Τώρα φανερώνονται τα πραγματικά τεράστια κόστη της διάλυσης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας – Έπρεπε άραγε να φτάσουμε εδώ για να το καταλαβουμε;

Ο Άδωνις Γεωργιάδης στις 13 Νοεμβρίου του 2013 με την Ελλάδα βαθιά μέσα στα γερμανικής έμπνευσης μνημόνια σταθερότητας και ο λαός υποφέροντας από μία δυσβάστακτη λιτότητα που δημιουργούσε τις συνθήκες μίας ληστρικής κερδοφορίας για ξένες ιδιωτικές εταιρείες έλεγε ουρλιάζοντας:

«Αν υπάρξουν απολύσεις γιατρών στον ΕΟΠΥ, σας παρακαλώ αυτό δεν θέλω να το χρεωθεί η τρόικα, δεν θέλω να μου παίρνει την δόξα ο Τόμσεν για τα αυτονόητα. Οι αποφάσεις είναι δικές μου».

Και οι συνέπειες είναι πέρα για πέρα πραγματικές.

Η έλλειψη γιατρών, η έλλειψη υποδομών, η έλλειψη εργαλείων για να δώσουμε τη μάχη απέναντι στον “αόρατο εχθρό”, όπως ονόμασε τον κορωνοϊό ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει κόστος σε ανθρώπινες ζωές αλλά και οικονομικό.

Η οικονομία όσο η νόσος δεν αντιμετωπίζεται είναι νεκρή. Η ευθύνη όμως ξανά μεταβιβάζεται στον πολίτη. Πρέπει να φταίει μόνο αυτός γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε άλλο πραγματικά τρόπο να αντιμετωπίσουμε τη νόσο. Όλη η ευθύνη πέφτει στον πολίτη. Η πολιτεία απουσιάζει.

Η ίδια πολιτεία καλεί τον πολίτης να μείνει “συνεπείς” στις υποχρεώσεις του και με ψίχουλα στήριξης να σηκώσει όλο το οικονομικό βάρος που γιγαντώνεται.

Γιγαντώνεται λόγω της διάλυσης του συστήματος Δημόσιας Υγείας.

Τώρα, σημειώνει σκωπτικά ο Υπουργός Ενέργειας κ. Χατζηδάκης ότι “εάν γίνει αναστολή πληρωμών στη ΔΕΗ και τους άλλους παρόχους ρεύματος, οι εταιρείες θα καταρρεύσουν”, κάτι που θα είχε ευρύτερες επώδυνες συνέπειες.

Γιατί «η ΔΕΗ και οι άλλοι συγκεντρώνουν τα δημοτικά τέλη… Εάν δεν πληρώνει ο κόσμος -και ξεκίνησε ήδη ένα κομμάτι κόσμου να μην πληρώνει λόγω της κρίσης- η ΔΕΗ δεν θα μπορεί να καταβάλει τα χρήματα στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης για να μαζεύουν τα σκουπίδια”.

Άραγε, σε ένα νεοφιλελεύθερο σύμπαν όπου όλο το σύστημα υγείας θα ήταν ιδιωτικό, οι κοινωνίες σε μία κρίση όπως τη σημερινή τι είδους απαντήσεις θα έδιναν; Τι είδους κανιβαλισμούς θα εγκαθίδρυε η απόλυτη υπερίσχυση των καταστροφικών λογικών που μας έφτασαν εδώ; Και τι είδους ευγνωμοσύνη πρέπει να αισθανόμαστε σε όλους αυτούς που τα τελευταία πολλά χρόνια, μόνοι τους κρατούσαν Θερμοπύλες προστατεύοντας τον δημόσιο τομέα που λοιδορούσαν και απαξίωναν λογής λογής τυχάρπαστοι θεωρητικοί και οπαδοί των διαλυτικών για τις κοινωνίες λογικών του Χάγιεκ;

Κάποια στιγμή όλα αυτά θα τελειώσουν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οι ευθύνες θα πρέπει να αποδοθούν. Εις το όνομα των νεκρών που θα αφήσει η κρίση. Εις το όνομα αυτών που θα μείνουν άνεργοι. Εις το όνομα των επιχειρήσεων που θα έχουν διαλύσει.

Το ερώτημα είναι, γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος για τις κοινωνίες και για την ίδια την οικονομία της ύπαρξης ενός ισχυρού πυλώνα δημόσιου συστήματος υγείας.

"google ad"