Φάουλ της Προέδρου στην εκδήλωση για τους νεκρούς της Marfin: Μετατράπηκε σε μέρος της κυβερνητικής επικοινωνίας

Η εκδήλωση για τους νεκρούς της Marfin ήταν μια κυβερνητική εκδήλωση. Η κυβέρνηση την οργάνωσε και εν συνεχεία απαίτησε από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να συμμετάσχουν σαν κομπάρσοι. Σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ήταν ένα προσωπικό του… «τάμα». Επιπλέον δεν επρόκειτο για μια εκδήλωση κατά του «πολιτικού μίσους» και του «διχασμού».

● Θα μπορούσε να εκτιμηθεί ως τέτοια εάν ο ίδιος ο Μητσοτάκης ή / και το κόμμα του διοργάνωναν ή συμμετείχαν σε εκδηλώσεις τιμής προς άλλους νεκρούς, από αντίπαλους της Ν.Δ. πολιτικούς χώρους, οι οποίοι έπεσαν στο παρελθόν θύματα πολιτικού και ιδεολογικού μίσους.

● Θα μπορούσε να εκτιμηθεί ως τέτοια εάν, όπως αποκάλυψε ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Real FM (ύστερα από… όχληση του Μανώλη Κοττάκη στην κοινή τους ραδιοφωνική εκπομπή) την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε κάνει προσφυγή εναντίον της αποζημίωσης που είχε επιδικαστεί υπέρ των οικογενειών των θυμάτων της Marfin. (Ύστερα από την αποκάλυψη, ο Μητσοτάκης υποχρεώθηκε να αποσύρει την προσφυγή…).

Ευνόητο λοιπόν ότι οι προϋποθέσεις ώστε η εκδήλωση αυτή να αποτελεί μια ειλικρινή απόδοση τιμής, και μάλιστα με πρόσημο καταδικαστικό της «ιδεολογικής βίας» και του «διχασμού», πρακτικά δεν συνέτρεχαν.

Επομένως κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν ήταν υποχρεωμένο να παραστεί στην εν λόγω εκδήλωση, η οποία σε μεγάλο βαθμό, εκτός από κυβερνητική και πρωθυπουργική, ήταν… οικογενειακή, δεδομένου ότι τον πρώτο ρόλο και λόγο είχαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός και ο ανιψιός του Κώστας Μπακογιάννης ως δήμαρχος Αθηναίων.

Υπ’ αυτήν την έννοια δημιουργεί κακή εντύπωση η δήλωση της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, η οποία κατ’ ουσίαν «καταχέριασε» τα κόμματα που δεν συμμετείχαν στην κυβερνητική εκδήλωση λέγοντας ότι «η τιμή της μνήμης πολιτών που έχουν πέσει θύματα μίσους και ιδεολογικής βίας δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και διχασμού. Αντιθέτως πρέπει να μας βρίσκει όλους ενωμένους».

Αυτό ήταν το ένα από τα φάουλ που διέπραξε.

Ένα ακόμη φάουλ είναι η ίδια η συμμετοχή της, την οποία αποφάσισε παρότι γνώριζε πως δεν θα συμμετάσχουν τα μισά από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τα οποία εν τέλει απέδωσαν τιμές στους νεκρούς κατά μόνας, όπως είχαν κάθε δικαίωμα. Επομένως η παρουσία της Προέδρου δεν ήταν μια σοφή επιλογή.

Αν η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε προηγούμενη πολιτική παρουσία και λεπτομερή γνώση των πολιτικών πραγμάτων της χώρας, θα γνώριζε ότι εδώ και χρόνια πολιτικοί χώροι, κόμματα, πολιτικά στελέχη και άλλα δημόσια πρόσωπα, δημοσιογράφων περιλαμβανομένων, κάνουν καριέρα εκτοξεύοντας εμφυλιοπολεμικό δηλητήριο είτε με «κραυγές» είτε συγκεκαλυμμένα, με δήθεν «συμφιλιωτικό» ύφος, συντηρώντας κλίμα απαξίωσης των αντιπάλων τους.

Μέρος αυτού του είδους της διαμάχης αποτελούν, δυστυχώς, επί χρόνια και οι νεκροί της Marfin. Και μόνο γι’ αυτό μια Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας θα όφειλε να μην μετατρέπεται, εκούσα – άκουσα, σε μέρος της επικοινωνίας κανενός.

Η ανάγκη εθνικής ενότητας άλλωστε έναντι φαινομένων διχασμού οφείλει να μην εκφωνείται σε κομματικές φιέστες, αλλά ενώπιον του συνόλου του πολιτικού συστήματος, με όρους που θα διαφυλάσσουν και θα διακηρύσσουν την υπεράνω πολιτικών αντιθέσεων θέση και στάση του θεσμού της Προεδρίας.

Μια εύλογη αντίρρηση θα ήταν: Μπορούσε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αρνηθεί την πρόσκληση της κυβέρνησης για την παρουσία της σε μια εκδήλωση τιμής και μνήμης; Η απάντηση είναι ότι, εφόσον η κυβέρνηση αδυνατούσε να εξασφαλίσει ένα πλαίσιο αποδεκτό απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, η Πρόεδρος θα έπρεπε να θέσει το κύρος του θεσμού υπεράνω όλων.

Και μια τελευταία παρατήρηση: Μέρος της κυβερνητικής φιέστας για τους νεκρούς της Marfin ήταν και η επανατοποθέτηση, από τον πρωθυπουργό, τιμητικής πλακέτας, η οποία όμως είχε και στο παρελθόν τοποθετηθεί επί δημαρχίας του Νικήτα Κακλαμάνη. Και αυτό όφειλε να γνωρίζει η Πρόεδρος. Αν όχι η ίδια, τουλάχιστον το επιτελείο της Προεδρίας.

Εκτός αν το επιτελείο αυτό, ύστερα από τις πρόσφατες μαζικές εκκαθαρίσεις, είναι πλέον αδύναμο να αποτελέσει συνδετικό κρίκο με το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν και να λειτουργήσει ως ασπίδα της Προέδρου…