Φαντάσματα στην Γερμανία από την δημοκρατία της Βαϊμάρης

ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΘΥΜΑ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΑΣ
Ο Γερμανικός λαός έχει τραυματικές ιστορικές εμπειρίες από το ταραχώδες παρελθόν του 20ου αιώνα. Οι προσπαθειες των Γερμανικών κυβερνήσεων  μετά το 1923{Δημοκρατία Βαϊμάρης}, ήταν να τιθασεύσουν τον πληθωρισμό και επέβαλλαν πολιτικές διαρκούς λιτότητας. Αυτές έφεραν δραματκά αποτελέσματα. Διότι άφησαν 6 εκατομύρια ανέργους και οδήγησαν τους Ναζί στην εξουσία. Γιατί άραγε δεν συνετίζεται η Γερμανική ελίτ, από το παρελθόν της και προσπαθεί με αντιδημοκρατικό τρόπο να επιβάλλει στην Ελλάδα, και σόλη την Ευρώπη πολιτικές μεσοπολέμου οι οποίες έφεραν δυστυχία στις μάζες όπου απελπισμένα πίστεψαν στις σειρήνες του λαϊκισμού και του φασισμού; Οι ηγέτες της Γερμανίας κήρυξαν δύο μεγάλους πολέμους για να κατακτήσουν με τα όπλα την Ευρώπη. 0 20ος αιώνας ονομάστηκε από τον Γάλλο φιλόσοφο Εντγκάρ Μορέν «αιώνας πολιτισμού και βαρβαρότητας.» Αλλά και ο φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν έχει γράψει ότι¨ «κάθε τεκμήριο πολιτισμού είναι και τεκμήριο βαρβαρότητας.» Αλήθεια ποιος το περίμενε ότι ένα έθνος που διατεινόταν ότι έχει κληρονομήσει τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, και όπου ο λαός του είχε τόσο  υψηλό επίπεδο παιδείας και πολιτισμού, θα αιματοκυλούσε τόσο βίαια την ανθρωπότητα; Ηττήθηκαν και στους δύο πολέμους οι Γερμανοί και πολλοί αναλυτές λένε ότι οι ηγέτες τους κατατρύχονται από το σύνδρομο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης με τον υψηλό πληθωρισμό που έφερε τους ναζί του Χίτλερ στην εξουσία. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης  σχηματίστηκε μετά την πτώση του Κάιζερ {Αυτοκράτορα} και της Γερμανικής αυτοκρατορίας, κι από τότε έγινε η ανακήρυξη του Γερμανικού κράτους, σε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο καθηγητής της πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Παρισιού, Κώστας Βεργόπουλος ο οποίος ήταν καλεσμένος ομιλητής της «Ανεξάρτητης κίνησης Οικονομολόγων» του Οικονομικού Επιμελητηρίου Χανίων, και μίλησε στην “Τράπεζα Χανίων”, μαζί  με τον Γιώργο Δουράκη καθηγητή Α.Π.Θ, τον Δημήτρη Μπουραντά καθηγητή στο Παν.Αθηνών, και τον Γιώργο Χατζημαρκάκη ευρωβουλευτή, των Γερμανών φιλελευθέρων ,  είπε ότι¨ « η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε υψηλό πληθωρισμό μέχρι το 1923. Μετά οι Γερμανικές κυβερνήσεις άσκησαν αντιπληθωριστική πολιτική λιτότητας, όπου άφησε 6 εκατομμύρια ανέργους. Ο Χίτλερ βγήκε στην εξουσία υποσχόμενος δουλειά στους ανέργους.» Κι όχι μόνο. Την ίδια πολιτική λιτότητας που εξαχρείωσε τους Γερμανούς του μεσοπολέμου, επιβάλλει σήμερα η Γερμανία στην Ελλάδα. Μην ξεχνάμε όμως τους υπαίτιους που μας έστειλαν στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ και της τρόικα. Είναι ο Γ.Α.Π και η παρέα του, είναι η πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή, με τις στατιστικές αλχημείες του Αλογοσκούφη, είναι και η τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή που άφησε το χρέος να διογκωθεί. Παραθέτουμε απόσπασμα άρθρου του Δημ. Αναστασόπουλου για την δημοκρατία της Βαϊμάρης.
«Οι κομμουνιστές έχαναν διαρκώς έδαφος, καθώς οι ηγέτες του «Σπάρτακου», η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ, δολοφονήθηκαν τον Ιανουάριο του 1919 από παρακρατικά όργανα των σοσιαλδημοκρατών.
Η επισφαλής τάξη τηρούνταν από το στρατό και τις τυχοδιωκτικές παραστρατιωτικές ομάδες των Freicorps, οι οποίες δρούσαν ανεξέλεγκτα και εκτελούσαν επαναστάτες – όπως τον συγγραφέα ΓκουστάβΛαντάουερ.
Φυσικά δεν έλειπαν οι απόπειρες πραξικοπήματος είτε από το στρατό είτε από παραστρατιωτικές ομάδες, μεταξύ των οποίων και το πρώτο και αποτυχημένο πραξικόπημα του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) του Χίτλερ το 1923.
Από το 1923 μέχρι το 1929 ήταν μια εποχή σχετικής ηρεμίας. Η γερμανική οικονομία τονώθηκε χάρη στα δάνεια από το εξωτερικό που της επέτρεψαν να αντιμετωπίσει την οικονομική ύφεση, να εκσυγχρονίσει τη βιομηχανία της και να μειώσει την ανεργία.
Οι Σοσιαλδημοκράτες συνέχιζαν να κατέχουν την πλειοψηφία στο Ράιχσταγκ, αλλά κατηγορούνταν ότι έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο στην καταστολή των αριστερών επαναστατικών ομάδων και άφηναν στο απυρόβλητο τους ακροδεξιούς.
Το 1929 έρχεται η παγκόσμια οικονομική κρίση. Η δανειοδότηση από το εξωτερικό σταματάει και η γερμανική βιομηχανία παραπαίει, με την ανεργία να ανεβαίνει στα ύψη. Μαζί με τη βιομηχανία παραπαίει και η κυβέρνηση. Οι ναζί καταλαμβάνουν τους δρόμους, οργανώνοντας πογκρόμ κατά των Εβραίων και οδομαχίες με τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές. Στις εκλογές του 1932 το ναζιστικό κόμμα βγαίνει πρώτο και στις επαναληπτικές εκλογές που έγιναν εν μέσω πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού χάους το κόμμα παίρνει και την απαραίτητη πλειοψηφική κυριαρχία (να σημειώσουμε ότι ένα χρόνο πριν την κρίση του 1929, το ναζιστικό κόμμα είχε εκλογικό ποσοστό κάτω από 3%).
…και οι παλιοί αριστοκράτες -σε συνεργασία με τους νέους βιομηχάνους- θα στηρίξουν τον Χίτλερ.
Και έτσι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης λαμβάνει τέλος. Ακολουθούν μερικές από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.
Έτσι κι αλλιώς, αφού η δημοκρατία εγκαινιάστηκε πάνω στις άγριες δολοφονίες των ηγετών του εργατικού κινήματος, δεν είναι περίεργο που κατέληξε στη ναζιστική θηριωδία.”