Φοβού τους Γερμανούς και Δώρα φέροντας…

Γράφει η Χαρούλα Αποστολίδου

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Σήμερα θα σου μιλήσω για ένα θέμα που είμαι σίγουρη πως δε γνωρίζεις. Όπως και οι περισσότεροι νομίζω.
Οι κάτοικοι του Χορτιάτη έλαβαν μία πρόσκληση για τη συμμετοχή τους σε κάποια δράση, σχετική με το κάψιμο του χωριού μας, το Σεπτέμβριο του 1944.

Η δράση αυτή χρηματοδοτείται από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών, μέσω ενός φορέα, που τον ονόμασαν: « Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον». Αυτό το Ταμείο έχει σκοπό να χορηγεί 500.00 ευρώ , μέχρι το 2015, και 100.000 ευρώ, μέχρι το 2017, στους Μαρτυρικούς Τόπους στην Ελλάδα, με σκοπό να γίνονται δράσεις « σύσφιξης» σχέσεων μεταξύ των Ελλήνων και Γερμανών πολιτών. Ανάμεσα σε αυτές και η κοινή προσέγγιση βιβλίων Ιστορίας πάνω σε θέματα που αφορούν τους δύο λαούς!
( λες και η Ιστορία μπορεί να γράφεται και να αλλάζει, ανάλογα με το επίπεδο των σχέσεων μεταξύ δύο λαών).

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

γνωρίζεις, ωστόσο, πως η Γερμανία αρνείται- μέχρι και σήμερα- να καταβάλλει τις οφειλές- αποζημιώσεις από τις καταστροφές που προκάλεσε κατά τη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου;

Το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα κρούει το κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας τις προσπάθειες του Βερολίνου- μέσω δώρων και δημόσιων σχέσεων και δράσεων, όπως αυτή στον Χορτιάτη- να τερματίσει τις διεκδικήσεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις της ναζιστικής κατοχής.

Ο Δήμος Πυλαίας- Χορτιάτη, δύο φορές, πήρε θέση ενάντια σε αυτήν την προσπάθεια της Γερμανίας και του Ελληνογερμανικού Ταμείου για το Μέλλον.

Έχω, όμως, να σου πω ότι και οι περισσότεροι μαρτυρικοί δήμοι στην Ελλάδα- πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- βρίσκονται απέναντι από τη συγκεκριμένη δράση του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών.

Η Γερμανία, αντί να προσπαθεί να κλείσει το θέμα των οφειλών της προς την Ελλάδα με υπεκφυγές και προπαγανδιστικές τακτικές, οφείλει να προχωρήσει σε ρητή και ξεκάθαρη υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης με τη Χώρα μας και να φανεί συνεπής στο Διεθνές Δίκαιο, αποζημιώνοντας τη χώρα μας ηθικά και υλικά.

Η προσπάθεια αυτή, λοιπόν, του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών βρίσκεται πίσω από διάφορες δράσεις- καλλιτεχνικού και γενικότερα πολιτιστικού περιεχομένου- που υλοποιούνται και εδώ στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Και το πιο ανησυχητικό;

Πίσω από αυτήν την ιστορία υπάρχουν όχι μόνο Γερμανοί αλλά και Έλληνες.

Οι οποίοι, Έλληνες, δεν έχω καταλάβει πώς αντιμετωπίζουν το όλο ζήτημα:

Αφενός, δε βγαίνουν να μιλήσουν ευθαρσώς για το « Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον» ( ντρέπονται; Γιατί αυτή η μυστικότητα; Δε γνωρίζουν;).

Αφετέρου, δουλεύουν για τους σκοπούς του Ταμείου αυτού και, φυσικά, πληρώνονται( και απ’ ό,τι μπορώ να ξέρω αδρά, αφού πρόσφεραν, αφειδώς, στο πλαίσιο εικαστικής εκδήλωσης, σε θεατρική ομάδα της πόλης, για δύο παραστάσεις, 1700 ευρώ!!!!!!!!!!! ).

Είναι αφελείς ή εγκάθετοι;

Ανόητοι ή ανίδεοι;

Στις εποχές που ζούμε, η καχυποψία είναι τουλάχιστον απαραίτητη. Κι αν όχι καχυποψία, μια επιφυλακτικότητα είναι στοιχειώδης!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Πόσες, ωστόσο, αντιστάσεις μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης, ο οποίος ψωμοζεί και βλέπει να του προσφέρονται μερικές δεκάδες ή χιλιάδες ευρώ;

Σε περίοδο βαθιάς κρίσης ποιος θα μπορούσε να πει όχι στο χρήμα;

( εξαίρεση, η θεατρική ομάδα- που σας ανέφερα- που αρνήθηκε, διότι ούτε βιοπορίζεται από τη θεατρική της δραστηριότητα αλλά ούτε είναι και στις επιλογές της αυτή η συνεργασία με τους Γερμανούς του υπουργείου Εξωτερικών).

Τελικά, όχι, οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας!

Ούτε εμείς οι Ιθαγενείς, που μας χαρίζουν καθρεφτάκια!