Χωρίς φόβο και πάθος: Η μεγάλη παγίδα

Του Αντ. Χαρχαλάκη συγγραφέα – ερευνητή – ποιητή

Οφείλω αγαπητοί μου να σας ζητήσω συγνώμη εκ των προτέρων, γι’ αυτά που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Κι αυτό το ζητώ, γιατί πολλοί από σας, δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου και πιθανόν να με βρίσετε. Όμως θεωρώ απαραίτητο να πω αυτά που θα διαβάσετε, γιατί κάποιος τέλος πάντων πρέπει να πάρει το θάρρος και να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους! Ξέρετε λοιπόν ποια είναι η Μεγάλη Παγίδα; Κρατηθείτε: είναι τα συσσίτια των ανά την Ελλάδα Μητροπόλεων, των διαφόρων «κοινωνικών φορέων», των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» και των Δήμων. Θα ρωτήσετε ίσως γιατί; Και φυσικά, θα σκεφθείτε πως τα πλήθη που πεινούν πρέπει να τραφούν, για ν’ αποφευχθούν κάποιοι θάνατοι! Εκ πρώτης όψεως σαν δίνω δίκαιο, ας δούμε όμως την ουσία του σκεπτικού εκείνων που οργανώνουν αυτά τα συσσίτια. Και τους βάζω με τη σειρά που τους προανέφερα: 1) Οι Μητροπόλεις αποτελούν τμήματα του θεσμικού φορέα που λέγεται Εκκλησία. Η οποία φυσικά δεν επιθυμεί επ’ ουδενί να διασαλευθεί η έννομος τάξις, σαν τμήμα του Συστήματος. Το σκεπτικό λοιπόν εκείνων που την διοικούν, είναι να τρώγει το… «ποίμνιον» μία που «όταν τρώνε δε μιλάνε» και πολύ περισσότερο δεν… εξεγείρονται! Πράγμα που τρέμουν περισσότερο παντός άλλου, τα κατεστημένα Πολιτεία – Εκκλησία… Φαντάζεστε να ξεσηκωθούν τα πεινώντα πλήθη, τι μπορεί να γίνει;

Ανάγκη πάσα λοιπόν να «τρέφονται» και μετά την λήψη του φαγητού να… πηγαίνουν για ύπνο!! Εξουδετερωμένος λοιπόν κάθε κίνδυνος, ακόμα και σαν υπόνοια… Όσο για τα υπόλοιπα κέρδη; Ικέτες και περιδεείς οι… χορτασμένοι μπροστά στους τροφούς των! Οι οποίοι φυσικά συνιστούν… καρτερία και πως «ο Κύριος θα ευσπλαχνιστεί τους δούλους του.».

Πέραν αυτών, καταξιώνονται οι τροφοί, που τόσα τους καταμαρτυρούσε και εν μέρει τους καταμαρτυρεί ο Κόσμος! Και το σπουδαιότερο βέβαιως, η αποδοχή του αφορολόγητου της Εκκλησίας.. 2) Όσο για τους διάφορους «κοινωνικούς φορείς», που διοργανώνουν περιστασιακά «γεύματα», πρόκειται για προσπάθεια βελτίωσης του κοινωνικού προφίλ (ίματζ) των οργανωτών. Κύριοι βαρύγδουποι, κομψές και χαρίεσσες κυρίες, που γίνονται… ξαφνικά «Άγγελοι του ελέους», έτσι για να μην πεθάνουν τα «πτωχά και δυστυχή ανθρώπινα πλάσματα, κατ’ εξοχήν τα παιδάκια», που οι ενήλικες απ’ αυτούς τους πληθυσμούς, σε ενθετήτερον χρόνο, μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την ανάταξη της οικονομίας και των κυρίων – κυρίων αυτών! Βεβαίως οι εκδουλεύσεις αυτές δεν πρέπει να… καταχωνιαστούν «στα άδηλα και τα κρύφια», μα χρήζουν δημοσιότητος! Που εκτός των άλλων, θα καλύψει και κάποια κενά… 3) Όσο για τις Μ.Κ.Ο., από τους άδηλους πόρους των, που κάποιοι είναι… αμφιβόλου προελεύσεως, ακόμα και «μαύροι», ας φάνε οι ταλαίπωροι, οι άνεργοι, οι χρεωκοπημένοι μικρομεσαίοι! Έτσι που να δικαιολογείται η συνεχής ροή πόρων και να μετριαστούν τα κάθε λογής σχόλια…

4) Όσο για τους Δήμους, αυτοί πια αναπληρώνουν το έλλειμμα της Κεντρικής εξουσίας (Πολιτείας) και πέραν τούτου… καταξιώνουν τους πολιτικούς σχηματισμούς (κόμματα) από τα οποία προέρχονται συχνότατα οι Δήμαρχοι. Μια ακόμη στόχευση, αποτελεί η προσπάθεια αποσόβησης δυσαρέστων εξελίξεων στις έδρες των Αστικών Δήμων και στις ευρείες περιοχές των! Στόχοι που επιτυγχάνονται με το πιάτο το φαγητό που προσφέρουν άπαντες οι προηρειμένοι, που μετά το φαγητό οδηγούν τους σιτούμενους στα κρεβάτια τους… Αύριο πάλι θα φάνε, εν ηρεμία και σιωπή…

Έτσι λοιπόν, αποδείχνεται πως τα συσσίτια που οργανώνονται, είναι η Μεγάλη Παγίδα! Είναι μια ύπουλη και ψευτοανθρωπιστική επιχείρηση, που ενώ δεν λύνει το πρόβλημα του υποσιτισμού, το διαιωνίζει! Πέραν τούτων, συντελεί στο να πέφτουν στα ίδια τους τα μάτια και να χάνουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, περηφάνειας και αυτοεκτίμησης, αυτοί που καταφεύγουν στα συσσίτια. Και τους έχει λείψει κάθε απαίτηση για συμμετοχή στη διανομή του κοινωνικού πλούτου… Που είναι πολύς, όμως τον νέμονται οι ολίγοι, μεταξύ των οποίων και οι οργανωτές των συσσιτίων… Έτσι έχουμε φτάσει πανευρωπαϊκά – παγκόσμια σ’ αυτό που περιγράφει στο βιβλίο του «Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει» ο Φίλίπ Εγκελάρ: «Περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο, ο Κόσμος αντιμετωπίζει ένα μοναδικό παράδοξο: ενώ ποτέ μέχρι σήμερα, δεν είχε παραγάγει τόσο πλούτο, η φτώχεια κερδίζει συνεχώς έδαφος, ακόμα και στις πλούσιες χώρες». Κι αυτοί που έκαναν την πρώτη Συσσώρευση, έχουν την πατρότητα της εντολής: «ουκ επιθυμήσεις όσα του πλησίον σου εστί»…