Φρ. Μεγαλούδη: “Ζουμε σε μια κοινωνία που μας πιέζει από μικρά κορίτσια να μεγαλώσουμε γρήγορα αλλα μας αρνείται το δικαίωμα να γεράσουμε”

Η γνωστή δημοσιογράφος Φραγκίσκα Μεγαλούδη με ένα πολύ όμορφο κείμενο που ανέρτησε στο facebook αναφέρεται σε αυτό που αναγνωρίζει ως ψευδες δίπολο μεταξύ “γυναίκες με παιδιά” / “γυναίκες χωρις παιδιά”.

Διαβάστε το κείμενο:

Ομολογώ οτι δεν με ειχε απασχολήσει αυτο το δίπολο που δημιουργείται τελευταία, γυναίκες με παιδιά, χωρις παιδιά, με μητρα, χωρίς μήτρα, κλπ.

Για μενα, και μιλαω εκπροσωπωντας μονο τον εαυτο μου, η πιο σημαντική “πράξη” της ζωης μου ηταν το παιδι μου. Το ηθελα αυτό το παιδί οσο τίποτα και ναι εγω, και παλι μιλάω για μενα, θα ενιωθα μισος άνθρωπος εαν δεν ειχα αποκτήσει τον γιο μου.

Και δεν πέρασε απο το μυαλό μου, έστω κ για ενα δευτερόλεπτο, ότι η ζωή μου ηταν καλύτερη πριν εκείνον.

Και όμως ενιωσα κάποιες φορες να με πιέζει η ευθυνη του. Υπήρχαν στιγμες που εκλαιγα και ελεγα οτι η μητρότητα μου πέφτει λιγο βαριά. Και οταν το εξομολογηθηκα αυτό σε αλλες γυναίκες, με ή χωρις παιδιά, μου είπαν οτι δεν αξίζω να εχω παιδί κ καλύτερα να μην γινόμουν μανα ποτέ.

Προσπαθώντας να συνδυάσω μητρότητα κ καριέρα τα εκανα λίγο χάλια. Ομολογώ δεν τα κατάφερα.

Ηθελα τα πάντα, και να ειμαι κοντα στο γιο μου κ να δουλεύω και να ταξιδεύω. Αλλα δεν γίνονται τα πάντα.

Έτσι εκανα μια συνειδητή επιλογή να μεινω εκτός χωρου εργασίας ή να κάνω δουλειές κατώτερες των προσόντων μου γιατί δεν ηθελα να αφησω το παιδι μου.

Εμεινα άνεργη κατα διαστήματα.

Οταν δούλευα, θεωρήθηκα οτι δεν είμαι αρκετά ευέλικτη λόγω του παιδιού κ “διαθέσιμη”. Και ετσι ήμουν παντα η τελευταία σε οτι αφορούσε προαγωγή.

Αργησα αρκετά να ξεκολλήσω, και κατα καιρούς με έπιανε το παράπονο γι αυτό.

Οταν ξεκόλλησα άκουγα συχνα να μου λενε αυτα που κάνεις τώρα έπρεπε να τα κάνεις νεότερη, χωρις ποτε να υπολογίσει κανεις τα δικα μου εμποδια.

Οταν εκανα ταξίδια λογω δουλειάς, μεταμορφωνομουν στα ματια των άλλων σε γυναίκα καριέρας που αδιαφορεί για το παιδί της, οταν εμενα πίσω για το παιδί, ημουν γυναικούλα που δεν τα κατάφερε ή δεν ήθελε πολύ ή ακομα κ τεμπελα που βολευτηκε.

Και οταν μεγάλωσε λίγο το παιδι κ ηταν πιο εύκολα, ειχα μεγαλώσει κ εγω, επομένως κατσε σπίτι σου τωρα, έχεις ημερομηνία ληξης.

Η ερώτηση που πάντα με πονούσε ηταν γιατί δεν έκανες δεύτερο παιδί. Μια ερώτηση σκληρή οταν δεν γνωρίζεις τους λόγους που εχει συμβεί αυτό.

Μια ερώτηση που με εκανε να νιώθω τύψεις οτι ο γιος μου δεν έχει αδέρφια μαζι με ενα αίσθημα, γιατί δεν τα κατάφερα κ εγω ολα;

Και οσο περνάνε τα χρόνια άκουγα απο άσχετους να μου λενε, τι θες τωρα κ εσυ μεγάλωσες, εχεις παιδί, αν θες να φτιάξεις τη ζωη σου, βρες εναν άνθρωπο 55+ με μεγάλα παιδιά, γιατί τι αλλο να περιμένεις τωρα (άνθρωποι που δεν ήξεραν τίποτα για μένα ή τη ζωή μου ή την οικογένειακη μου κατάσταση).

Λες και ξαφνικά ειχα ημερομηνία λήξης και οταν καποια στιγμή η αναπαραγωγικη μου ικανότητα χαθεί, περνάω στα αζήτητα αυτομάτως.

Θελω να πω με ολα αυτα οτι πέρα απο αρχεγονες μητέρες και νεοπαγανισμους (ακούγονται ωραία στα σοσιαλ ολα αυτα, εγω το εχω κ τατουαζ στο χερι) υπάρχει μια πραγματικότητα οπου οι γυναίκες κρινόμαστε συνέχεια, ειτε επειδή εχουμε γεννήσει, ειτε γιατί δεν έχουμε γέννησει.

Το εχω ξαναπεί, ζουμε σε μια κοινωνία που μας πιέζει από μικρά κορίτσια να μεγαλώσουμε γρήγορα αλλα μας αρνείται το δικαίωμα να γεράσουμε.

Το τι σημαίνει το είμαι γυναίκα για την καθε μια, διαφέρει γιατί είμαστε άνθρωποι με διαφορετική πορεία, βιώματα, φόβους κ ελπίδες.

Και ολες κουβαλαμε τους δικούς μας δαίμονες, ειτε εχουμε μήτρα, ειτε όχι.