Υποταγή ή αντίσταση και ενότητα της Αριστεράς;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Την υποταγή στην πολιτική της λιτότητας ζητάει μετ`επιτάσεως η Γερμανική ελίτ που κυβερνά. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλες τις χώρες που θα πέφτουν έξω οι προϋπολογισμοί τους.

Δεν ενδιαφέρεται αν πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι, κι αν 500.000 Έλληνες και Ελληνίδες, σύμφωνα με την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργου Προβόπουλου είναι χωρίς εισόδημα, η ανεργία καλπάζει στο 17%, και οι μισθωτοί και μικρομεσαίοι στενάζουν από τα χαράτσια των ολίγιστων πολιτικών μας. Πάνω κι από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και  τους Ελληνικούς  θεσμούς, που έχουν γίνει κουρελόχαρτο, προβάλλει η Γερμανία με την ισχυρή οικονομία της που προσπαθεί με την ισχύ της να γίνει ο χωροφύλακας των λαών της Ευρώπης, και να επιβάλλει την οικονομική  paxgermana ένα όνειρο, που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει με δύο μεγάλους πολέμους στον 20^ο αιώνα, στην Ευρώπη. Έχει σημασία αν είναι αδιέξοδη η πολιτική αυτή, και θα μπει σε ύφεση και η ίδια η Γερμανία; Οι στενοκεφαλιές του Γερμανικού κατεστημένου θα πλήξουν και την ίδια την Γερμανία. Βεβαίως η σημερινή κρίση οφείλετε στον τρόπο δόμησης του ευρώ που δεν είχε προβλέψει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης. Κι όχι μόνο. Η Ευρώπη, η Αμερική, ο κόσμος είναι υποταγμένος στην απληστία των ασύδοτων αγορών, που προσπαθούν να καταργήσουν την πολιτική, επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες. Αυτούς της άγριας ζούγκλας της αγοράς και του κοινωνικού δαρβινισμού. Γράφει η καλή δημοσιογράφος της «Ε» Κύρα Αδάμ για το εσωτερικό και διεθνές πολιτικό σκηνικό. «Τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα, επομένως, συνυπογράφουν το τέλος της πολιτικής τους, ίσως και τη θανατική καταδίκη τους.

ΕΚ ΠΡΩΤΗΣ όψεως, μια τέτοια πιθανότητα θα μπορούσε να προκαλέσει αισθήματα ανακούφισης για μια μεγάλη μερίδα πολιτών, οι οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει, ίσως και προ πολλού, ότι το δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης έχει φάει τα ψωμιά του, ενώ έχει εκφυλιστεί σε μηχανισμούς αλληλοεξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων, πελατειακών και συντεχνιακών.
ΟΜΩΣ, οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, που ως επί το πλείστον εκφράζονται από την Αριστερά, παραμένουν σκόρπιες, δεν εκφράζουν καμία συνολική εναλλακτική πρόταση και πολιτική, δεν αποσκοπούν στη μεταξύ τους συνεργασία, δεν θέλουν να εκφράσουν μια «κοινή πολιτική» απεμπλοκής από το αδιέξοδο και δεν συγκεντρώνουν ποσοστά «ανατροπής» του σκηνικού στις εκλογές.
Ο «ΒΑΘΥΣ πυρήνας» των εταίρων φέρνει σιγά σιγά στην επιφάνεια τα σχέδιά τους, που δίνουν την απάντηση στην εμμονή τους να «καταργήσουν» την πολιτική στην Ελλάδα και στις άλλες καταχρεωμένες χώρες. Στην «Πράσινη Βίβλο» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που προωθεί η Κομισιόν, επισημαίνεται ότι κάθε χώρα με υπερβολικό έλλειμμα θα μπαίνει αυτομάτως σε καθεστώς μνημονίου, με αυστηρή επιτήρηση της τρόικας, και η πολιτική αυτή θα εξακολουθεί να ισχύει έως ότου αποπληρωθεί το 75% του χρέους…
ΕΧΕΙ λοιπόν καμιά σημασία αν οι κ. Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς κ.λπ. θα υπογράψουν μια επιστολή προς την τρόικα;
ΕΧΕΙ σημασία, όμως, τι θα τις κάνουν τις υπογραφές αυτές αυτοί που υφίστανται τις συνέπειές τους…»