Τώρα, όλοι ψάχνουν τρόπο να επιστρέψουν στα χωριά τους…

Μία από τις “παρενέργειες” της επιδημίας είναι και το κύμα ανθρώπων που είτε κατάφεραν, είτε επιθυμούσαν αλλά δεν κατάφεραν να επιστρεψουν στα χωριά τους.

Εκεί, που ο συνωστισμός είναι μικρός, που ελάχιστοι άνθρωποι ζουν, που ο κορωνοϊός μοιάζει πολύ μακρινός.

Γνωρίζουμε περιπτώσεις και ανθρώπων από το εξωτερικό που επέστρεψαν στη χώρα μας εν μέσω επιδημίας για να ζήσουν την καραντίνα στα χωριά τους.

Στα χωριά που θα ανοίγουν το παράθυρο του δωματίου τους και θα βλέπουν το πράσινο των βουνών και θα μυρίζουν τα άνθη της άνοιξης. Που θα μπορούν να περπατούν στα μονοπάτια ή να ξεφεύγει το μυαλό τους καθώς θα ασχολούνται με αγροτικές εργασίες. Που θα είναι ακόμα ελεύθεροι σε σχέση με όλους αυτούς που ζούνε στις πόλεις.

Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος επειδή ζει σε ένα χωριό είναι ασφαλής. Και άλλωστε, το παράδειγμα της Ιταλίας αποδεικνύει ότι αυτή η μετακίνηση Ιταλών από τα αστικά κέντρα στα χωριά συντέλεσε στην επέκταση του ιού και σε απομωνεμένους τόπους. Τόπους που δεν είχαν τις ιατρικές υποδομές να ανταπεξέλθουν στη μάχη ενάντια στον ιό.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αποτυπώνεται μία κίνηση.

Το ερώτημα τώρα είναι αν άραγε, αυτή η τάση που δημιουργήθηκε λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού θα παραμείνει ισχυρή και μετά το τέλος της επιδημίας.

Θα δούμε μία αντιστροφή της πορείας με νέους αλλά και μεγαλύτερους ανθρώπους να επιστρέφουν στα χωριά; Και συνεπακόλουθα, το επόμενο λογικό ερώτημα είναι, εχουν πλέον τα χωριά μετά τη χρόνια εγκατάλειψή τους, τις υποδομές για να υποστηρίξουν την έλευση νέων ανθρώπων;

Ίσως, η επιδημία αποτελέσει μία ευκαιρία για μία πραγματική αναζωογώνηση των χωριών μας. Με τις κατάλληλες επενδύσεις από την κυβέρνηση για τη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών, με την ενεργοποίηση κτιρίων και δομών που έχουν αφεθεί στην εγκατάλειψη, με την δημιουργία κινήτρων για μία εσωτερική μετανάστευση που μπορεί να δημιουργήσει μία νέα ύπαιθρο, πιο μοντέρνα, με πιο εξελιγμένες μεθόδους αγροτικής παραγωγής, αλλά και με άλλες μορφές οικονομίας μέσω των δυνατοτήτων που δίνει η εργασία από απόσταση αλλά και η εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Είναι καλό να ονειρευόμαστε μέσα στον εφιάλτη που ζούμε. Και ποιος ξέρει. Ίσως με τις κατάλληλες κινήσεις, ο εφιάλτης να δημιουργήσει το έδαφος για τα νέα πιο καρποφόρα δέντρα που όλοι προσδοκούμε.

Για μία αναγκαία επανασύνδεση με τη γη που στην εποχή μίας ανάγκης για διαρκή κίνηση χάσαμε.