Πολιτικές οι οποίες στην Ελλάδα έχουν ταυτιστεί με κομμουνιστικά ή κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλέπει ως μονόδρομο οι Financial Times.
Στο κύριο άρθρο της εφημερίδας της 3ης Απρίλη τμήμα του οποίου αναδημοσίευσε και ο Ηλίας Μοσιαλος έχει τίτλο: “Ο ιός κάνει εμφανές το πόσο εύθραυστο είναι το κοινωνικό συμβόλαιο. Ριζοσπαστικές μεταρυθμίσεις είναι αναγκαίες για τη δημιουργία μίας κοινωνίας που θα λειτουργεί για όλους”.
Στο κείμενο αναφέρεται ότι:
Εάν υπάρχει μία θετική πλευρά στην πανδημία του κορωνοϊού είναι ότι εμπέδωσε μία αίσθηση του μαζί σε κοινωνίες βαθιά πολωμένες. Αλλά ο ιός και οι απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί για την καταπολέμησή του έχουν επίσης ρίξει φως στις υπάρχουσες ανισότητες και έχουν δημιουργήσει νέες.
Πέρα από το να νικήσουμε την αρρώστια το μεγαλύτερο τεστ που όλες οι χώρες σύντομα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν είναι εάν τα σημερινά συναισθήματα ενός κοινού σκοπού θα σχηματίσουν την κοινωνία μετά την κρίση.
Όπως είχαν μάθει οι ηγέτες της δύσης και κατά τη Μεγάλη Ύφεση, και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, για να απαιτείς συλλογικές θυσίες πρέπει πρώτα να προσφέρεις ένα κοινωνικό συμβόλαιο που οφελεί τους πάντες.
Η σημερινή κρίση έκανε φανερό πόσο μακριά από αυτό το ιδεώδες βρίσκονται πολλές πλούσιες κοινωνίες. Η μάχης για έλεγχο της επιδημίας έχει κάνει εμφανές την ανετοιμότητα των συστημάτων υγείας, κι έτσι το εύθραυστο των οικονομιών πολλών χωρών έχει φανερωθεί καθώς οι κυβερνήσεις αγωνίζονται να περικόψουν τον ρυθμό μαζικών χρεωκοπιών και της μαζικής ανεργίας.
Παρά τα διεθνή καλέσματα για εθνική κινητοποίηση, δεν είμαστε πραγματικά μαζί σε αυτό που περνάμε.
Οι συνέπειες του κλεισίματος της οικονομίας επηρεάζουν πιο βαθιά αυτούς που ήδη βρισκόντουσαν στη χειρότερη θέση.
Μέσα σε μία νύχτα χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις υπηρεσίες φιλοξενίας, τουρισμού και εστίασης, ενώ οι καλύτερα αμοιβόμενοι εργαζόμενοι στο τομέα των νέων τεχνολογιών απλά βρίσκονται αντιμέτωποι με την υποχρέωση να εργάζονται από το σπίτι.
Ακόμα χειρότερα, αυτοί στα χαμηλότερα κλιμάκια που μπορούν ακόμα να δουλεύουν ρισκάρουν τις ζωές τους – ως φροντιστές και εργαζόμενοι στον τομέα υγεία, αλλά ακόμη και ως εργαζόμενοι σε σούπερ μάρκετ, εργαζόμενοι σε εταιρείες διανομής και καθαριστές.
Η μεγάλη στήριξη των κυβερνήσεων στην οικονομία αν και αναγκαία μπορεί να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Χώρες που επέτρεψαν την ανάδειξη μία εργασιακής αγοράς ευέλικτης και επισφαλούς βρίσκουν ότι είναι πολύ δύσκολο να στείλουν την αναγκαία βοήθεια σε εργαζόμενους που εργάζονται υπό τέτοιους όρους.
Εν τω μεταξύ, η νομισματική χαλάρωση που επιβάλλουν οι κεντρικές τράπεζες θα βοηθήσουν τους πλούσιους. με πολλά περουσιακά στοιχεία.
Πίσω από όλα αυτά, οι υποχρηματοδοτούμενες δημόσιες υπηρεσίες λυγίζουν κάτω από το βάρος της εφαρμογής των πολιτικών για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ο τρόπος που δίνουμε τον πόλεμο ενάντια στον ιό ευνοεί κάποιους εις βάρος άλλων.
Τα θύματα του κορωνοϊού είναι στην πλειοψηφία τους οι ηλικιωμένοι.
Αλλά τα μεγαλύτερα θύματα του κλεισίματος στην οικονομία είναι οι νέοι και όσοι είναι ενεργοί.
Οι θυσίες είναι αναπόφευκτες, όμως η κάθε κοινωνία πρέπει να αποδείξει πως θα προσφέρει αποκατάσταση σε όλους αυτούς που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος των εθνικών προσπαθειών.
Ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις – η αντιστροφή της κυρίαρχης πολιτικής κατεύθυνσης των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών – θα πρέπει να πέσουν στο τραπέζι των συζητήσεων.
Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αποδεχτούν ένα πιο ενεργό ρόλο στην οικονομία.
Πρέπει να δουν τις δημόσιες υπηρεσίες ως επένδυση, και όχι ως βάρος και πρέπει να βρουν τρόπο ώστε να κάνουν τις αγορές εργασίας λιγότερο ανασφαλείς.
Η αναδιανομή του πλούτου πρέπει να μπει ξανά στην ατζέντα: τα προνόμια των γέρων και πλούσιων θα αμφισβητηθούν.
Πολιτικές που ως τώρα θεωρούνταν εκκεντρικές, όπως το βασικό εγγυημένο εισόδημα και οι φόροι στον πλούτου, θα πρέπει να εφαρμοστούν.
Τα μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις τώρα καταρριπτουν πολλά ταμπού. Είναι αναγκαία για τη διάσωση επιχειρήσεων και του εισοδήματος κατα τη διάρκεια του κλεισίματος της οικονομίας και δικαίως συγκρίνονται με την οικονομία πολέμου που οι χώρες της Δύσης δεν έχουν ζήσει εδώ και 7 δεκαετίες.
Η αναλογία όμως έχει και συνέχεια.
Οι ηγέτες που κέρδισαν τον πόλεμο δεν περίμεναν την νίκη για να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα.
Ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ και ο Γουίνστον Τσώρτσιλ έθεσαν τα θεμέλια για Ηνωμένα Έθνη το 1941.
Το Ηνωμένο Βασίλειο εξέφρασε την αφοσίωσή της σε ένα οικουμενικό κράτος πρόνοιας το 1942.
Το 1944 η συνάντηση του Bretton Woods αποτύπωσε την μεταπολεμική οικονομική αρχιτεκτονική.
Αυτού του τύπου οι προβλέψεις είναι εξίσου αναγκαίες σήμερα.
Πέρα του πολέμου για τη δημόσια υγεία, οι πραγματικοί ηγέτες θα κινητοποιηθούν τώρα για να κερδίσουν την ειρήνη.