Τώρα τι κάνουμε;

Γράφει ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος δογματικά ταγμένος κατά της Ευρωπαϊκής ένωσης, ούτε να έχει καμιά δεκαριά μεταπτυχιακά οικονομικών επιστημών για να κατανοήσει “αδελφέ μου ήρεμα ήσυχα και απλά” ότι όπως έχει δομηθεί η Ευρωπαϊκή ένωση έχει αποβεί η ταφόπλακα των λαών της νότιας αλλά και βόρειας Ευρώπης. Και ο τελευταίος Έλληνας ανειδίκευτος εργαζόμενος κατανοεί ότι τα ποιοτικά βιομηχανικά και υψηλής τεχνολογίας τεχνολογικά προϊόντα {αυτοκίνητα οικιακές συσκευές φαρμακευτικά προϊόντα, χημικά, οπλικά συστήματα, πολυεθνικές τροφίμων κ.λ.π}των ισχυρών βορείων κρατών και κυρίως της Γερμανίας που κυριαρχεί ως η ισχυρότερη δύναμη στην Ευρώπη έχουν εκτοπίσει την Ελληνική βιομηχανική παραγωγή “αλλά και του ευρωπαϊκού νότου,} που ούτως ή άλλως ήταν προστατευμένη από το κράτος και δασμοβίωτη. Πιθανόν μέσα στην Ε.Ε να μπορούσε να ωφεληθεί ο αγροτικός τομέας αν πετύχαιναν οικονομικά, οι αγροτικοί συνεταιρισμοί με εξαγωγικό προσανατολισμό. Ήταν επόμενο πως μόλις άνοιγε η Ευρωπαϊκή αγορά και ελευθερωνόταν από τους εσωτερικούς δασμούς η Ελληνική βιομηχανία δεν θα είχε λόγω ύπαρξης γιατί δεν θα μπορούσε να είναι πλέον ανταγωνιστική. Ποιος δεν θυμάται ότι τη δεκαετία του 1980 και εν όψει της Ευρωπαϊκής ενοποίησης οι Έλληνες επιχειρηματίες όσοι τουλάχιστον μπόρεσαν πούλησαν τις επιχειρήσεις τους για να μη τις κλείσουν -σε μεγαλύτερες ευρωπαϊκές; Η Ευρωπαϊκή ένωση δομήθηκε ως ένωση μεγάλων επιχειρήσεων τραπεζών και επιχειρηματικών ομίλων. Η Ανανεωτική αριστερά ήλπιζε σε μια “Ευρωπαϊκή ένωση των λαών και όχι των μονοπωλίων” αλλά οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες εν τοις πράγμασι, σε μια μετεξελιχθείσα Γερμανική Ευρώπη. Ιδιαίτερα μετά την πτώση του Σοβιετικού μπλοκ και την ανεξέλεγκτη κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Τα τελευταία χρόνια η Ευρώπη με την Αμερική, έχουν χάσει την βιομηχανική κυριαρχία. Αναδύθηκαν οι Κίνα, Ινδία,Βραζιλία, Ρωσία.{BRIK} H παγκόσμια οικονομική κρίση του κεφαλαίου έδωσε στην Ευρωπαϊκή ελίτ την ευκαιρία να λεηλατήσει τα εργασιακά δικαιώματα των Ευρωπαίων εργαζομένων εις όφελος των πολυεθνικών εταιριών, και εις το όνομα της ανταγωνιστικής οικονομίας. Χωρίς ισχυρά κοινωνικά κινήματα και δυνατή αριστερά με σχέδιο και εναλλακτικό οικολογικό πρόταγμα, οι μεγαλοκαπιταλιστές θα παίζουν εν ου παικτοίς στο δικό τους γήπεδο.