Όχι, το γεγονός ότι η πόλη δεν έχει υποδομές, δε δικαιολογεί τον βανδαλισμό ιστορικών μνημείων

Μερικές φορές πρέπει να ξεκινάς από την αλφάβητο για να μπορείς να μιλήσεις για πιο βασικά πράγματα.

Το να τάσσεσαι ενάντια στην έλλειψη υποδομών, δε σημαίνει ότι πρέπει να θεωρείς ότι δεν είναι δα και σοβαρό να κάνεις γκράφιτι πάνω στο φάρο. Το ένα κακό δε μπαίνει και δεν πρέπει να μπαίνει στη ζυγαριά με ένα άλλο κακό.

Ο φάρος δεν είναι ένα απλό κτίριο, αποτελεί ένα σύμβολο για την ιστορία των Χανίων και ως συμβολική η πράξη του ταγκαρίσματος αποτελεί ένα “καπέλωμα” του συμβόλου από κάποιον “καλλιτέχνη” που θεώρησε σκόπιμο να βαλει πάνω σε αυτό την (φτωχή καλλιτεχνικά) υπογραφή του, όχι για να περάσει κάποιο μήνυμα ή για να διαμαρτυρηθεί για κάτι το οποίο έχει συμβεί, απλά για να προβάλλει τον εαυτό του.

Άλλωστε, η επιλογή ως στόχου του συγκεκριμένου μνημείου έγινε επειδή κουβαλά τεράστιο συμβολικό κεφάλαιο, εν γνώσει από τον δράστη των φυσιολογικά εντονότατων αντιδράσεων που μια τέτοια πράξη θα προκαλούσε. Επέλεξε τον φάρο γιατί επιθυμούσε την αντίδραση που θα έστρεφε το βλέμμα πάνω του.

Η δύναμη των συμβολικών πράξεων μπορεί να είναι τεράστια, και το γεγονός ότι με μια πράξη του ο “καλλιτέχνης” κατάφερε να στρέψει σύσσωμη την κοινωνία των Χανίων εναντίον του σίγουρα δεν του περιποιεί τιμή. Εκτός κι αν βέβαια σημασία δεν έχει γιατί θα γίνεις διάσημος αλλά η διασημότητα ανεξαρτήτως πώς και γιατί επιτυγχάνεται. Στην εποχή μας, μάλλον ισχύει ότι ο σκοπός της διασημότητας αγιάζει τα μέσα…

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η πράξη του ενος δε θα πρέπει να αντικατοπτρίζει στο σύνολο της κοινότητας των γκραφιτάδων.

Το γκράφιτι αποτελεί μια αυθεντική μορφή έκφρασης στο αστικό τοπίο. Το γράψιμο σε τοίχους όμως έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες, είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ιστορία αφού ο άνθρωπος άρχισε να εκφράζεται καλλιτεχνικά στους τοίχους των σπηλαίων. Αυτό πάντως, δε σημαίνει ότι πρέπει και να επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων…