Κανείς δεν πρέπει να εκπλαγεί από την πρόσφατη συνάντηση μεταξύ του πρέσβη του Ισραήλ στη Ρουμανία, Reuven Azar, και του ηγέτη του ακροδεξιού κόμματος Συμμαχία για την Ένωση των Ρουμάνων (AUR), George Simion – μια συνάντηση που προκάλεσε την οργή ορισμένων Ισραηλινών και Εβραίων της διασποράς.
Το AUR είναι γνωστό ως ένα φασιστικό, αντισημιτικό κόμμα που εξυμνεί τον ηγέτη της Ρουμανίας της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Ιόν Αντονέσκου, το καθεστώς του οποίου επέβλεψε την εξόντωση περίπου 400.000 Ρουμάνων Εβραίων. Πρόκειται για ένα μικρό αλλά ηχηρό κόμμα, το οποίο κέρδισε περίπου το 8% των ψήφων στις τελευταίες εκλογές.
Αν και το πλήρες περιεχόμενο της συνάντησης δεν έχει δημοσιοποιηθεί, πιθανώς συνδέεται τουλάχιστον εν μέρει με τις συνεχιζόμενες προσπάθειες του Ισραήλ να πείσει τη Ρουμανία να μεταφέρει την πρεσβεία της στο Ισραήλ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Το 2018 και στις αρχές του 2019, το Ισραήλ κατάφερε να αποσπάσει δημόσιες δηλώσεις υποστήριξης της μετεγκατάστασης από τον τότε πρωθυπουργό της Ρουμανίας και τον πρόεδρο του κοινοβουλίου. Ωστόσο, ο Ρουμάνος πρόεδρος μπλόκαρε τη μετακίνηση στα τέλη του 2019, λέγοντας ότι μια τέτοια ενέργεια δεν θα γινόταν χωρίς κοινή απόφαση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι δεσμοί του Ισραήλ με ακροδεξιά και αντισημιτικά καθεστώτα και κόμματα έχουν συγκεντρώσει μεγαλύτερη προσοχή τα τελευταία χρόνια, με ιδιαίτερη έμφαση στον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου και στους δεσμούς του με ομοϊδεάτες του αυταρχικούς όπως ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν. Τα συμφέροντα της ισραηλινής κυβέρνησης – να σπάσει τη συναίνεση της ΕΕ σε διάφορες πολιτικές, συμπεριλαμβανομένης της αντίθεσής της στη μεταφορά πρεσβειών στην Ιερουσαλήμ – ευθυγραμμίζονται καλά με την επιθυμία της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς να δημιουργήσει σύγκρουση με τις Βρυξέλλες και να υποδαυλίσει τα εθνικιστικά αισθήματα προωθώντας πολιτικές αποφάσεις που έρχονται σε αντίθεση με εκείνες της ΕΕ.
Αλλά αυτού του είδους οι σχέσεις υπήρχαν πολύ πριν από τις κυβερνήσεις Νετανιάχου, χρησιμεύοντας ως τρόπος προώθησης των διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών συμφερόντων του Ισραήλ. Το Ισραήλ είχε ακόμη και σχέσεις με τον Ρουμάνο δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου, ο οποίος κυβέρνησε από το 1965 έως το 1989, παρά τις σαφείς αντισημιτικές θέσεις του ίδιου και άλλων Ρουμάνων αξιωματούχων, οι οποίες ήταν γνωστές στους Ισραηλινούς διπλωμάτες.
Παραβλέποντας τις ομάδες θανάτου στο Ελ Σαλβαδός
Ένα άλλο ιστορικό παράδειγμα καταδεικνύει μια παρόμοια προσέγγιση των εξωτερικών σχέσεων από την ισραηλινή κυβέρνηση. Πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα στα Κρατικά Αρχεία του Ισραήλ αποκαλύπτουν παρόμοια συμπεριφορά εν μέσω του εμφυλίου πολέμου στο Ελ Σαλβαδόρ στις αρχές της δεκαετίας του 1980: ενώ μάζες ανθρώπων συνελήφθησαν, απήχθησαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν από το υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ καθεστώς, το Ισραήλ έκανε εκστρατεία για να πείσει το Ελ Σαλβαδόρ να μεταφέρει την πρεσβεία του από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.
Σε ένα τηλεγράφημα με ημερομηνία 10 Ιουνίου 1982, που στάλθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών στην Ιερουσαλήμ, ο Ισραηλινός πρέσβης στη Γουατεμάλα, Moshe Dayan (διαφορετικός από τον ομώνυμο Ισραηλινό πολιτικό), ανέφερε το ταξίδι του στο Ελ Σαλβαδόρ στο πλαίσιο της προσπάθειας για τη μεταφορά της πρεσβείας. Ο Dayan έγραψε ότι συνάντησε τον Roberto D’Aubuisson, ιδρυτή και ηγέτη του ακροδεξιού κόμματος ARENA, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης του Ελ Σαλβαδόρ.
Όπως και το ρουμανικό AUR, ο D’Aubuisson και το ARENA είχαν ιστορικό φασιστικών και αντισημιτικών δηλώσεων, ωστόσο ο Dayan εξήγησε ότι ο D’Aubuisson “αρνήθηκε με δική του πρωτοβουλία τις δηλώσεις που του αποδίδονται σχετικά με τους Εβραίους και το Ολοκαύτωμα”. Όμως, σε αντίθεση με την AUR, η ARENA έκανε πράξη τις φασιστικές πεποιθήσεις της με βίαιες πρακτικές, όπως η χρήση ομάδων θανάτου για την εξόντωση αντιπολιτευόμενων και αριστερών ακτιβιστών, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων και χιλιάδων άλλων πολιτών.
Το Ισραήλ γνώριζε σαφώς ότι συνέβαιναν αυτές οι φρικαλεότητες. Τρεις μήνες πριν από την επίσκεψη του πρέσβη Dayan, σε μια έκθεση που είχε ετοιμάσει για το Υπουργείο Εξωτερικών, ο πρώην πρέσβης του Ισραήλ στο Ελ Σαλβαδόρ, Yaacov Deckel, έγραψε ότι έφτασε στη χώρα τον Μάρτιο του 1982 για να ενεργήσει ως παρατηρητής στις εκλογές, στις οποίες η ARENA εξασφάλισε περίπου το ένα τρίτο των εδρών στη Συντακτική Συνέλευση. Ο Deckel σημείωσε ότι περίπου 33.000 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν αθώοι πολίτες, κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών του εμφυλίου πολέμου.
Ο Deckel ανέφερε επίσης ότι συναντήθηκε με τον D’Aubuisson, “ο οποίος με πλησίασε ως παλιός γνώριμος”, και είπε ότι “εδώ στο Ελ Σαλβαδόρ ο κομμουνισμός θα θαφτεί”. Ο Deckel πρόσθεσε ότι οι ομάδες θανάτου που συνδέονται με το ARENA είναι “υπεύθυνες για τη φυσική εξόντωση πολλών πολιτικών αντιπάλων, συμπεριλαμβανομένου του Αρχιεπισκόπου του Ελ Σαλβαδόρ Ρομέρο” και ότι οι ηγέτες του κόμματος υποσχέθηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας να “καταστρέψουν όλους τους κομμουνιστές με βόμβες ναπάλμ”.
Όταν η Λεπέν και η ρατσιστική ακροδεξιά της Ευρώπης διαδηλώνει ενάντια στον αντισημιτισμό
Όταν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι διαδήλωσαν την Κυριακή 12 Νοέμβρη στο Παρίσι κατά του αντισημιτισμού, μια πολιτική ομάδα που συμμετείχε στο πλήθος ξεχώρισε – οι ακροδεξιοί υποστηρικτές του Rassemblement National με την ηγέτη τους, Marine Le Pen.
Η εμφάνισή τους ήταν ακόμη πιο αξιοσημείωτη αν αναλογιστεί κανείς ότι ο πατέρας της Λεπέν, ο ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου Ζαν-Μαρί, καταδικάστηκε για υποκίνηση φυλετικού μίσους επειδή είπε ότι οι θάλαμοι αερίων που χρησιμοποιήθηκαν για να σκοτωθούν οι Εβραίοι κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος ήταν “απλώς μια λεπτομέρεια στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”.
Η στροφή αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής, που χρησιμοποιείται κι από άλλους ακροδεξιούς πολιτικούς στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων στην Ιταλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία, για να βοηθήσει στην ενίσχυση της αντιμεταναστευτικής (αντι-μουσουλμανικής) τους ατζέντας, ενώ παράλληλα αντικρούει τις υποδείξεις ότι είναι ρατσιστές.
Στη Γαλλία, οι αναλυτές λένε ότι η Λεπέν την εφάρμοσε τόσο αποτελεσματικά που σπάει το γυάλινο φράγμα που πολλοί έλεγαν ότι εμπόδιζε την ακροδεξιά να έρθει στην εξουσία – μια προοπτική που τρομάζει τους επικριτές που την κατηγορούν για πολιτικό καιροσκοπισμό και ότι κρύβει το πραγματικό πρόσωπο του κόμματός της.
Γαλλικά κόμματα ως τώρα έβαζαν ένα φραγμό αποκλείοντας πολιτικά και συμβολικά το ακροδεξιό κόμμα, αρνούμενα να το αφήσουν να συμμετάσχει σε διαδηλώσεις που συμμετείχαν και αυτά.
Αυτό έληξε την Κυριακή, με μια πορεία που πολιτικοί και αναλυτές θεωρούν ως σημείο καμπής στην ιστορία της ακροδεξιάς.
Αν και διαδήλωσαν στο πίσω μέρος της διαδήλωσης και όχι μπροστά με τους διοργανωτές, τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και δύο πρώην προέδρους, η Λεπέν και οι υπαρχηγοί της μπόρεσαν να συμμετάσχουν χωρίς να υποστούν τραμπουκισμούς, όπως συνέβαινε σε προηγούμενες διαδηλώσεις.
“Η Μαρίν Λεπέν χειροκροτήθηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της πορείας”, δήλωσε στο Reuters πηγή από το περιβάλλον της. “Το πραγματικό σημείο καμπής είναι ότι οι προσπάθειες δαιμονοποίησής μας δεν λειτουργούν πλέον”.
Η στρατηγική της Λεπέν εντάσσεται σε αυτό που έχει συμβεί αλλού στην Ευρώπη, στην Ιταλία για παράδειγμα, όπου η δεξιά κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι έχει υιοθετήσει μια σταθερά φιλοϊσραηλινή στάση από τότε που ξέσπασε η σύγκρουση Ισραήλ-Χαμάς, μια γραμμή που αγκάλιασε εδώ και καιρό για να αποκτήσει κύρος.
Η Μελόνι, η οποία εντάχθηκε σε ένα νεοφασιστικό κίνημα νεολαίας στην εφηβεία της, δεσμεύτηκε πέρυσι να καταπολεμήσει “κάθε είδους διάκριση και αντισημιτισμό”, καθώς μνημόνευε τους Εβραίους δημοσιογράφους που διώχθηκαν βάσει των φυλετικών νόμων της φασιστικής εποχής.
Στη Γερμανία, η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία εξέφρασε την αλληλεγγύη της στο Ισραήλ και κάλεσε την κυβέρνηση να λάβει μέτρα για την αποτροπή του “εισαγόμενου αντισημιτισμού” από τους μουσουλμάνους μετανάστες, παρά το γεγονός ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας αναφέρουν ότι ο αντισημιτισμός είναι παρών στο κόμμα.
Στη Βρετανία, η δεξιά του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος έχει υιοθετήσει μια σταθερά φιλοϊσραηλινή θέση και επέκρινε τις μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων ως “πορείες μίσους” που καθοδηγούνται από “όχλους”.
Ευρωπαίοι αντισημίτες που υποστήριζαν την εβραϊκή αποικιοκρατία – Ένα φαινόμενο με ιστορικό υπόβαθρο
Η σύγχρονη εποχή μας δεν είναι η πρώτη που βλέπουμε αντισημίτες να υποστηρίζουν τον Σιωνισμό. Από τότε που γεννήθηκε το εβραϊκό εθνικιστικό κίνημα στην Ευρώπη τον δέκατο ένατο αιώνα, μια μειοψηφία Ευρωπαίων αντισημιτών υπερασπίστηκε τους εβραϊκούς οικισμούς στην Παλαιστίνη. Πράγματι, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ πίεσε για την υποστήριξη του σιωνιστικού κινήματος από τη βρετανική κυβέρνηση στη Διακήρυξη Μπάλφουρ του 1917 ήταν να απαλλαγεί το βρετανικό έδαφος από τους Εβραίους.
Έναν αιώνα αργότερα, και μετά τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, η επίδειξη υποστήριξης προς το Ισραήλ έχει γίνει ένας τρόπος για να γίνει και πάλι κοινωνικά αποδεκτός ο δεξιός λαϊκισμός. Το κόμμα του Εθνικού Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν (πρώην Εθνικό Μέτωπο) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το ίδιο ισχύει και με το Γερμανικό AfD που εμφανίστηκε στη σκηνή της Γερμανίας το 2013, τοποθετώντας τον εαυτό του ως ένα ευρωσκεπτικιστικό κίνημα που γρήγορα κινήθηκε προς την άκρα δεξιά.
Το AfD, επίσης, ήταν πρόθυμο να δώσει ένα λίφτινγκ στη δεξιά πολιτική. Μέχρι τότε, το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NPD) – ένα κατάλοιπο της ναζιστικής εποχής – εκπροσωπούσε την άκρα δεξιά, αλλά το AfD υποσχόταν να είναι το μέλλον, πράγμα που σήμαινε μια ρήξη με τον ανοιχτό αντισημιτισμό που χαρακτήριζε πάντα το NPD. Η πρώην επικεφαλής του AfD Frauke Petry ταξίδεψε στο Τελ Αβίβ στις αρχές του 2016 και παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth – μια ευκαιρία να μιλήσει κατά του αντισημιτισμού και της κριτικής στο Ισραήλ, ενισχύοντας παράλληλα τα διαπιστευτήριά της στην πατρίδα της.
Αλλά η προσέγγιση με το Ισραήλ δεν είναι απλώς ένα μέσο για την ανανέωση της δεξιάς πολιτικής στην Ευρώπη. Αν η ευρωπαϊκή ακροδεξιά χαίρεται για το Ισραήλ, αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι, ως εθνομηδενιστικό κράτος, το Ισραήλ παρέχει ένα είδος μοντέλου σε μια Ευρώπη που πασχίζει να βρει συναίνεση για το πώς να αντιμετωπίσει τα δικά της σύνορα.
Επιπλέον, για πολλούς στην ακροδεξιά, υπάρχει μια αίσθηση αλληλεγγύης με το Ισραήλ, το οποίο στο ακροδεξιό φαντασιακό είναι μια χώρα με την οποία πλέον μοιράζονται μια ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά. Αυτή η κληρονομιά πρέπει να υπερασπιστεί με κάθε κόστος, όπως αρέσκονται να μας υπενθυμίζουν προσωπικότητες όπως ο Nigel Farage. “Ήμασταν αδύναμοι. Η χώρα μου είναι μια ιουδαιοχριστιανική χώρα”, δήλωσε ο Farage στον παρουσιαστή του τοκ σόου Sean Hannity το 2014. “Πρέπει λοιπόν να αρχίσουμε πραγματικά να υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας”.
Καθώς τα λαϊκιστικά ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη αγωνίζονται να μιλήσουν σε ένα ανομοιογενές εκλογικό σώμα, το Ισραήλ φαίνεται να τα έχει όλα: ένα έθνος για έναν λαό μιας πίστης, με μια αδιαπραγμάτευτη και ασυμβίβαστη θέση απέναντι στον παλαιστινιακό μουσουλμανικό πληθυσμό του. Στο ευρωπαϊκό δεξιό φαντασιακό, το γεγονός ότι το Ισραήλ φιλοξενεί χιλιάδες Εβραίους της Αιθιοπίας ή ότι οι Παλαιστίνιοι χριστιανικής πίστης αντιμετωπίζουν καθημερινά τις συνέπειες του ισραηλινού εποικιστικού-αποικιοκρατικού καθεστώτος δεν καταγράφεται. Αντιθέτως, το Ισραήλ ειδικότερα και οι Εβραίοι γενικά, αντιμετωπίζονται ως μονοδιάστατες οντότητες. Αυτό, φυσικά, είναι μια προβολή των ακροδεξιών ονειροπολήσεων.
Παρανοϊκές φαντασιώσεις
Μέρος αυτής της αντίληψης είναι η θεώρηση του Ισραήλ ως ένα άκρως στρατιωτικοποιημένο προπύργιο ενάντια στο Ισλάμ.
Ο Geert Wilders του ολλανδικού ακροδεξιού Κόμματος για την Ελευθερία (PVV) κάποτε αποκάλεσε το Ισραήλ “καναρίνι στο ανθρακωρυχείο” και “την πρώτη γραμμή άμυνας της Δύσης ενάντια στο Ισλάμ”, συνδέοντας ρητά την ισλαμοφοβία της Δεξιάς με τον αυξανόμενο φιλοσημιτισμό της.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Rogers Brubaker, σε αυτό το πλαίσιο, οι Εβραίοι είναι τα “υποδειγματικά θύματα της απειλής του Ισλάμ”, καθιστώντας την υποστήριξη του Ισραήλ εξαρτημένη από τον φαινομενικά κοινό αγώνα κατά των μουσουλμανικών πληθυσμών που απειλούν να “εισβάλλουν” στην Ευρώπη.
Στον απόηχο της ευρωπαϊκής προσφυγικής κρίσης, τα δεξιά κόμματα χρησιμοποίησαν σκόπιμα την πολιτική αβεβαιότητα και την οικονομική ανησυχία στην πατρίδα τους για να ενισχύσουν την ισλαμοφοβική ρητορική τους. Ακριβώς όπως το Ισραήλ, ισχυρίζονται, η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα της απορρόφησης από μια εισβολή μουσουλμανικής δύναμης. Και, όπως ακριβώς και στο Ισραήλ, χρειάζεται μια δεξιά κυβέρνηση για να προστατεύσει τους Εβραίους.
Το 2014, η Μαρίν Λεπέν προέτρεψε τους Γάλλους Εβραίους να ψηφίσουν το Εθνικό Μέτωπο, ένα κόμμα που ιδρύθηκε από έναν αρνητή του Ολοκαυτώματος.
Ισχυρίστηκε ότι το κόμμα της “είναι αναμφίβολα η καλύτερη ασπίδα για να σας προστατεύσει από τον μοναδικό αληθινό εχθρό, τον ισλαμικό φονταμενταλισμό”.
Αυτή η νέα διαμόρφωση του αντισημιτισμού ως εγγενώς μουσουλμανικό πρόβλημα έχει γίνει ο πυρήνας της φιλοϊσραηλινής ρητορικής στη Γερμανία.
Η Beatrix von Storch, αναπληρώτρια ηγέτης του AfD, κατηγόρησε για την έξαρση των αντισημιτικών περιστατικών τους “εισαγόμενους αντισημίτες” και τους “αντισημίτες με ορατό μεταναστευτικό υπόβαθρο”. Όμως, όπως διαπίστωσε έκθεση του Διεθνούς Κέντρου για τη Μελέτη της Ριζοσπαστικοποίησης στο King’s College του Λονδίνου, δεν υπάρχουν δημοσκοπήσεις που να δείχνουν επικράτηση του αντισημιτισμού μεταξύ των μουσουλμανικών πληθυσμών. Η δεξιά διαμόρφωση μιας μονολιθικής μουσουλμανικής κοινότητας που είναι εγγενώς αντισημιτική είναι ένα φάντασμα.
Σιωνισμός και μιλιταρισμός
Η τρίτη αρχή της υποστήριξης του Ισραήλ συνοψίζεται στην εξύμνηση του εξελιγμένου στρατιωτικο-βιομηχανικού του συμπλέγματος. Ο ισραηλινός στρατός στηριζόταν πάντα στην επιστράτευση και είναι παγκόσμιος ηγέτης στην παραγωγή όπλων, τα οποία περιγράφει ως “δοκιμασμένα στη μάχη” στις πωλήσεις του. Ταυτόχρονα, βασίζεται σε τεράστιες ποσότητες ξένης βοήθειας -κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες- η οποία πλαισιώνεται τακτικά ως “δέσμευση για την ασφάλεια”.
Ενώ η ευρωπαϊκή ακροδεξιά θα ήθελε να δει τους πρόσφυγες να πυροβολούνται στα σύνορα, στο Ισραήλ αυτό συμβαίνει ήδη εδώ και αρκετό καιρό.
Από την πολιτική του “ελεύθερου πυρός” για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες τη δεκαετία του 1950 έως τον πρόσφατο τραυματισμό περισσότερων από 35.000 Παλαιστινίων διαδηλωτών κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας Επιστροφής στη Γάζα το 2018-19, οι αποστολές του Ισραήλ που πυροβολούν σπάνια συναντούν διεθνή καταδίκη.
Μόλις αυτόν τον μήνα, η ισραηλινή εφημερίδα Israel Hayom πήρε συνέντευξη από τον Marcel Yaron Goldhammer, έναν Γερμανό που ασπάστηκε τον ιουδαϊσμό και υπηρέτησε στον ισραηλινό στρατό – περιγράφοντας τη θητεία του ως “την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου”. Στη Γερμανία, είναι υποψήφιος του AfD για τη γερμανική Μπούντεσταγκ, επικρίνοντας την παρουσία των μουσουλμάνων στη Γερμανία επειδή “θα είναι όπως στο Ισραήλ, και βλέπουμε τι συμβαίνει εκεί τώρα”.
Το σύγχρονο κύμα υποστήριξης του Ισραήλ από την ευρωπαϊκή ακροδεξιά έχει πρωτίστως στρατηγικά κίνητρα. Η υποστήριξη αποσπά την προσοχή από τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία της ίδιας της Δεξιάς διοχετεύοντας την υπόθεση των τελικών θυμάτων της Ευρώπης, των Εβραίων, και βοηθά την ακροδεξιά να καλύψει το δικό της εκτεταμένο ιστορικό αντισημιτικής ρητορικής.
Υπό το φως της σαφούς εργαλειοποίησης του Σιωνισμού από την ακροδεξιά για τους δικούς της σκοπούς, δεν υπάρχει αρκετή ώθηση από το Ισραήλ σε αυτό το θέμα. Πράγματι, συμβαίνει το αντίθετο. Οι υπερεθνικιστές υπό την κυβέρνηση Νετανιάχου ήταν πρόθυμοι να συμμαχήσουν με ανοιχτά αντισημιτικούς και προσκείμενους στους Ναζί πολιτικούς, όπως ο πρώην αντικαγκελάριος της Αυστρίας Heinz-Christian Strache.
Με πληροφορίες από reuters.com, jacobinmag.com, guardian.com, 972mag.com
