Χριστιανισμός – Κομμουνισμός: Κοινά σημεία

Του Μιχάλη Γ. Κελαϊδή

Έχει επικρατήσει η λανθασμένη, κατ’ εμέ, αντίληψη οτι ο κομμουνισμός και ο χριστιανισμός διαφέρουν. Ενας κομμουνιστής να θεωρεί παράξενο και ασυμβίβαστο να είναι θρήσκος και το αντίθετο. Η πραγματική αριστερά δεν είναι χώρος ιδεολογικός αλλά μια θεωρία με όλα τα γνωρίσματα μιας θρησκείας. Έχει μάρτυρες, έχει άπιστους – εχθρούς, δηλαδή αυτούς με τη διαφορετική άποψη. Έχει προσμονή ενός άλλου κόσμου που θα ξεφυτρώσει μέσα από τους στάχτες του παλιού, όπως κάθε άλλη θρησκεία. Οι πραγματικοί αριστεροί πιστεύουν με τον ζήλο του θρησκόληπτου, πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε πραγματικότητα. Ζουν μια ουτοπία, πέρα από κάθε φιλτράρισμα ιδεών. Παρά του ότι όλες οι απόπειρες εφαρμογής της ιδεολογίας τους, παντού απέτυχαν παταγωδώς, εκείνοι συνεχίζουν να πιστεύουν οτι έφταιγαν τα άτομα που διαχειρίστηκαν την εφαρμογή της και όχι η ίδια η κοσμοθεωρία.

Ο κομμουνιστής κηρύσσει οτι η θρησκεία είναι το “όπιο του λαού” και οτι τα κηρύγματα “της αγάπης προς το πλησίον” κοιμίζει και αποδυναμώνει τη ταξική συνείδηση. Αδιαφορούν όμως οτι ο Καρλ Μαρξ έχει δανειστεί αρκετά στοιχεία από το χριστιανισμό, για δικαιοσύνη και ισότητα. Οι πλούσιοι καταδικάζονται από τον Ιησού με τη παραβολή του άφρονος πλουσίου. Το ίδιο διακηρύτουν οι θεωρίες του Κομμουνισμού κατά των κεφαλαιοκρατών προβάλλοντας τη κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ ταυτίζονται με την κοινοκτημοσύνη των πρωτοχριστιανών και των κοινοβίων μοναστηριών. Αρκετοί επίσης είναι αυτοί που ταυτίζουν το Χριστό με τον Κομμουνισμό στην προτροπή του οτι “ο έχων δύο χιτώνες, τον ένα να τον δώσει στον συνάνθρωπό του”.

Ένας πραγματικός αριστερός και ένας θρησκόληπτος επιχειρηματολογούν με τον ίδιο τρόπο. Ο ένας σε παραπέμπει σε κάποιες σελίδες στα βιβλία του Μαρξ, ενώ ο άλλος σε κάποιο εδάφιο της βίβλου. ‘Ονειρο του αριστερού είναι να πάει στη Μόσχα να προσκυνήσει το ταριχευμένο σώμα του Λένιν, ενώ κοροϊδεύει το χριστιανό που προσκυνά τα σκηνώματα Αγίων. Έχει ο αριστερός φωτογραφίες του Λένιν, του Μαρξ, του Τσε κ.λ.π στο σπίτι του, ενώ θεωρεί τα εικονίσματα του χριστιανού συνήθειες και συμπεριφορές ατόμων με αναχρονιστικές ιδέες και αντιλήψεις. Από την άλλη μεριά, ο χριστιανός τον κατατάσσει στους ειδωλολάτρες και ότι δεν έχει ακόμα ξεπεράσει την ανάγκη να πιστέψει πέραν από κάθε λογική και κρίση, σε κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό απ’ αυτόν. Το ίδιο κριτικάρουν οι μεν τους δε για τους τόπους συναθροίσεων μεταξύ τους. Οι χριστιανοί στο Ναό και οι κομμουνιστές σε μια ιδεολογική συνάθροιση του κόμματός τους, παρόλο που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, την τόνωση της ψυχικής εφορίας των συμμετέχοντων. Και η μια μεριά και η άλλη, πιστεύει οτι εργάζεται για το καλό της ανθρωπότητας, παρόλο οτι έχουν σφαγιαστεί εκατομμύρια άνθρωποι για να επικρατήσουν για το καλό της και από τις δυο πλευρές.

Οι χριστιανοί κατά παράβαση της εντολής του Ιησού Χριστού “‘Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν…” που σημαίνει οτι είναι προσωπική ευθύνη η απόφαση επιλογής του κάθε ατόμου και όχι του καταναγκασμού, όπου ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του. Και στους δυο η θεωρητική σκέψη δεν επιλέγεται αυθόρμητα και ευσυνείδητα, αλλά επιβάλλεται μονολιθικά και λειτουργεί δογματικά, ως αλάνθαστη και απαραβίαστη. Και στις δυο κατηγορίες υπάρχει η αρχή της ισότητας και της ισοπέδωσης και καθιερώνεται το πολιτιστικό ανακάτεμα που ισοδυναμεί, με πλαστή αρχή ισότητας λαού οπου πουθενά δεν έχει διάρκεια χρόνου, ιστορικά. Όπως η εκκλησία έχει διασπαστεί σε δόγματα, έτσι και ο κομμουνισμός έχει δεκάδες αριστερά κόμματα λόγω διαφωνιών, ενώ κάθε ένα από αυτά διεκδικεί την αυθεντικότητα. Ακόμα η ιεραρχία και στους δυο έχει πυραμοειδές δομή.