Όποιος ζητάει «Θάτσερ» στα γήπεδα και στο έγκλημα, να είναι έτοιμος να τη βρει και στα εργασιακά του δικαιώματα

Aπό τον λογαριασμό fb του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Εδώ και 2,5 χρόνια, το ποινικό σύστημα στην Ελλάδα έχει γίνει πεδίο άσκησης αντιδραστικών πολιτικών. Κάθε φορά που κάποιο έγκλημα κερδίζει τα φώτα της δημοσιότητας, η κυβέρνηση δίνει μια συνέντευξη τύπου και ανακοινώνει περιχαρής την «αυστηροποίηση των ποινών για τέτοιου είδους εγκλήματα». Ενδιάμεσα, αυστηροποιεί ξανά τους νόμους, γενικότερα, μεγαλώνοντας τις ποινές και καταργώντας τις εξαιρέσεις επιείκειας. Σε γενικές γραμμές, στην κατεύθυνση αυτή, η κυβέρνηση έχει την αστόχαστη συναίνεση της κοινής γνώμης, η οποία ζητά μηδενική ανοχή και εξάντληση των ποινών για «βιαστές», «δολοφόνους», «χούλιγκαν», «παιδόφιλους» κ.λπ.

Πριν λίγη ώρα ανακοινώθηκε η επαναφορά του ιδιώνυμου σε αδικήματα που συνδέονται με την οπαδική βία. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι και πάλι η κοινή γνώμη θα ξεμπερδέψει με την υπόθεση ζητώντας «να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο» ή «να σαπίσουν στη φυλακή οι ένοχοι». Ακόμα περισσότερο που αρκετοί θεωρούν τους οπαδούς των ομάδων κάτι σαν Ορκ που τα δημιούργησε ο Μέλκορ προκειμένου να κατακτηθεί η Μέση Γη.

Η επαναφορά του ιδιώνυμου αποτελεί ποινική οπισθοδρόμηση που εγκαθιστά το καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων στον ποινικό κώδικα. Η ιδέα δε ότι η αυστηροποίηση των ποινών αποτελεί απάντηση στην -πραγματική ή φανταστική- αύξηση της εγκληματικότητας είναι μια ακροδεξιά ιδέα, εφαρμοσμένη στις αρχές του 21ου αιώνα στη Νέα Υόρκη από τον δικηγόρο του Τραμπ Τζουλιάνι, και απολύτως αποτυχημένη.

Τα δικαιώματα των κατηγορουμένων και των καταδικασθέντων, μην το ξεχνάμε, φτιάχτηκαν για κατηγορούμενους και για καταδικασθέντες, όχι για ανθρώπους που δεν κατηγορούνται για τίποτα. Το να δεχόμαστε ότι όποιος παρανομεί πρέπει να μπαίνει σε ένα καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων και να σαπίζει στη φυλακή χωρίς πολλά πολλά είναι μια αντίληψη που ταιριάζει στον φασισμό, ο οποίος στην πορεία τείνει να δημιουργεί και μια δική του αντίληψη για το ποιος παρανομεί και να καλεί την κοινωνία να την αποδεχτεί.

Ας σταματήσουμε να ζητάμε μεγαλύτερες ποινές, εξαιρέσεις δικαιωμάτων, κατάργηση μέτρων επιείκειας, παίζοντας περιχαρείς το παιχνίδι της ακροδεξιάς. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που να προλαβαίνει το έγκλημα αντιμετωπίζοντας τις κοινωνικές αιτίες του, και ένα ποινικό σύστημα το οποίο να λειτουργεί προστατευτικά, προστατευτικά και αναλογικά.

Όποιος ζητάει «Θάτσερ» στα γήπεδα και στο έγκλημα, να είναι έτοιμος να τη βρει και στα εργασιακά του δικαιώματα.