Αυτή τη στιγμή, η βασική διασφάλιση που διαθέτουμε εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού είναι η δήλωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου «Όσο είμαι εγώ υπουργός δεν θα ιδιωτικοποιηθεί» (μελοποιημένη εδώ από το TPP), που αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι όταν ο άνθρωπος ανέβει σε καρέκλα υπουργού, παύει να καταλαβαίνει τι λέει.
Αν μου επιτρέπετε μια ευαίσθητη προσωπική αποκάλυψη: είμαι 43 ετών. Όταν ήμουν μικρούλης ήμουν αθλητικό παιδί, μάλιστα στην τρίτη Λυκείου μέχρι τα μέσα της χρονιάς προετοιμαζόμουν για τη Γυμναστική Ακαδημία. Μετά αποφάσισα να γίνω κοινωνιολόγος, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το λέω όμως γιατί πριν από 4-5 χρόνια βρέθηκα κάπου να παίζω βόλεϊ, όπως τότε, παλιά. Είχα όλο το πάθος και το πετοσφαιρικό know-how, αλλά κανένα μέλος του κορμιού μου δεν έκανε αυτό που του έλεγα. Η δική μου, βαθιά προσωπική «αφήγηση» ήταν ότι παραμένω το τρυφερούδι που έπαιζε στην εφηβική ομάδα του Παραδείσου Αμαρουσίου. Όμως η αλήθεια είναι ότι μου μιλούσαν στον πληθυντικό, αγαπητέ αναγνώστη, με αποτέλεσμα αντί να έχουμε ομαδικό πνεύμα, να έχουμε κάτι πιτσιρίκια και έναν καταθλιπτικό. -«Μπράβο κύριε» -«Κύριο να σε πει ο διάβολος την ώρα που θα σε ψήνει». Μην επεκταθώ: Καθώς περνάει ο καιρός, έρχεται μια στιγμή που πρέπει ο άνθρωπος να συμφιλιωθεί μέσα του με αυτό που όντως είναι. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος νομίζει ότι η (διαβόητη) υπογραφή του είναι εγγύηση αριστεροφροσύνης. Όπως κι εγώ που αποφάσισα να ξανααθληθώ τώρα στη μέση ηλικία, δεν βλέπει αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι.
Αγαπητέ κύριε Τσακαλώτε, έχει έρθει ο καιρός να συναντηθεί η αυτοεικόνα σας με τη ζωή σας. Τα όνειρα της τρυφερής νιότης, ακόμη και οι προπέρσινες διαλέξεις, τα πανεπιστημιακά κηρύγματα, είναι όλα παρελθόν, αδιάφορο. Τόσο αδιάφορο, που δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αδιάφορο. Ξέρετε τι είναι το μόνο που ενδιαφέρει τον κόσμο που σας ακούει;
Αυτό: 4336/15 (ΦΕΚ 94/14.8.2015), ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ σελίδα 1030:
«(…) Σύμφωνα με τη δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ζώνης του Ευρώ, της 12ης Ιουλίου 2015, θα συσταθεί ένα νέο ανεξάρτητο ταμείο (το «Ταμείο») το οποίο θα κατέχει σημαντικής αξίας περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας. Πρωταρχικός στόχος του Ταμείου είναι να διαχειρίζεται ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας και να προστατεύει, να δημιουργεί και εν τέλει να μεγιστοποιεί την αξία τους την οποία θα ρευστοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα (…)».
Και ξέρετε τι καταλαβαίνει ο κόσμος από αυτό; Ότι θα κάνετε και πάλι ό,τι κάνετε πάντα από τότε που γίνατε κυβέρνηση. Θα επικαλεστείτε την πίεση από το εξωτερικό προκειμένου την κρίσιμη ώρα να πείτε «Ήταν μνημονιακή υποχρέωση, σώσαμε τη χώρα». Τα επιχειρήματα είναι γνωστά γιατί τα έχουν χρησιμοποιήσει όλοι οι προκάτοχοί σας, με τους οποίους νομίζετε ότι δεν μοιάζετε. «Κάνουμε αυτό το λίγο που μπορούμε» κ.ά.φουμ. Αυτό το λίγο δεν φτάνει, γιατί δεν προστατεύει ούτε το νερό. Και όταν δεν προστατεύει ούτε το νερό, πραγματικά δεν καταλαβαίνω πού μπαίνει αυτή η γαμημένη η κόκκινη γραμμή. Στον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας στη Θεσσαλονίκη;
Είναι λάθος όταν λέγεται ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι μια αποτυχημένη πολιτική. Αποδεικνύεται και από την εξέλιξη των πραγμάτων. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι μια ωραιότατη επένδυση, γι’ αυτό και την επιδιώκουν. Απλώς δεν είναι συμφέρουσα για όλους. Ήταν συμφέρουσα για την Veolia, που παρά τις βελούδινες ανακοινώσεις πολέμησε για να διατηρήσειτον έλεγχο του νερού μέχρι που ανετράπησαν οι συσχετισμοί. Δηλαδή, το θέμα είναι να θέτουμε το σωστό ερώτημα. Δεν είναι το ζήτημα αν συμφέρει, αλλά ποιον συμφέρει. Δεν συμφέρει τους κατοίκους που είδαν αύξηση 25%, αλλά συμφέρει τις εταιρείες, που επίσης είδαν αύξηση 25%. Ακόμη καλύτερα, αν η αύξηση είναι 300%, όπως συνέβη στην περίπτωση της Τανζανίας με τηνBiwater. Ορίστε, λοιπόν, που τα πάντα είναι ζήτημα προοπτικής. Αλλιώς, είναι σαν να ρωτάμε αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο χωρίς να ρωτάμε ποιος το ήπιε.
Όταν η United Waters κινείται νομικά εναντίον του κράτους διότι δεν γούσταρε να ανακοινώνει τι θα κάνει με τις τιμές του νερού και την προστασία της δημόσιας υγείας, προφανώς ξέρει τι κάνει. Δεν λέω ότι θα υπάρξει επιδημία χολέρας, όπως συνέβη στην Αφρική, αλλά μια αυξησούλα 50% στην τιμή, όπως συνέβη στην Αγγλία, δεν υπάρχει λόγος να μην την περιμένουμε.
Η ομάδα αλήθειας της ΝΔ έχει συγκεντρώσει όλα τα βίντεο στα οποία ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιούσε τα επιχειρήματα εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού. Ότι τώρα τα συγκεντρώνει η διαβόητη «ομάδα αλήθειας» είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση, ότι φτάνει η κατρακύλα τους στο σημείο να δέχονται δίκαια βέλη από τον απόπατο της πολιτικής ζωής. Παρόμοια ισχύουν και για τον Καλογρίτσα, και για το Ελληνικό, για όλες τις χυδαιότητες που διαπράττονται.
Εν ολίγοις, υπάρχει και κάποιος που ζημιώνεται, ο καταναλωτής. Όμως για να ακουστεί ο καταναλωτής, θα πρέπει να μιλήσει, να του πείτε. Και μάλιστα όχι μόνο να μιλήσει, αλλά να αγωνιστεί. Έτσι φαίνεται από τον διεθνή αγώνα που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες ανάμεσα στις μπίζνες και το λαρύγγι των πολιτών.
Μια που το thepressproject προωθεί τη λεγόμενη solutions journalism, θα επιχειρήσω κι εγώ να δώσω τα φώτα μου:
Δεν έχει νόημα πια να κρίνουμε αυτή την κυβέρνηση με βάση τις αριστερές υποσχέσεις της αρχής. Περσινά ξινά σταφύλια. Πολύ ξινά. Αυτές οι υποσχέσεις δεν έχουν καμία σημασία, διότι δεν υπάρχει καμία φράση που να ενεργοποιεί κάποια τσίπα. Κανείς δεν κοκκινίζει, λοιπόν ας αλλάξουμε τροπάρι. Όσοι γνωστοί και φίλοι βρίσκονται ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, ή έστω ξέρουμε εμείς τι κάνουν: ό,τι κάνει όλος ο κόσμος στην εξουσία. Καλοπληρώνεται, εφαρμόζει υπαγορευμένη πολιτική και δικαιολογείται λέγοντας ότι οι άλλοι θα ήταν χειρότεροι.
Ο Τσακαλώτος μπορεί να παραμένει στο βάθος ένας άνθρωπος συμπαθής και γλυκούλης. Είναι γλυκούλικα και τα Ελληνικά του, γιατί κάπως έτσι μιλάμε όλοι εμείς τα Αγγλικά, όταν ανοίγουμε το στόμα μας: «μερικές κανόνες είναι πιο ίσιες» κλπ. Όμως το πώς είναι ο Τσακαλώτος και το υπουργικό συμβούλιο ως άνθρωποι είναι παντελώς αδιάφορο. Φαντάζομαι, χωρίς να τους ξέρω, ότι κάποιοι είναι γομάρια από κούνια, αυτό που λέμε «πρώην ΠΑΣΟΚ», και κάποιοι αποφάσισαν ξαφνικά να «σώσουν τη χώρα». Όλα αυτά είναι και πάλι αδιάφορα. Σημασία έχει τι λέει η στοιχειώδης εμπειρία που αποκτήσαμε τα τελευταία χρόνια: όταν ένας υπουργός επικαλείται τον λόγο της προσωπικής/αριστερής/προσκοπικής του τιμής απέναντι στο παντοδύναμο σύστημα, οι μέρες αυτού του λόγου και αυτής της τιμής είναι μετρημένες. Το ίδιο και οι μνήμες της παιδικής, εφηβικής ή προπέρσινης αγωνιστικότητας.
Όσο για την πλέμπα, υπάρχει μόνο μία λύση: να εξακολουθήσουμε να σκεφτόμαστε και να δρούμε. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τον βαθμό της ψυχολογικής ακρίβειας με την οποία εφαρμόζονται αυτά που περιγράφει η Ναόμι Κλάιν. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει η παραμικρή αντίσταση. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ για αυτήν την κυβέρνηση και αυτή την κοινωνία, είναι να ξαναδούμε σύντομα καγκελάκια στο Σύνταγμα. Καγκελάκια και μετά κάγκελα και μετά καγκελάρες. Και μετά, όσο πιο ψηλά είναι τα κάγκελα, τόσο περισσότερο να προσπαθούμε να κάνουμε το μόνο που έχει κάποια αξία: να αγωνιστούμε μέχρι να τους πάρει ο διάολος.