Του Σταμάτη Ζαχαρού
Το φτωχότερο 10% της ελληνικής κοινωνίας είδε πέρυσι το εισόδημά του να μειώνεται περαιτέρω. Από την άλλη πλευρά, οι πλούσιοι ήτα οι ευνοημένοι της πρώτης και δεύτερης φοράς αριστερά. “Μαγική λύση” υπάρχει αλλά αρνούμαστε διαχρονικά να την εφαρμόσουμε
Θεωρητικά, όλα όσα κάνει η Κυβέρνηση της αριστεράς, τα κάνει εν ονόματι των φτωχότερων τάξεων. Αυτών που εξαθλιώθηκαν στα χρόνια των μνημονίων αλλά και των φτωχών γενικώς. Η πικρή πραγματικότητα δείχνει κάτι διαφορετικό και η ενοχλητική Τράπεζα της Ελλάδας, δεν χάνει την ευκαιρία να το τονίζει. Με τα μέτρα της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι. Τουλάχιστον διασφαλίστηκαν οι πλούσιοι…
Τα νούμερα βεβαίως δεν μπορούν να εξιστορήσουν την τραγωδία των ανθρώπων. Μπορούν να δώσουν όμως μια γενική εικόνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της κεντρικής τράπεζας η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος του φτωχότερου 10% της ελληνικής κοινωνίας, έφτασε το 8% κατά το 2015. “Πενταροδεκάρες” θα μπορούσε να επαναλάβει κάποιος κυνικός. Μπορεί αλλά για ανθρώπους κάτω από το όριο της φτώχειας οι πενταροδεκάρες είναι απαραίτητες για την επιβίωση.
Αντίθετα, τα μεσαία και μεγάλα εισοδηματικά κλιμάκια, είδαν το διαθέσιμο εισόδημά τους να παραμένει οριακά σταθερό (μείωση 0,3% στο πλουσιότερο 10% της κοινωνίας). Για να μην ξεχνιόμαστε, τα στοιχεία του 2014 έδειχναν αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος κατά 1,2% αλλά για να είναι κανείς δίκαιος, θα πρέπει να λάβει υπόψιν ότι τα όποια εμπράγματα οφέλη του παράλληλου προγράμματος δεν συνυπολογίζονται.
Είναι προφανές ότι δεν αποτελεί επιλογή της Κυβέρνησης η περαιτέρω φτωχοποίηση του φτωχότερου 10%. Είναι πιθανότατα αποτέλεσμα της αδυναμίας να διαχειριστεί την έλλειψη χρημάτων. Η ΤτΕ εξειδικεύει αυτή τη γενική παραδοχή καθώς τα προνοιακά επιδόματα μειώθηκαν ενώ οι εισφορές και οι άμεσοι φόροι αυξήθηκαν. Τα χρήματα που απομένουν για το χαμηλότερο εισοδηματικά δεκατημόριο, είναι κατά 8% λιγότερα.
Η κοινωνία έχει εμπεδώσει πλέον την ιστορική φράση του Ανδρέα Λοβέρδου “δεν υπάρχει σάλιο”. Δεν χρειάζεται ξανά και ξανά διαπιστώσεις. Αυτό που περιμένει από τους πολιτικούς είναι να της εξηγήσουν το σχέδιο τους για να βρούμε χρήματα. Όχι σε έναν ιδεατό κόσμο αλλά με τα σημερινά δεδομένα. Μέχρι τώρα ακούν “διαβεβαιώσεις” τύπου “λεφτά υπάρχουν”. Διαβεβαιώσεις βεβαίως που ουδείς είναι σε θέση να υποστηρίξει μετά την εκλογή.
Μπορεί ο Πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες να επαναλαμβάνουν μονότονα ότι οι επενδυτές πρέπει να εμπιστευθούν την Ελλάδα για επενδύσεις αλλά ουδείς σοβαρός άνθρωπος τολμά να ξαναμπλέξει με το ελληνικό σύστημα διοίκησης. Η δικαιοσύνη αργεί χαρακτηριστικά και όταν αποφασίζει, οι υπουργοί -διαχρονικά- δεν συνεργάζονται, για να το πούμε κομψά. Σχέδιο για τις επενδύσεις φυσικά δεν υπάρχει. Το περιβόητο fast track, έχει μείνει στο μυαλό όλων σαν το συντομότερο ανέκδοτο.
Σαφώς, οι επενδυτές θέλουν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες και οι κυβερνήσεις τους δικούς τους. Στη θέση που βρίσκεται η χώρα μας όμως, δεν είναι βέβαιο ότι έχει την πολυτέλεια της διαπραγμάτευσης. Αν δεν θέλουμε να παίξουμε με τους όρους τους, δεν θα παίξουν. Όπως και δεν παίζουν. Δεν μιλάμε για παράλογες απαιτήσεις αλλά για όσα ισχύουν διεθνώς ή έστω στις ανταγωνίστριες χώρες. Δεν μπορούμε να τους υποχρεώσουμε να επενδύσουν, πρέπει να τους δελεάσουμε. Όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε επιχειρηματίας για να προσελκύσει πελάτες.
Αν δεν το κάνουμε, η κοινωνία θα συνεχίσει να φτωχοποιείται. Οι δουλειές θα λιγοστεύουν και οι μισθοί θα μειώνονται. Η οικονομική κατάσταση των πολιτών δεν βελτιώνεται ούτε με απειλές, ούτε με κλάματα, ούτε με δηλώσεις συμπαράστασης. Το διαθέσιμο εθνικό εισόδημα, δεν επαρκεί. Πρέπει ταυτόχρονα να το διαχειριστούμε όσο πιο δίκαια γίνεται (διότι τώρα η κατανομή βαρών και εισοδημάτων είναι εξαιρετικά άδικη) και να προσπαθήσουμε να το αυξήσουμε. Αυτός ο συνδυασμός είναι η μόνη “μαγική λύση” σε όλα τα προβλήματά μας. Ειδάλλως ότι και να συζητούμε περί οράματος, το μόνο που κατορθώνουμε είναι να οραματιζόμαστε φτωχότερους ανθρώπους.
