Φαλάσαρνα: Πώς μπορείς να μετατρέψεις την ασύγκριτη ομορφιά, σε μπετά;

Απόψε ονειρεύτηκα τα Φαλάσαρνα. Και παρόλο που δεν ήταν η νύκτα θερινή, το όνειρο εν τούτοις ήταν. Δηλαδή, άπιαστο! Απραγματοποίητο!

Ονειρεύτηκα τα Φαλάσαρνα όπως ήταν στην παιδική μου ηλικία.

Την πρώτη φορά που τ’ αντίκρυσα από ψηλά, αν και παιδί, έμεινα άφωνη απ’ την ομορφιά τους.

Πηγαίναμε πολύ συχνά στα Φαλάσαρνα. Η μαμά μου ήταν απ’ το Καστέλλι και η αγαπημένη μου θεία, η αδελφή της γιαγιάς μου η Ελένη Ανουσάκη απ’ τον Πλάτανο. Έτσι τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε εκεί. Ακόμα πηγαίνομε συχνά σ’ αυτά τα μέρη που ‘χω γλυκές αναμνήσεις!

Και αναρωτιέμαι: Όταν αγαπάς κάτι πώς θέλεις να το καταστρέψεις;

Πως δεν το κλείνεις στην καρδιά στου σαν κάτι ιερό;

Πώς μπορείς να μετατρέψεις την ασύγκριτη ομορφιά, σε μπετά;

Πώς φιλοδοξείς να εγκλωβίσεις την ομορφιά για λίγους μόνο;

Αυτή δηλαδή που θα διαμορφώσουν, όχι την ομορφιά που απλόχερα η φύση χάρισε; Σε όλους τους ανθρώπους;

Πώς δεν το υπερασπίζεσαι;

Πώς δεν αντιστέκεσαι στην καταστροφή του;

Πώς το μετατρέπεις σε κέρδος μόνο;

Θυμάμαι τα Φαλάσαρνα…

Θεέ μου, τα θυμάμαι.

Ή άμμος ήταν χρυσάφι. Αμπάζωτη! Απέραντη! Τα κρινάκια του Πρίγκηπα της Κνωσού χιλιάδες. Οι αμμοθίνες ονειρικές. Και κάτι θάμνοι μικροί που δεν υπάρχουν πια και πάνω τους φτερούγιζαν δεκάδες, μεγάλες ,πολύ μεγάλες πεταλούδες. Χρυσαφιές, πορτοκαλί, κοκκινωπές. Εκατοντάδες οι θάμνοι, εκατοντάδες οι πεταλούδες! Πουθενά αλλού δεν υπήρχαν αυτές οι πεταλούδες. Ίσως στην Ρόδο.

Και η άμμος, μπροστά στη θάλασσα και για πολλά μέτρα, ήταν ροζ.

Ήταν θραύσματα μικροσκοπικά, όπως οι κόκκοι της άμμου από όστρακα. Απ’ το όστρακο «Πορφύρα» Οι Φοίνικες έκαναν στην αρχαιότητα εμπόριο με τα Αρχαία Φαλάσαρνα. Μεταξύ των άλλων αγόραζαν την πορφύρα που έβαφαν οι βασιλείς τους χιτώνες τους και ήταν πανάκριβη. Μόνο για βασιλείς! Πορφύρα αναφέρεται πως υπήρχε και σε μερικά νησιά του Αιγαίου που οι Βυζαντινοί έβαφαν τους χιτώνες τους.

Και εκείνη η θάλασσα. Εκείνα τα τυρκουάζ νερά, εκείνη η διαύγεια, εκείνη η καθαρότητα!

Η καταστροφή ξεκίνησε με τις ομπρέλες. Απλώνονταν παντού ανεξέλεγκτα!

Η άμμος μπαζωνόταν από την εγκατάστασή τους.

Οι θάμνοι εξαφανίστηκαν, οι πεταλούδες πέθαναν. Τα κέδρα, ένα – ένα εξαφανίζονταν.

Σκέφτομαι πονηρά!

Μπας και τα ξεραίνουν επίτηδες οι επίδοξοι οικοπεδοφάγοι;

Μήπως βλέπουν την απέραντη παραλία σε απέραντα καταπατημένα οικόπεδα;

Ίσως! Κάποτε η περιοχή μπήκε στο Natura. Λέμε, σώθηκαν τα Φαλάσαρνα. Μπαά! Και τι μ’ αυτό; Η καταστροφή συνεχίζεται.

Φέτος, έβαλαν και μπουλντόζες. Στην περιοχή Natura. Έτσι απλά! Χωρίς κανένα κόστος, χωρίς καμμία ποινή! Και ισοπέδωσαν τις αμμοθίνες. Τις έκαναν ίσιες, για να παρκάρουν τ’ αυτοκίνητα. Τις έκαναν πάρκινγκ! Έτσι! Λες και επρόκειτο για την ιδιοκτησία τους! Και τώρα έχουν βάλει πλώρη. Για μεγάλα σχέδια για μεγάλα κέρδη, σε περιοχή Natura, προστατευόμενη δηλαδή.

Και γω αναρωτιέμαι: «Γιατί υπάρχει το Natura αφού δεν προστατεύει τίποτα; Γιατί υπάρχει η Ουνέσκο, αφού δεν προστατεύει τίποτα; Αφού ανακαίνισε την Αγία Σοφία για μνημείο παγκόσμιο και όμως επέτρεψε και την έκαναν τζαμί; Άσχετο το ένα θέμα με το άλλο, αλλά και τόσο σχετικό. Αφού αποδεικνύουν την «ανυπαρξία» την ουσιαστική των οργανισμών. Που δεν προστατεύουν τίποτα! Και μεις ονειρευόμαστε τα Φαλάσαρνα. Σε όνειρα θερινής νυκτός.

Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη

"google ad"