Η πρόεδρος του κοινοβουλίου μετέβη στον τόπο μνήμης μαζί με την ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σοφία Σακοράφα, τον γενικό γραμματέα της Βουλής Γιώργο Θαλάσση και τα μέλη της Επιτροπής Ελέγχου Δημόσιου Χρέους.
Στον τόπο μνήμης, συναντήθηκαν με την κόρη του Δημήτρη Χριστούλα, Έμυ και πλήθος πολιτών που είχε συγκεντρωθεί για να τιμήσει τη μνήμη του.
Ποιος ήταν ο Δημήτρης Χριστούλας
Γεννήθηκε το 1935 και ήταν φαρμακοποιός το επάγγελμα. Όπως έγινε γνωστό από μαρτυρίες της κόρης του αλλά και γειτόνων, ο Δημήτρης Χριστούλας ήταν έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, με ενεργή συμμετοχή σε όλες τις λαϊκές διεκδικήσεις των τελευταίων ετών. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ήταν άνθρωπος πράος, καλλιεργημένος, ευγενής. Αυτοκτόνησε στις 4 Απριλίου 2012 στην Πλατεία Συντάγματος με πιστόλι.
Ο θάνατός του προκάλεσε αυθόρμητη συρροή ανθρώπων που ήρθαν για να τοποθετήσουν άνθη και σημειώματα στον τόπο όπου πέθανε. Τη νύχτα της 4ης Απριλίου ακολούθησαν συμπλοκές με τις αστυνομικές δυνάμεις με αποχώρηση των Ευζώνων, ενώ μια μέρα αργότερα συνεχίζονταν οι μικροεμπλοκές. Η πολιτική κηδεία του έγινε στις 7 Απριλίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ η σορός του, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία, μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί.
Ερμηνεία της πράξης του και δηλώσεις
Τα παραπάνω συντείνουν στο συμπέρασμα ότι προέβη στο απονενοημένο του αυτό διάβημα με στόχο να αφυπνίσει την κοινή γνώμη, όπως άλλωστε αναφέρει ο ίδιος στο σημείωμα που βρέθηκε πάνω του, το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας με ευθύνη της κόρης του.
Πολλοί έσπευσαν μάλιστα, μεταξύ των οποίων και η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα, η οποία τον γνώριζε και προσωπικά να χαρακτηρίσουν την πράξη του βαθύτατα πολιτική ενέργεια και να παρομοιάσουν την περίπτωσή του με εκείνη του φοιτητή Κ. Γεωργάκη, που αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία της Γένοβας, αντιδρώντας στην Χούντα των Συνταγματαρχών.
Στον αντίποδα, ατυχείς χαρακτηρίσθηκαν οι δηλώσεις για το θέμα της αυτοκτονίας του συνταξιούχου, στις οποίες προέβησαν κυβερνητικοί παράγοντες, όπως ο Πάρις Κουκουλόπουλος και ο Πάνος Μπεγλίτης.
Το πλήρες κείμενο του σημειώματος του Δημήτρη Χριστούλα πριν την αυτοκτονία στο Σύνταγμα:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι΄αυτήν.
Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου).»
Ο διεθνής απόηχος
Στις 3 Μαΐου 2012 στη Μαδρίτη, Ισπανοί τραγουδιστές συναντήθηκαν και ηχογράφησαν ένα τραγούδι που συνέθεσε ο Joaquim Carbonell για να τιμήσουν τον Έλληνα συνταξιούχο Δημήτρη Χριστούλα, που αυτοκτόνησε στην Πλατεία Συντάγματος μπροστά από την Ελληνική Βουλή.
Οι στίχοι του έχουν ως εξής:
Τα περιστέρια βρήκαν καταφύγιο
Μια πινελιά από φως βιολετί
Πέταξε το ελληνικό πρωινό.
Ήρεμο το τζιτζίκι
ζαλίστηκε κάτω από το τραπεζομάντιλο
όπου φύλαγε ένα φτωχό πρωινό γεύμα.
Το δέντρο είδε το συντριβάνι
και φύτρωσε φως μέσα από το μέλι.
Οκτώ το πρωί και οι θεοί λείπουν
Ο Δημήτρης είναι δυνατός
ένας γέροντας από χαρτί
μια φωνή που απευθύνεται στον κόσμο χωρίς να φωνάζει.
Η μοίρα μας ωθεί προς το τέλος
και σπάζει όλα τα σήματα.
Ο πυροβολισμός δεν είναι θόρυβος αλλά εκκλησία
που χάνεται σε μια ομίχλη από γυαλί.
Ο Δημήτρης ψάχνει το δέντρο
το μέρος είναι η πλατεία Συντάγματος
μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων.
Πιάνει το πιστόλι,
μια κίνηση συνηθισμένη
που δεν τραβάει την προσοχή των περαστικών.
«Δεν θέλω την ελεημοσύνη σας
Σήμερα φεύγω, δεν θα δώσω άλλη μάχη
Δεν θα ψάξω για φαΐ στα σκουπίδια»
Οι ουρανοί έκλεισαν
και η γη έκλαψε
ήταν Απρίλιος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Η μοίρα μας ωθεί προς το τέλος
και σπάζει όλα τα σήματα.
Ο πυροβολισμός δεν είναι θόρυβος αλλά εκκλησία
που χάνεται σε μια ομίχλη από γυαλί.
Η μοίρα μας ωθεί προς το τέλος
και σπάζει όλα τα σήματα.
Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Gerry Rice
Εξομολογήθηκε ότι παραλίγο να κλάψει.
«Δεν έχω καμία αξίωση γι’ αυτό το τραγούδι. Απλά θέλω να πω μια ιστορία που να μπορεί να διεγείρει και να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους για την πραγματικότητα ζούμε στον κόσμο, είπε Joaquín Carbonell.