναι συμφέρουσα. Είναι ένας επικίνδυνος απροσάρμοστος που αργά ή γρήγορα θα πρέπει να καταλάβει.

Η επιστολή παραίτησής του ήταν μία μορφή αντίστασης όταν το να συνέχιζε αποδεχόμενος ότι τα πράγματα δε μπορούν να αλλάξουν θα αποτελούσε η πραγματική παραίτηση.

Το κύμα παραιτήσεων που παρατηρείται στην Ελλάδα μικρές ομοιότητες έχει με τη Μεγάλη Παραίτηση των χώρων του πλούσιου Βορρά και της Δύσης. Είναι παραιτήσεις ανθρώπων που επιλέγουν να σταματήσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν επειδή δε μπορούν να συνεχίσουν να αποδέχονται τη διαρκή χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας τους και την άρνηση πολιτικών και διοικούντων να ακούσουν και να δώσουν λύσεις.

Είναι η απάντηση στην κώφευση των πολιτικών στις κραυγές αυτών που εφάπτονται με τον κοινωνικό ιστό στα πιο ευαίσθητα σημεία του, στη μόρφωσή, στην υγεία, στις καθημερινές μετακινήσεις των πολιτών.

Στον παράδοξο κόσμο της Ελλάδας που ζούμε θεωρείται οικονομικά συμφέρουσα επιλογή εκ μέρους του κράτους ακόμη και η ερήμωση και η εγκατάλειψη των χωριών, όχι η ανάπτυξή τους!

Σε ένα ευνομούμενο κράτος, όχι αριστερό ή δεξιό απλα ευνομούμενο, η λογική θα έπρεπε να ήταν αντίστροφη. Θα έπρεπε να επιβραβεύονται οι άνθρωποι που επιμένουν να μένουν σε αυτούς τους τόπους και να δημιουργούνται κίνητρα και για άλλους ανθρώπους να ζήσουν στη Γαύδο, στην Κάντανο, στον Αποκόρωνα, στην Κουντούρα. Για να μπορούν να αναπτυχθούν αυτές οι περιοχές και για να αυξηθεί ο πλούτος για όλους μας, για όλη τη χώρα.

Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι αγωνίζονται για τα αυτονόητα, Πρόσφατα, γονείς από κάθε γωνιά των Χανίων συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Δημοτικής Αγοράς για να διαδηλώσουν για αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, για τη συνέχιση της λειτουργίας των σχολείων!

Στο τέλος, πολλοί παραιτούνται. Εκδιώκονται από τους τόπους τους.

Όπως εκδιώχθηκαν οι συνδικαλιστές στους σιδηροδρόμους που επισήμαναν τα αυτονόητα, όπως οδηγούνται στην παραίτηση οι γιατροί, οι δασκάλοι και οι καθηγητές που επισημαίνουν τα αυτονόητα…

Όπως εκδιώχθηκαν από τη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, επειδή έπρεπε να γίνει εξοικονόμηση, η χώρα να γίνει κερδοφόρα…

Όπως συνεχίζουν να φεύγουν οι νέοι από τη χώρα επειδή “δεν υπάρχει προοπτική”, επειδή οι συνθήκες διαρκώς χειροτερεύουν, σα να είναι η Ελλάδα ένα χωριό που ερημώνει..

Πριν κάποια χρόνια ένας φίλος μου που έχει φύγει εδώ και κάποια χρόνια για χώρα του εξωτερικού μου είπε ότι “η Ελλάδα είναι μόνο για τουρισμό”. Αν και δεν το εξέφρασα, αυτό που είπε, με έκανε να νοιώσω αρκετά προσβεβλημένος.

Η διαπίστωση εμπεριέχει μία βαθιά παραίτηση. Σύμφωνα με τη λογική της, σε αυτή τη χώρα τίποτα δε μπορεί να αλλάξει κι ως εκ τούτου αυτοί που επιλέγουν να φύγουν από τη χώρα και να την απολαμβάνουν μόνο ως τουρίστες, ορθώς πράττουν, αφού μόνο έτσι αξίζει να ζεις σε αυτή τη χώρα..

Ως συνέχεια αυτού του σκεπτικού κάποιοι πάνε ένα βήμα παραπέρα και λένε πως εν αντιθέσει με αυτούς που έχουν φύγει, όσοι παραμένουν εδώ, χαραμίζονται, ειδικά αν έχουν ικανότητες αφού …”αυτή η χώρα είναι μόνο για τουρισμό”. Όσοι αγωνίζονται για να αλλάξουν τα πράγματα, χαραμίζονται…

Όμως σε αυτή τη χώρα υπάρχουν και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι που για τους δικούς τους λόγους επέλεξαν να μην φύγουν. Και μπορεί κάποιες φορές να αισθάνονται ότι χαραμίζουν τη ζωή τους παλεύοντας για τα αυτονόητα, όμως παραμένουν και αγωνίζονται σε καθημερινό επίπεδο υπό αντίξοες συνθήκες απέναντι σε μία πολιτική τάξη κωφή, τυφλή και απροσάρμοστη.

Είναι αυτοί που συνήθως τους αποκαλούν ήρωες σε περιόδους κρίσης. Που διαμαρτύρονται και αγωνίζονται – ακόμα και με την παραίτησή τους – για να φέρουν μία αλλαγή. Αυτή την αλλαγή που είναι τόσο αναγκαία, ώστε η χώρα μας να μην είναι “μόνο για τουρισμό”.

Για να μη γίνουν όλα τα σπίτια χώροι διαμονής τουριστών και ηλικιωμένων συνταξιούχων από τις χώρες του Βορρά.

Για να μην ερημώνουν τα χωριά, για να μπορούν να εκπαιδεύονται σωστά τα παιδιά στα σχολεία.

Ηια να μην κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να πεθάνουμε επειδή λείπουν υποδομές και προσωπικό στα νοσοκομεία.

Για να μην πεθαίνουν οι νέοι στα Τέμπη για λόγους κερδοφορίας.

Για να μη φεύγουμε από τη χώρα.

Τώρα, οι νεκροί καλούν εμάς τους ζωντανούς για να βρουν δικαίωση… Τώρα που βάφτηκαν με αίμα τα βαγόνια, ο αγώνας για τη δικαίωσή τους είναι μαζί αγώνας για δικαίωση των ζωντανών.