Στο παρακάτω κείμενο δεν θα μιλήσουμε για το… «παλιό το σταθερό με το καλώδιο το στριφογυριστό», για τα φλας στις φωτογραφικές μηχανές ή για τα τσοκ στα παλιά αμάξια. Με την έλευση του 2024 μετράμε σχεδόν ένα τέταρτο αιώνα από τότε που μπήκαμε στη νέα χιλιετηρίδα και είτε μας αρέσει είτε όχι (δεν μας αρέσει…) πράγματα και τεχνολογίες που χρησιμοποιούσαμε τα πρώτα χρόνια του 2000 ανήκουν πλέον στη σφαίρα του ρετρό.
Με την τεχνολογία να έχει κάνει άλματα όλα αυτά τα χρόνια, οι σημερινοί -πάνω κάτω- 40άρηδες θα δουν φράσεις που πιθανότατα χρησιμοποιούσαν και στους ίδιους δεν φαίνονται τόσο παλιακές, πως πλέον μοιάζουν… μουσειακές. Γιατί, ναι, μπορεί η δεκαετία του 2000 να μας φαίνεται «χθες», όμως ο χρόνος που έχει κυλήσει από τότε μέχρι σήμερα, έχει αλλάξει πολλά.
«Πού πουλάνε τηλεκάρτες;»
Οι τηλεκάρτες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία κυρίως στη δεκαετία του 1990. Τότε που οι τηλεφωνικές γραμμές έγιναν ψηφιακές και πλέον οι δημόσιοι τηλεφωνικοί θάλαμοι δεν δέχονταν κέρματα αλλά αυτή την πλαστική κάρτα που είχε μέσα μονάδες. Πιθανότατα να συναντήσετε ακόμη κάποιους στους δρόμους.
Η επικράτηση των κινητών τηλεφώνων ωστόσο υποβάθμισε τη χρήση τους στη δεκαετία του 2000. Χρησιμοποιούνταν όμως ευρέως, σε συγκεκριμένες μονάδες. Όποιος υπηρέτησε τη στρατιωτική τους θητεία στα ’00s αλλά και στα ’10s θα θυμάται πως μόνο οι τηλεκάρτες επιτρέπονταν στα στρατόπεδα.
«Ίντερνετ με ISDN»
Θυμάστε, οι παλιότεροι, τον ήχο που έκαναν εκείνα τα πρώτα modem όταν συνδέονταν στον ίντερνετ; Θυμάστε, επίσης, που αν κάποιος σήκωνε το ακουστικό έκλεινε αυτομάτως και η σύνδεση στο διαδίκτυο; Ε, όλα αυτά τα «διόρθωνε» το ISDN. Κατ’ αρχάς επέτρεπε πολλές ταυτόχρονες τηλεφωνικές γραμμές που σημαίνει πως μπορούσες και να μιλάς στο τηλέφωνο και να σερφάρεις. Ταυτόχρονα.
Παράλληλα, τη στιγμή που η απλή σύνδεση PSTN είχε ταχύτητες στα 56kbps, μία σύνδεση ISDN μπορούσε να φτάσει ως τα 128kbps! Η (οικιακή) χρήση του πέρασε στη λήθη με την επικράτηση του ADSL εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 2000.
«Έχω i-mode στο κινητό»
Πολλά (εντάξει όχι και τόσα…) χρόνια πριν τα κινητά τηλέφωνα δεν ήταν smart. Ωστόσο πριν την επανάσταση της Apple με τα iPhone αλλά και την αύξηση της ταχύτητας του ίντερνετ στα τηλέφωνα, υπήρξε μία μεταβατική περίοδος, όπου υπήρχε «κάτι σαν internet».
Την τεχνολογία του i-mode την έφερε στην Ελλάδα η Cosmote το 2004 και όσοι είχαν συμβατές συσκευές (κυρίως NEC) μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε γρήγορο (για την εποχή) ίντερνετ μέσω τηλεφώνου. Αποτέλεσε, δε, τον προάγγελο του 3G που ήρθε και άλλαξε πλήρως τον χάρτη του mobile browsing.
«Έχει δώρο VCD»
Αρχικά θα πρέπει να θυμίσουμε πως πριν από 20-25 χρόνια τα περισσότερα έντυπα -εφημερίδες ή περιοδικά- ανάμεσα στις προσφορές τους είχαν πάντα κάποιο CD. Τα video CD (VCD) ήταν ουσιαστικά κάτι ανάμεσα σε CD και DVD.
Πριν τα δεύτερα διαδοθούν για οικιακή χρήση, τα VCD ήταν μια πολύ καλή λύση για βίντεο κάθε είδους, ώστε να μπορούν να αναπαραχθούν στους υπολογιστές. Πολλά περιοδικά τεχνολογίας ή lifestyle στις αρχές του 2000 μοίραζαν VCD με βίντεο κλιπ ή αστεία βίντεο. Η χωρητικότητά τους ήταν συνήθως ως 700mb και «εξαφανίστηκαν» με τη διάδοση των DVD.
«Στείλε μου το έγγραφο με fax»
Πριν σας θυμίσουμε τι είναι το fax, να σημειώσουμε πως πολύ πρόσφατα, δημόσια υπηρεσία, μας ζήτησε να στείλουμε κάποιο έγγραφο με αυτόν τον τρόπο! Ήταν ως επί το πλείστον ογκώδεις συσκευές που λειτουργούσαν πάνω στις τηλεφωνικές γραμμές και πέρα από τις τηλεφωνικές επικοινωνίες μπορούσαν να μεταδώσουν κείμενα ή φωτογραφίες.
Έβαζες το χαρτί στο σκάνερ του, πληκτρολογούσες τον τηλεφωνικό αριθμό (αν ήταν κοινός με το τηλέφωνο έπρεπε να το «γυρίσουν» σε fax) και η σελίδα τυπωνώταν στη συσκευή του παραλήπτη. Ναι, κάποιοι το χρησιμοποιούν ακόμη…
«Πού να γυρίσω την κεραία;»
Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 2000 το τηλεοπτικό σήμα ήταν αναλογικό. Πολύ πριν τη σύσταση της DIGEA και τη μετατροπή του σήματος σε ψηφιακό, θα έπρεπε να κεντράρεις σωστά με την κεραία ώστε να έχει καθαρή εικόνα στην τηλεόρασή σου. Συγκεκριμένα έπρεπε να τη στρέψεις προς τους πομπούς εκπομπής (πχ. Πάρνηθα ή Υμηττό) και πάντα θα υπήρχαν κανάλια που θα είχαν χιόνι ή δεν θα είχαν καθαρή εικόνα.
Τα τελευταία χρόνια το ψηφιακό σήμα έχει λύσει τέτοια προβλήματα αν και υπάρχουν ακόμη περιοχές που ταλαιπωρούνται με τα «χιόνια».
«Σου στέλνω τη φωτογραφία με MMS»
Στα πρώτα χρόνια των κινητών τηλεφώνων η μεταφορά των αρχείων γινόταν είτε με υπέρυθρες είτε στη συνέχεια με bluetooth. Αν ήθελες να στείλεις απλώς ένα μήνυμα το έκανες -όπως και τώρα- με SMS. Τα MMS ήταν (για την ακρίβεια είναι ακόμη) μια «ενισχυμένη» έκδοση των SMS τα οποία επιτρέπουν την επισύναψη εικόνων και ήχων στα γραπτά μηνύματα με ανώτατο όριο μεγέθους τα 300KB για αποστολή/λήψη.
«Βάλε τη δισκέτα εκκίνησης»
Μία από τις καινοτομίες που έφεραν εκεί στις αρχές του 2000 τα Windows XP ήταν πως μπορούσες να τα εγκαταστήσεις έχοντας αποκλειστικά και μόνο το CD τους. Πήγαινες στο BIOS έδινες προτεραιότητα στο CD drive και γινόταν η δουλειά. Πριν από αυτό όμως, όταν κάποιος έκανε format (πολύ συχνή διαδικασία…) για να εγκαταστήσει κάποιος πχ. τα Windows 98, χρειαζόταν να έχει την περίφημη δισκέτα εκκίνησης. Με αυτή και κάποιες εντολές σε DOS γινόταν η δουλειά.
Όπου δισκέτα, μιλάμε για εκείνον τον μαγνητικό δίσκο των 3,5” που έμπαινε στο floppy disk drive και πλέον έχει αντικατασταθεί πλήρως από άλλα οπτικά μέσα. Φυσικά μια δισκέτα εκκίνησης ήταν απαραίτητη και για άλλα προγράμματα, ενώ εξέλιξη της συγκεκριμένης φιλοσοφίας υπάρχει ακόμη.
«Πόσα MB είναι το φλασάκι»
Αν κάποιος ήθελε να αγοράσει ένα καλό usb memory stick -το γνωστό φλασάκι- το 2004, θα έπρεπε να στραφεί σε επιλογές με μνήμη 256MB. Και για να το αγοράσει θα έπρεπε να διαθέσει ένα ποσό περί τα 75 ευρώ! Πριν από 20 περίπου χρόνια άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας (των καθημερινών χρηστών) ο όρος GB που φάνταζε τεράστιος αποθηκευτικός χώρος που συνήθως θα ήταν ανεκμετάλλευτος.
Από τοτε φυσικά οι ανάγκες έχουν αλλάξει. Τα 256 ή τα 512mb που κάποτε ήθελες ποσό πάνω από 100 ευρώ για να αποκτήσεις, μοιάζουν αστεία και κάπου εδώ είμαστε χαρούμενοι που η τεχνολογία προοδεύει. Τα ίδια φυσικά ίσχυαν και με τις φωτογραφικές μηχανές της εποχής και τα Megapixels.
«Σουτάρει από τα 6,25»
Για το τέλος αφήσαμε τη φράση που έδωσε την έμπνευση για το συγκεκριμένο κείμενο. Καθαρά μπασκετικός όρος και έχει να κάνει με το τρίποντο. Μέχρι και το 2010 όταν η FIBA αποφάσισε την αύξηση της απόστασης, η γραμμή του τριπόντου ήταν στα 6,25μ. και όχι στα 6,75, που βρίσκεται πλέον. Η απόφαση πάρθηκε το 2008 για να πλησιάσει τα 7,25μ. του NBA και εφαρμόστηκε σε όλες τις διοργανώσεις, από τον Οκτώβριο του 2010.
Bonus για τους… μπασκετικούς, τα 30 δευτερόλεπτα της επίθεσης, πριν εφαρμοστεί το «24άρι».
