Υπάρχουν πολλά είδη αντιπολίτευσης. Σκληρή, χαλαρή, εποικοδομητική, ακόμα και καταστροφική, ανάλογα τη συγκυρία.
Στην Ελλάδα, μάλλον φαίνεται ότι η καταστροφική δεν είναι αρκετή, οπότε ήρθε η ώρα να διολισθήσουμε στην άσκηση παλαβής αντιπολίτευσης.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ξεκινάει μια φήμη, που μυρίζει αλκοόλ, πολιτικό αριβισμό, πολιτική αλητεία, πικρία και εκδικητικότητα.
Η φήμη λέει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μετέβη μέσω του Ντουμπάι στις Μαλδίβες χωρίς να ενημερώσει τις αρχές και τον ελληνικό λαό. Φυσικά πέρασε μέρες μέσα στη χλιδή, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό. Η ιστορία είχε σασπένς, πραξικοπήματα, θαλαμηγούς και ΟΥΚάδες.
Διότι σύμφωνα με την δηλητηριώδη πηγή, οι πολυτελείς διακοπές του Αλέξη Τσίπρα συνέπεσαν με το ξέσπασμα στρατιωτικού πραξικοπήματος και έπρεπε να φυγαδευθεί με παρέμβαση του εμίρη του Κατάρ, αλλά και με τη βοήθεια των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες έστειλαν βατραχανθρώπους!
Τέτοια απόδραση, είχε να συμβεί από όταν ο κινηματογραφικός πειρατής Τζακ Σπάροου δραπέτευσε από το έρημο νησί που τον είχαν πετάξει οι φίλοι του, χρησιμοποιώντας δύο γιγαντιαίες θαλάσσιες χελώνες.
Ταινία φαντασίας η μία απόδραση, μαύρη προπαγάνδα η άλλη.
Η ιστορία της πηγής, μεταδόθηκε, αναπαράχθηκε και συνοδεύθηκε και από φωτογραφικό “ντοκουμέντο” από τις διακοπές του πρωθυπουργού στις Μαλδίβες. Η φωτογραφία βέβαια ήταν από την Κέρκυρα. Λεπτομέρειες.
Άρχισαν λοιπόν την διαδικτυακή και Socialmediακή αναπαραγωγή, οι γνωστοί-άγνωστοι γλείφτες, που θεωρούν ότι εξυπηρετούν τον αρχηγό της ΝΔ, ενώ στην πραγματικότητα τον βλάπτουν. Προφανώς θεωρούν ότι όσο πιο πολύ βρίσουν τον Τσίπρα, τόσο πιο ζωντανά είναι τα όνειρά τους για μια θεσούλα, αν η Νέα Δημοκρατία κερδίσει τις εκλογές.
Ξέσπασαν και όσοι έχουν φανατιστεί τόσο πολύ, που δυστυχώς πιστεύουν ότι μπορεί η παραπάνω ιστορία να είναι αληθινή.
Μέχρι εδώ όλα αναμενόμενα. Η πιο τερατώδης ιστορία, μπορεί να αναπαραχθεί και να σχολιαστεί ως αληθινή από τους κομματικούς διαδικτυακούς στρατούς.
Όταν όμως, την ιστορία υιοθετεί και αναπαράγει, ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Άδωνις Γεωργιάδης, τότε υπάρχει πολιτικό ζήτημα.
Δεν μπορεί αυτού του είδους η προπαγάνδα, να υιοθετείται επισήμως από τον αντιπρόεδρο ενός κόμματος που διεκδικεί την εξουσία και εφόσον αυτό έγινε υπάρχουν δύο δρόμοι.
Είτε ο πρόεδρος του κόμματος πρέπει να επαναφέρει στην τάξη τον αντιπρόεδρό του, είτε δια της σιωπής ή της επιδοκιμασίας, να δεχθεί ότι η ιστορία είναι αληθινή και η πηγή δεν είναι δηλητηριώδης αλλά καθαρή και δροσερή.
Ο κ. Γεωργιάδης, μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και να αναπαράγει ό,τι νομίζει, ως άτομο ή ως διαδικτυακή περσόνα. Ως αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας όμως, δεν μπορεί να αντιμετωπίζει ως γεγονός μια ιστορία, που αν ήταν ταινία θα σάρωνε τα χρυσά βατόμουρα.
Διότι δεν γελοιοποιείται απλώς ο ίδιος, γελοιοποιεί και το κόμμα, στο οποίο κατέχει μια πολύ σημαντική θέση.