Όσα ακούστηκαν στην ημερίδα για τις Γερμανικές επανορθώσεις: «Η Δικαιοσύνη μετά την σύγκρουση – Άνοιγμα των νομικών οδών»

Του Σπύρου Δαράκη *

Στα μέσα του Ιούνη του 2023 μια αξιοπρόσεκτη Ημερίδα οργάνωσαν στην Αθήνα το Υπουργείο Εξωτερικών της Πολωνίας και ο ΕυρωπαϊκόςΟργανισμός Δημοσίου Δικαίου με θέμα ‘’ΗΔικαιοσύνη μετά την σύγκρουση: Άνοιγμα των νομικών οδών’’.Όπως σημείωσε ο Πολωνός Πρέσβης κύριος ΆρτουρΛόμπαρτ, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία εντάσσεται στα πλαίσια των προσπαθειών της Πολωνικής Κυβέρνησης για διεθνοποίηση των διεκδικήσεων για τις γερμανικές επανορθώσεις τις οποίες διεκδικεί από την Ο.Δ.Γ.

Στην ημερίδα είχαν προσκληθεί ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ακαδημαϊκός και ΕπίτιμοςΚαθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ κύριος Προκόπης Παυλόπουλος καθώς και άλλοι διακεκριμένοι νομικοί και διπλωμάτες, καθώς και ο Πρόεδρος του Δικτύου Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας περιόδου 1940-45 ‘’ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ’’,Δήμαρχος Καλαβρύτων κύριος Θανάσης Παπαδόπουλος.

Τα βασικά σημεία της ομιλίας του Προκόπη Παυλόπουλου: 

«Ξεκινώ τονίζοντας, για πολλοστή φορά, ότι είναι η ίδια η έννοια της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας –μακριά από κάθε λογική αντεκδίκησης, που είναι παντελώς ξένη σ’ εμάς, τους Έλληνες η οποία θεμελιώνει, στο ακέραιο, τις αξιώσεις της Ελλάδας ως προς το κατοχικό δάνειο και τις εν γένει αποζημιώσεις για τα θύματα και τις υλικές καταστροφές της ναζιστικής θηριωδίας. Και τούτο διότι η Δικαιοσύνη της Ιστορίας, προκειμένου το μήνυμα «Δεν ξεχνάμε, Ποτέ ξανά» να καταστεί πράξη, απαιτεί από τους θύτες να ολοκληρώσουν την «συγγνώμη» τους αποδίδοντας και στην Ελλάδα αυτό που δικαιωματικώς της ανήκει. Πράγμα που σημαίνει πως αν η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας εννοεί και αναγνωρίζει, στο ακέραιο, τις ευθύνες της για το ναζιστικό παρελθόν της οφείλει, αμέσως, να πράξει έναντι της Ελλάδας εκείνο, το οποίο επιβάλλει τόσον η Ιστορική διαδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, ιδίως δε ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός. Και επ’ αυτού υπενθυμίζω τις βασικές μας θέσεις -που είναι και Εθνικές μας Θέσεις, αφότου συντελέσθηκαν τα εγκλήματα της ναζιστικής θηριωδίας κατά της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού- ως προς τις ως άνω αξιώσεις μας. Διευκρινίζεται, ευθύς εξ αρχής, ότι έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικά, από νομική άποψη, θέματα. Ήτοι:

1. Πρώτον, με το κατοχικό δάνειο προς την Γερμανία, το οποίο συνήφθη υποχρεωτικώς ορθότερα με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο- μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Εδώ πρόκειται, λοιπόν, από νομική σκοπιά για ενοχή εκ συμβάσεως. Άρα, η αντίστοιχη εκ της συμβάσεως απαίτηση της Ελλάδας είναι ενδοσυμβατικής -και όχι αδικοπρακτικής- προέλευσης.

Α. Σε αυτήν την απαίτηση προστίθενται ποσά, τα οποία προκύπτουν από συναφείς προς την δανειακή σύμβαση αιτίες, όπως είναι ιδίως οι τόκοι υπερημερίας λόγω μη έγκαιρης εξόφλησης.

Β. Για την απαίτηση αυτή δεν τίθεται ούτε θέμα παραγραφής ούτε θέμα παραίτησης. Τίθεται μόνο ζήτημα συνολικού υπολογισμού της ως σήμερα. Ας σημειωθεί, ότι η Ελληνική θέση γίνεται νομικώς τόσο περισσότερο ισχυρή, όσον η αποπληρωμή του δανείου είχε αρχίσει ήδη από την κατοχική περίοδο. ΙΙ. Και, δεύτερον, με τις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και υλικών καταστροφών στην Ελλάδα από τα στρατεύματα κατοχής. Α. Επισημαίνεται, πριν απ’ όλα, ότι το 1946, στην Διάσκεψη των Παρισίων, είχε προσδιορισθεί ένα –κατά προσέγγιση- ποσό τέτοιων αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ύψους 7,5 δισ. δολαρίων. Κυρίως δε επισημαίνεται μ’ έμφαση ότι το 1953, με την Συμφωνία του Λονδίνου, δεν «χαρίσθηκαν» στην Γερμανία οι οφειλές της λόγω πολεμικών αποζημιώσεων, όπως η γερμανική πλευρά «τεχνηέντως» φαίνεται να διατείνεται.

1. Η Συμφωνία αυτή απλώς έθεσε «σε αδράνεια» τις οφειλές της Γερμανίας ως την υπογραφή, κατά το Διεθνές Δίκαιο Δίκαιο του Πολέμου), «Συμφώνου Ειρήνης» μεταξύ της τελευταίας και των Δυνάμεων που νίκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται νομικώς για ένα είδος «αναβλητικής αίρεσης» (latosensu), σχετικά με την εξόφληση των υποχρεώσεων της Γερμανίας, επειδή τότε θεωρήθηκε ότι αυτή δεν διέθετε –πρωτίστως λόγω της διαίρεσής της σε Δυτική και Ανατολική- την κατά το Διεθνές Δίκαιο απαιτούμενη πολιτειακή υπόσταση για ανάληψη και εκπλήρωση συναφών υποχρεώσεων. 2. Τούτο ήτοι η ικανότητα σύναψης «Συμφώνου Ειρήνης»- επήλθε το 1990. Όταν, μετά την επανένωση της Γερμανίας, η τελευταία απέκτησε ενιαία, νομικώς, πολιτειακή υπόσταση και κυριαρχία. Ειδικότερα, το 1990 υπογράφηκε το λεγόμενο «Σύμφωνο 2 + 4» μεταξύ της ενωμένης πλέον Γερμανίας και ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Γαλλίας και Αγγλίας.
2. Γίνεται δε σήμερα, γενικώς και επισήμως, δεκτό -de facto δε το έχει αποδεχθεί και η Γερμανία, αφού στην βάση αυτή στηρίζει την εν γένει κυριαρχία της- ότι το ως άνω Σύμφωνο επέχει την θέση του «Συμφώνου Ειρήνης» που προβλέπει, κατά το Διεθνές Δίκαιο, η προαναφερόμενη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Και τούτο διότι μόνον έκτοτε η Γερμανία μπορούσε να υπογράψει ένα τέτοιο «Σύμφωνο», δεδομένου ότι μόνο τότε, κατά τα προλεχθέντα, απέκτησε την ενότητά της και την ενιαία κυριαρχία της μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. 4. Το «Σύμφωνο 2 + 4» καλύπτει, λόγω της νομικής φύσης του αλλά και γενικότητάς του, και τα μη συμβαλλόμενα πλην όμως «παθόντα» από την γερμανική κατοχή Κράτη, όπως η Ελλάδα. Είναι δηλαδή νομικό κείμενο γενικής εφαρμογής.

Β. Η από Ελληνικής πλευράς νομική βάση των αποζημιωτικών απαιτήσεων κατά της Γερμανίας βρίσκει σταθερό έρεισμα κυρίως στις διατάξεις του άρθρου 3 της Δ ́ Σύμβασης της Χάγης του 1907, οι οποίες κωδικοποίησαν και τις ως τότε διατάξεις του Δικαίου του Πολέμου.

1. Κατά τις διατάξεις αυτές: «Ο εμπόλεμος όστις ήθελε παραβιάσει τας διατάξεις του Κανονισμού θα υποχρεούται, αν συντρέχει λόγος, εις αποζημίωσιν, θα είναι δε υπεύθυνος δια πάσας τας πράξεις τας διαπραχθείσας υπό των προσώπων των μετεχόντων της στρατιωτικής του δυνάμεως». Επέκεινα, οι διατάξεις των άρθρων 46 και 47 του «Κανονισμού Νόμων και Εθίμων του Πολέμου στην ξηρά», ο οποίος είναι προσαρτημένος στην Δ ́ Σύμβαση της Χάγης του 1907, καθιερώνουν και τις δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου του Πολέμου, ήτοι τις αρχές της προστασίας του σεβασμού του Ανθρώπου και της ατομικής ιδιοκτησίας.
2. Όλες αυτές τις αρχές επικαιροποίησε η απόφαση του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, το 1946. Αυτό είχε αποδεχθεί, έναντι της Ελληνικής Κυβέρνησης, επισήμως, το 1965, ο τότε Καγκελάριος Λούντβιχ Έρχαρτ. Ο ίδιος δε είχε μιλήσει για επανορθώσεις ύψους 500 εκ. γερμανικών μάρκων.

ΙΙΙ. Από τα όσα εκτέθηκαν προκύπτει ότι οι ως άνω αξιώσεις μας, από τις οποίες ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουμε παραιτηθεί, είναι πάντα νομικώς ενεργές –πράγμα που σημαίνει ότι δεν τίθεται κανένα θέμα παραγραφής- και δικαστικώς επιδιώξιμες.

Α. Και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός, ως μέρος του εν γένει κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού που συντίθεται από τις διατάξεις αλλά και από τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Νομιμότητας, επιβάλλει την σχετική απόφαση να την λάβει αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, με βάση το σύνολο του εφαρμοζόμενου, εν προκειμένω, Διεθνούς Δικαίου. Η θέση αυτή είναι, κυριολεκτικώς, Εθνική και, κατά συνέπεια, αδιαπραγμάτευτη. Πολλώ μάλλον όταν την θέση αυτή ενισχύει, πλέον, καταλυτικώς η πρόσφατη γνωμοδότηση (2019) της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εμπειρογνωμόνων του Γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag). Η οποία αφενός αναγνωρίζει ότι δεν τίθεται ζήτημα παραίτησης ή παραγραφής των αξιώσεων στην Ελλάδα. Και, αφετέρου, προτρέπει, «expressisverbis», την γερμανική πλευρά ν’ αποδεχθεί την προσφυγή Ελλάδας και Γερμανίας στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Και κατά τούτο, μόνο προβληματισμό προκαλεί η από 18.10.2019 απόρριψη της, από τον Ιούνιο του ίδιου έτους, πλήρως τεκμηριωμένης ρηματικής διακοίνωσης της Ελλάδας -αλλά και μεταγενέστερες, άμεσες ή έμμεσες, απορρίψεις-αναφορικά με την προοπτική προσφυγής σε αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, για την οριστική επίλυση της σχετικής διαφοράς ως προς τις αξιώσεις της Ελλάδας αναφορικά με το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Β. Η προαναφερόμενη άρνηση της Κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με το ν’ αγνοεί όλα τα κατά τ’ ανωτέρω, πλήρως τεκμηριωμένα, νομικά επιχειρήματα, εμφανίζεται παντελώς αναιτιολόγητη, δοθέντος ότι έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση και προς την Ευρωπαϊκή και την Διεθνή Νομιμότητα. Επιπλέον, η άρνηση αυτή είναι άκρως αντιφατική και υποκριτική, αφού δεν είναι νοητό και αποδεκτό, από πλευράς συνεπούς διεθνούς συμπεριφοράς, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από την μια πλευρά να επιχειρεί, σε πολλές περιπτώσεις, να «παραδώσει μαθήματα» σεβασμού, εκ μέρους άλλων Κρατών, της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας. Και, από την άλλη, ν’ αρνείται την συμμόρφωσή της προς αυτές, όταν μάλιστα πρόκειται για θύματα και ζημίες προερχόμενες από το εφιαλτικό ναζιστικό της παρελθόν, το οποίο έχει, δημοσίως και διεθνώς, καταδικάσει και αποκηρύξει με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Υπό τις συνθήκες αυτές είναι βέβαιο ότι με την προαναφερόμενη συμπεριφορά της η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας υποσκάπτει, «εκ των έσω», την αξιοπιστία της και το κύρος της, σ’ Ευρωπαϊκό και Διεθνές επίπεδο. Όπως είναι λοιπόν αυτονόητο, η Ελλάδα δεν αποδέχεται, ούτε πρόκειται ν’ αποδεχθεί, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, την άρνηση αυτή. Πράγμα που σημαίνει ότι θα επανέλθει εν προκειμένω, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη έκταση και έμφαση στα νομικά -και όχι μόνο- επιχειρήματά της.»

Στην τοποθέτησή του, ο πρέσβης επί τιμή Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος σημείωσε:

«Η Ελλάδα έχει δύο τρόπους να προχωρήσει, με τον πρώτο να είναι η διεθνοποίηση του θέματος και τον δεύτερο η υλοποίηση από τον υπουργό Δικαιοσύνης της απόφασης 11/2000 του Αρείου Πάγου που προβλέπει μεταξύ άλλων κατάσχεση ακινήτων του γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα.

Α. Διεθνοποίηση του θέματος: 

Στόχος θα πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα να αναγνωρίσει η Γερμανία ότι το θέμα των αποζημιώσεων παραμένει ανοιχτό κι ότι δέχεται να το συζητήσει. Εδώ απαιτείται η συνεργασία της Ελλάδας με την Πολωνία. Η Βαρσοβία, από τα τέλη του 2022, ανέλαβε μια πρωτοβουλία διεθνοποίησης του θέματος στέλνοντας επιστολές στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, στον Πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης, στον Πρόεδρο του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, στον Ύπατο Αρμοστή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στην UNESCO. Επίσης επιστολή στάλθηκε στην Γενική Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ανάλογες επιστολές θα πρέπει ν’ αποσταλούν κι από την Ελλάδα με την κατάλληλη δημοσιότητα και προβολή στο εσωτερικό, αλλά και διεθνώς. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων στα όργανα αυτά είναι χρονοβόρες και συνήθως χωρίς πρακτικές συνέπειες. Αλλά, αποτελούν έναν μοχλό πίεσης προς την Γερμανία.

Η ΕΕ και τα όργανά της μπορεί να χρησιμοποιηθούν επίσης. Η Ελλάδα και η Πολωνία μπορούν και πρέπει να θέσουν το θέμα σε ανώτατο επίπεδο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ενώ οι ΥΠΕΞ των δύο κρατών πρέπει να το θέσουν στα Συμβούλια των ΥΠΕΞ της ΕΕ, ακόμα και με κατ’ ιδίαν διαβουλεύσεις με την ΥΠΕΞ της Γερμανίας.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί ένα άλλο φόρουμ όπου μπορεί να προβληθεί το θέμα. Είχε ήδη γίνει μια προσπάθεια στο παρελθόν χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ωστόσο, αν υπάρξει μια σχετική πρωτοβουλία των Ελλήνων και Πολωνών ευρωβουλευτών, θα είναι δυνατή η υιοθέτηση από την Ολομέλεια ενός ψηφίσματος για το θέμα. Οι εν λόγω δράσεις της Ελλάδας και της Πολωνίας θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο τις πιέσεις στο Βερολίνο. Στα πλαίσια της ΕΕ και σύμφωνα με τους κανονισμούς της Eurostat, η ελληνική Κυβέρνηση μπορεί να εγγράψει το αντίστοιχο γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα στις ανείσπρακτες οφειλές προς το ελληνικό Δημόσιο και κατ’ επέκταση στον κρατικό προϋπολογισμό αφού πρόκειται για άμεσα απαιτητό χρέος. Με τον τρόπο αυτό ο ελληνικός προϋπολογισμός μεταβάλλεται αυτομάτως σε πλεονασματικό. Ταυτόχρονα, η Γερμανία θα υποχρεωθεί να εγγράψει το δημόσιο χρέος προς την Ελλάδα στον κρατικό της προϋπολογισμό. Ανάλογα μπορεί να πράξει και η Πολωνία. Η Ελλάδα μπορεί επίσης να σταματήσει τις αναλογούσες πληρωμές της προς τη Γερμανία, στα πλαίσια των μνημονιακών της υποχρεώσεων, μέχρις ότου το Βερολίνο δεχτεί ν’ ανοίξει συζήτηση για το θέμα των επανορθώσεων. Μια τελευταία δυνατότητα στο διεθνές επίπεδο είναι η μονομερής προσφυγή της Ελλάδας και της Πολωνίας στο Δικαστήριο Συμβιβασμού και Διαιτησίας του ΟΑΣΕ που εδρεύει στη Γενεύη, σύμφωνα με τα άρθρα 20 και 26 της Σύμβασης περί Συμβιβασμού και Διαιτησίας του ΟΑΣΕ. Επισημαίνεται ότι αν το Βερολίνο αποδεχτεί ν’ ανοίξει διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα και την Πολωνία για τις επανορθώσεις, οι συζητήσεις αυτές θα γίνουν χωριστά μιας και τα αιτήματα της Ελλάδας διαφέρουν απ’ αυτά της Πολωνίας.

Β. Στο διμερές επίπεδο η Ελλάδα έχει στα χέρια της την απόφαση 11/2000 του Αρείου Πάγου αναφορικά με αγωγές θυμάτων και συγγενικών προσώπων που προσέφυγαν στα ελληνικά δικαστήρια κατά του γερμανικού κράτους. Με την απόφαση αυτή απορρίφθηκε η αναίρεση που είχε ασκήσει η Γερμανία κατά της απόφασης 137/1197 του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς και η οποία είχε επιδικάσει 9,5 δις δραχμές (57 εκατ. γερμανικά μάρκα) καθιστώντας την έτσι τελεσίδικη. Για την εκτέλεση της απόφασης 11/2000 που προβλέπει και κατάσχεση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων απαιτείται η άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης.

Η Γερμανία οφείλει να ρυθμίσει τα χρέη της για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε κατά τη διάρκεια του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου. Διαφορετικά δεν θα διαθέτει το ηθικό κύρος να εγείρει ανάλογα θέματα κατά κρατών που ενδεχομένως διαπράττουν τέτοια εγκλήματα. Αν είχε ρυθμίσει τα χρέη αυτά θα είχε δοθεί ένα μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι οι πολεμικές επανορθώσεις πρέπει να πληρώνονται και ίσως τότε να είχαν σημειώσει μείωση τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε άλλα μέρη του πλανήτη. Η πληρωμή των αποζημιώσεων θα μπορούσε εν ολίγοις να καταστεί μέσον διαφύλαξης της ειρήνης καθώς οι μελλοντικές γενιές θα συνειδητοποιήσουν ότι όποιος παραβιάζει το δίκαιο καλείται να επανορθώνει και ν’ αποζημιώνει για τα δεινά που προκαλεί. Αυτή είναι και η σκέψη του Ομήρου στην Ιλιάδα πριν από σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια ( ραψωδία Γ, στίχοι 455-461).

Η νέα ελληνική Κυβέρνηση οφείλει να δράσει με αποφασιστικότητα και στην ανάγκη να χρησιμοποιήσει πιεστικά μέτρα ώστε ν’ αποδοθούν στη χώρας μας στο σύνολό τους όσα μας οφείλει το Βερολίνο. 77 χρόνια καθυστέρησης είναι αρκετά. Κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ησυχάσουν οι ψυχές των νεκρών μας».

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κύριος Θανάσης Παπαδόπουλος με την ιδιότητα του και ως προέδρου του δικτύου, απάντησε και στο επιχείρημα που τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί έχουν προσθέσει ότι οι ΕλληνικέςΚυβερνήσεις δεν ήγειραν έναντι της Ο.Δ.Γ. καμία αξίωση περί επανορθώσεων, λέγοντας:

«Θυμίζω το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Ελληνικής Βουλής πριν από τέσσερα χρόνια.

Θυμίζω τη ρηματική διακοίνωση που επιδόθηκε στο Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών απ’ τον Έλληνα Πρέσβη στο Βερολίνο, τον Ιούνιο του 2019, με αίτημα η γερμανική πλευρά να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις.

Θυμίζω τη νέα ρηματική διακοίνωση στις 29 Ιανουαρίου 2020 στο εδώ Πρέσβη της Γερμανίας, με την υπόμνηση ότι «το ζήτημα παραμένει ανοικτό μέχρι την οριστική ικανοποίηση των αξιώσεων μας».

Θυμίζω τη συζήτηση στην Γερμανική Βουλή στις 25 Μαρτίου 2021. Θυμίζω την δήλωση της Γερμανίδας Υπουργού Εξωτερικών κυρίας Μπέρμποκ -τον Ιούλιο του 2022 στην Αθήνα- όταν είχε παραδεχθεί την ενοχή των Γερμανών για τα εγκλήματα της κατοχικής περιόδου, άρα και για την ιστορική ευθύνη που τα συνοδεύει.

Θυμίζω, ακόμα, τον Οκτώβριο του 2022 την επίσκεψη στην Αθήνα του Καγκελαρίου Σολτς. Και την σιωπή του όταν τού τέθηκε απ’ τον Έλληνα πρωθυπουργό το ζήτημα των γερμανικών οφειλών και κυρίως το ζήτημα του κατοχικού δανείου.

Θυμίζω το ταξίδι της Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίας Σακελλαροπούλου, στις 20 Ιανουαρίου 2023, στο Βερολίνο όπου εκ νέου τέθηκε στον κύριο Σολτς το ζήτημα των γερμανικών οφειλών.

Θυμίζω, τέλος, την ένταση των διεκδικήσεων που καταγράφεται και σε χαμηλότερη κλίμακα.

Στις αναρίθμητες συζητήσεις που οργανώνονται, με μαζική συμμετοχή του κοινού, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και κυρίως στις περιοχές που κατά κυριολεξία εξοντώθηκαν απ’ το μένος των Γερμανών κατακτητών. Στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Κομμένο, στον Κάντανο της Κρήτης, στον Χορτιάτη, στο Δοξάτο, σε χιλιάδες σημεία σε όλη την Ελλάδα που η βαναυσότητα και το μένος του κατακτητή άφησαν πίσω τους στάχτη, φρίκη, ερείπια και οικογένειες ξεκληρισμένες.

Καταστρέφοντας όχι μόνο τους κόπους μιας ζωής αλλά και τους κόπους πολλών γενεών, του κόπους των πατεράδων και των παππούδων μας».

* πρόεδρος μαρτυρικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ

Πρώην Δήμαρχος Μηθύμνης και μέλος του

Δ.Στου Δικτύου Μαρτυρικών πόλεων και

χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄- 45΄

(ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)

 

"google ad"