Όταν ο Δημήτρης Παπαϊωάννου χόρευε στις καταλήψεις και τον χειροκροτούσε η Μελίνα

Μέσα στη σύγχυση που επικρατεί περί καταλήψεων και της πραγματικής χρήσης των υπό κατάληψη κτιρίων – πραγματοποιούνται ή όχι πολιτιστικές δράσεις σε μερικά από αυτά;- κάποιος θυμήθηκε την εποχή που ο Δημήτρης Παπαϊωάννου του 2004 και των επιτυχημένων παραγωγών χόρευε σε κατάληψη υπό το βλέμμα της τότε υπουργού Μελίνας Μερκούρη.

Το γεγονός μας θυμίζει το info-war, ανασύροντας το κείμενο του επιμελητή Θεόφιλου Τραμπούλη από τον κατάλογο της έκθεσης Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011. Ο ίδιος ο δημιουργός πάντα αναφέρεται στην εκκίνησή του αυτή – άλλωστε πέρυσι δέχθηκε την πρόταση της κίνησης Μαβίλη και παρουσίασε ένα έργο του μέσα στο κατάμεστο θέατρο Εμπρός που παραμένει ανενεργό επί χρόνια.

Έγραφε ο Τραμπούλης τότε: «Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η ίδια η Μελίνα Μερκούρη επισκέφτηκε το Κτίριο Καλλιτεχνών για να παρακολουθήσει μια από τις πρώτες παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μέλους τότε της κατάληψης του Φωτεινίου, παρέχοντας συμβολική ασυλία στην κατάληψη, αλλά κυρίως δίνοντας σε αυτή την ανομοιογενή και ενθουσιώδη κοινότητα νέων καλλιτεχνών οιωνεί θεσμική κατοχύρωση».

Ο ίδιος ο Δημήτρης Παπαιϊωάννου αναφερόμενος στην συμμετοχή του στις δράσεις της Κίνησης Μαβίλη τον περασμένο Νοέμβριο, δήλωνε:«Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της Κίνησης Μαβίλη αμέσως και με κέφι. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τους καλλιτέχνες αυτούς. Η φιλοξενία τους ήταν άψογη. Βρήκα την ευκαιρία να παρουσιάσω τη νεανική μου εργασία σ’ ένα πολύ πιο ενημερωμένο πια κοινό, τοποθετώντας τη σε προοπτική πιο σωστό απ’ όσο η νοσταλγία και ο ανύπαρκτος κριτικός λόγος της χώρας μας μπορεί. Την ώρα που το έκανα, ένιωσα μεγάλη χαρά κι έτσι κατάλαβα ότι το είχα ανάγκη. Τοποθέτησα τα βίντεο της Σαπφούς ανάμεσα σε βίντεο ειδήσεων και διαφημίσεων του 1992( ευλογημένο YouTube!) για να τεθεί σωστά το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούσε ο δικός μας ο χαβάς τότε. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στις δυο καταλήψεις, που τις χωρίζουν 20 χρόνια. Εμείς ήμασταν εκεί γιατί χρειαζόμασταν εργαστήριο παραγωγής και παρουσίασης της δουλειάς μας. Σχεδόν δεν γνωριζόμασταν οι καλλιτέχνες που είχαμε εργαστήρια στο Φωτείνιο. Ενώ τώρα-αν δεν κάνω λάθος-το αίτημα είναι ένας χώρος κοινός για συγκατοίκηση, επικοινωνία και ανταλλαγή ιδεών μεταξύ των καλλιτεχνών», έλεγε στη LifO.