Όταν κλείνει το σπίτι του παππού

Της Αγγελικής Ροσμαράκη *

Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές στη ζωή μας είναι, όταν η πόρτα του σπιτιού των παππούδων μας κλείνει για πάντα.

Μόλις κλείσει αυτή η πόρτα, δεν θα υπάρχουν άλλα χαρούμενα μεσημέρια με θείους, ξαδέλφια, ανίψια, γονείς και σόγια γενικώς. Εμείς δεν πηγαίναμε στις ταβέρνες και τα εστιατόρια τις Κυριακές, αλλά στις γιαγιάδες και στους παππούδες.

Τα Χριστούγεννα η γιαγιά ήταν στο πόδι από το άγριο χάραμα να ετοιμάσει το τραπέζι κι ο παππούς κοντά στο φούρνο να συμπαίνει την φωτιά για τα ψητά, για να είναι όλα στην ώρα τους. Θυμάμαι το τραπέζι, την «τραπέζα» όπως την λέγαμε, που ήταν τεράστια, τοποθετημένη στο πιο μεγάλο δωμάτιο, που μας περίμενε όλους να καθίσουμε τριγύρω.

Ύστερα το σπίτι έκλεισε οριστικά. Σκόνη του χρόνου στην όμορφη σκαλιστή πόρτα και στα κλειστά παραθυρόφυλλα που σάπιζαν από το κρύο και τη βροχή κι έμπαινε ο άνεμος σφυρίζοντας τις κρύες νύχτες. Κάποιες φορές καθώς περνούσα και το κοίταζα, μου φαίνονταν ότι έβλεπα ένα αμυδρό φως στο εσωτερικό του να τρεμοπαίζει από τις ριπές του ανέμου. Θα πρέπει να μαζεύονταν όλοι εκεί, όλη η παλιά φρουρά, να άναβαν το τζάκι στην παλιά κουζίνα και να διηγούνταν ιστορίες, ατέλειωτες ιστορίες από τα χρόνια τα παλιά.

Ύστερα πάνω στην πόρτα μπήκε αυτή η απαίσια πινακίδα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Αλλά κανείς δεν θέλει αυτό το σπίτι. Είναι πολύ μεγάλο. Για να επισκευαστεί κοστίζει πάρα πολύ.

Αλήθεια πόσο αξίζει το σπίτι των παππούδων; Μπα, δεν αξίζει τίποτα. Κι έτσι περνούν τα χρόνια. Δεν υπάρχουν άλλα δώρα για να ξετυλίξεις, ούτε οι υπέροχες ομελέτες της γιαγιάς και τα βραστά λαχανικά. Όταν κλείνει το σπίτι των παππούδων βρισκόμαστε ενήλικες, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ποτέ δεν σταματήσαμε να είμαστε παιδιά. Φυσικά για τους παππούδες ήμασταν πάντα μικροί και ανυπεράσπιστοι. Εκείνοι είχαν πάντα έτοιμο τον καφέ να μας περιμένει. Τα ζυμαρικά και το κρασί και τα γλυκά.

Τώρα όλα τέλειωσαν όπως όλα κάποτε τελειώνουν. Δεν υπάρχουν άλλα τραγούδια. Ούτε σπιτικά ζυμαρικά πια. Η γιαγιά δεν θα ψήνει πατάτες στη χόβολη για να της κλέβω μία πότε πότε. Θεέ μου έφυγες τόσο νωρίς. Ήθελα να φτιάχναμε εκείνες τις υπέροχες σάλτσες μαζί, με την δάφνη θυμάσαι; Και τις κουβεντούλες μας, μαζί με την τσικουδιά που έφτιαχνες σαν λικέρ. Ήθελα να στοιβάξω ακόμα ξύλα μαζί σου παππού, βασικά ευχαριστώ που με έμαθες. Και ευχαριστώ για τα μαθήματα ζωής στην εξοχή και την κηπουρική.

Τώρα όταν περνάω από εκείνο το σπίτι έχω πάντα την συνήθεια να παρκάρω και να χτυπάω εις μάτην το κουδούνι. Θυμάμαι τις θυμωμένες φωνές της γιαγιάς όταν τα παιδιά ανέβαιναν την σκάλα και το χτυπούσαν παρατεταμένα. «Δεν είναι τρόπος αυτός» τους φώναζε θυμωμένα από το κεφαλόσκαλο. Λυπάμαι γιαγιά. Δεν θα ξαναχτυπήσω το κουδούνι. Το πολύ όταν σε φέρνω στο μυαλό μου, να λέω ένα τραγούδι, εκείνο που ο παππούς αγαπούσε πολύ…

* Κοινωνιολόγος/Med στην Εκπαίδευση/MA inCriticalandCreativeWriting/YυποψήφιαPh.D

"google ad"