Όριο φτώχειας

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Βάζω στοίχημα ότι αν σας ρωτήσω πόσοι κάτοικοι αυτού του τόπου ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν θα ξέρετε τι να μου απαντήσετε. Βέβαια, την απάντηση και την έχετε ακούσει στα κανάλια και την έχετε διαβάσει στις εφημερίδες αλλά τέτοια στοιχεία δεν μένουν στο μυαλό εύκολα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να σας τα θυμίσω: σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2014 βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας το 22,1% των κατοίκων της Ελλάδας, δηλαδή κάπου 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι.  Αν οι αριθμοί αυτοί σας φαίνονται τρομακτικοί, βιαστήκατε. Συνεχίστε το διάβασμα και υπόσχομαι να τους κάνω τρομακτικώτερους.

Πρώτα-πρώτα, ας δούμε τί σημαίνει «όριο φτώχειας». Μη νομίζετε ότι είναι ένα απλό νουμεράκι. Έχουν προταθεί δεκάδες μαθηματικοί τρόποι για να υπολογίζεται αυτό το όριο και, φυσικά, κάθε φορά επιλέγεται εκείνος ο οποίος οδηγεί στο αποτέλεσμα που συμφέρει περισσότερο αυτόν ο οποίος το χρησιμοποιεί. Πάντως, γενικά γίνεται παραδεκτό ότι ως «όριο φτώχειας» ορίζεται το 60% του μέσου εισοδήματος μιας χώρας.

Με βάση αυτόν τον ορισμό, ας επιστρέψουμε στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για να παρατηρήσουμε ότι την προηγούμενη χρονιά, το 2013, κάτω από το όριο της φτώχειας βρισκόταν το 23,1% του πληθυσμού, δηλαδή πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Μη νομίζετε, όμως, ότι η κατάσταση καλυτέρεψε, έστω ελαφρά.  Προσέξτε:

Το όριο φτώχειας αλλάζει από χρόνο σε χρόνο. Το 2011 ήταν 6.591 ευρώ, το 2012 έπεσε στα 5708, πρόπερσι πήγε στα 5.023 και πέρυσι στα 4.608 ευρώ. Δηλαδή, ενώ το 2011 υπολογίζαμε ως «φτωχούς» όσους είχαν μηνιαίο εισόδημα μέχρι 549,25 ευρώ, το 2014 για να σε πουν «φτωχό» δεν έπρεπε να βγάζεις πάνω από 384 ευρώ τον μήνα. Με απλά λόγια: η στατιστική φτώχεια μειώθηκε επειδή μειώσαμε το όριο φτώχειας. Κατανοητό; Πάμε παρακάτω.

Οι αριθμοί που αναφέραμε στην εισαγωγή, προσμετρούν στο συνολικό εισόδημα όλα τα κοινωνικά επιδόματα που μπορεί να παίρνει κάποιος (ανεργίας, αναπηρίας, μητρότητας, συντάξεις κλπ). Αν αφήναμε έξω αυτά τα επιδόματα και μετρούσαμε μόνο το εισόδημα από εργασία, τότε (πάντοτε σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ) η φτώχεια θα έπληττε το 52,2% του πληθυσμού!

Συνεχίζουμε. Μπορεί το μηνιαίο όριο φτώχειας να έχει οριστεί σε 384 ευρώ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μια τετραμελής οικογένεια έχει όριο 4 Χ 384. Αυτό είναι το όριο του εργένη. Μέσα σε μια οικογένεια, μόνο ένας ενήλικος «γράφει» 384. Οι υπόλοιποι ενήλικοι υπολογίζονται με συντελεστή 0,5 και οι ανήλικοι με 0,3. Δηλαδή, το όριο φτώχειας για μια τετραμελή οικογένεια είναι 384 Χ (1 + 0,5 + 0,3 + 0,3) = 806,40 ευρώ. Με απλά λόγια: αν έχεις δυο παιδιά και βγάζεις 850 ευρώ τον μήνα, δεν χρειάζεται να δουλεύει και η γυναίκα σου. Κάπου θα βρεις πέντε παξιμάδια, τρεις ελιές και μια ντομάτα, που λέει κι ο Θηβαίος.

Όσο πάει γίνεται και καλύτερο το θέμα, έτσι; Ας το «βελτιώσουμε» λίγο ακόμα. Είπαμε πρωτύτερα ότι το 22,1% των συμπολιτών μας βρέθηκε το 2014 κάτω από όριο της φτώχειας. Η ΕΛΣΤΑΤ σημειώνει ότι υπάρχει άλλο ένα 31,3% του πληθυσμού, το οποίο βρίσκεται λίγο πάνω από το όριο και φλερτάρει επικίνδυνα με τον υποβιβασμό του. Αθροίστε τα δυο ποσοστά και θα διαπιστώσετε ότι πάνω από ένας στου δυο διπλανούς σας ξυπνάει κάθε πρωί σε κατάσταση «έμπα ψυχή, έβγα ψυχή».

Ας προσθέσουμε και κάτι ακόμη, εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ανάμεσα στους «φτωχούς» αυτού του τόπου, δεν βρίσκονται μόνο άνεργοι και συνταξιούχοι αλλά και το 13,4% των εργαζομένων.  Δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν αλλά οι απολαβές από την δουλειά τους δεν ξεπερνούν τα 384 ευρώ τον μήνα. Με δεδομένο ότι το επίδομα ανεργίας ανέρχεται σε 360 ευρώ, αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να υπολογίζονταν ως άνεργοι και όχι ως εργαζόμενοι. Αν κάναμε κάτι τέτοιο, ο επίσημος δείκτης ανεργίας θα ξεπερνούσε το 35%.

Και τώρα που σας έκανα την καρδιά περιβόλι και την ψυχή κοτσίδα, ας καταλήξουμε σε ορισμένα συμπεράσματα, πάντοτε σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ:

(α) Όσοι δουλεύουν με τον βασικό μισθό των 586 ευρώ μικτά, παίρνουν στο χέρι κάπου 470 τον μήνα, τα οποία ανεβαίνουν στα 548 αν υπολογίσουμε αναλογία δώρων εορτών και επιδομάτων αδειών (όσο ακόμη υπάρχουν τέτοια). Άρα θα έπρεπε να αισθάνονται άρχοντες και δεν έχουν δικαίωμα να παραπονιούνται.

(β) Κατά την ίδια έννοια, δεν πρέπει να παραπονιούνται και οι νέοι που παίρνουν μικτά 511, γιατί βρίσκονται κι αυτοί πολύ πάνω από το όριο φτώχειας. Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι στην συντριπτική πλειοψηφία τους μένουν με τους γονείς τους, πρέπει να υπολογίσουμε το όριο φτώχειας τους με συντελεστή 0,5 ήτοι 192 ευρώ. Άρα όλοι αυτοί ζουν βασιλικά.

(γ) Είναι κι άλλες κατηγορίες συμπολιτών μας που καλοπερνάνε. Π.χ. όσοι δεν δουλεύουν αλλά «ωφελούνται» ως πενταμηνίτες με βάουτσερ, αφού είναι σίγουρο ότι κι αυτοί μένουν με τους γονείς τους. Αλλά και όσοι ζουν με το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ, αρκεί να εξασφαλίσουν ακόμη ένα ευρώ ημερησίως για να την περνάνε μπέηκα. Για να μην αναφέρουμε κάτι συνταξιούχους που, ενώ παίρνουν τέσσερα και πέντε κατοστάρικα σύνταξη, όλο γκρινιάζουν.

(δ) Εξυπακούεται πως όλοι αυτοί οι «καλοπερασάκηδες» εργένηδες των +384 μηνιαίως ή οι «βασιλιάδες» οικογενειάρχες των +806,40 μηνιαίως που αναφέραμε πιο πάνω, όχι απλώς τρώνε, πίνουν και ντύνονται κανονικά αλλά έχουν και την δυνατότητα να πληρώνουν τις δόσεις της εφορίας τους, τα τέλη κυκλοφορίας τους, τον ΕνΦΙΑ τους, τα φροντιστήρια των παιδιών τους, τα φάρμακα και τους γιατρούς τους, το πετρέλαιο θέρμανσής τους, τους λογαριασμούς τους για ρεύμα-νερό-τηλέφωνο  και όποιες οφειλές έχουν σε τράπεζες από δάνεια ή πιστωτικές. Οπότε, αν δεν είναι συνεπείς σ’ αυτές τις υποχρεώσεις τους, σίγουρα είναι μπαταχτσήδες οπότε ας μη διαμαρτύρονται σε περίπτωση που δουν να κατάσχονται το σπίτι τους ή ο μισθός τους από το κράτος ή τις τράπεζες.

Συνελόντι ειπείν: ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!

Υστερόγραφο: Όσοι είναι έτοιμοι να σχολιάσουν ότι σήμερα, 17 Νοέμβρη, θα έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι επίκαιρο, ας αναλογιστούν πρώτα πως το σύνθημα του Πολυτεχνείου έβαζε το ΨΩΜΙ μπροστά κι από την παιδεία κι από την ελευθερία.

 

atexnos.gr

"google ad"