Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
1) Δεν είναι μόνο το αεροδρόμιο Χανίων που ξεπουλήθηκε για ένα κομμάτι ψωμί σε ιδιωτικά συμφέροντα αλλά μία σειρά αεροδρομίων (14 στο σύνολο) της χώρας, διαδικασία που ξεκίνησε επί Σαμαρά για να ολοκληρωθεί από την κυβέρνηση της «πρωτοδεύτερης» φοράς Αριστερά με υπογραφή Σταθάκη και με την ανοχή και την υποστήριξη κάποιων από αυτούς που σήκωναν… παντιέρα ενάντια στην πώληση των αεροδρομίων, με πρώτο απ’ όλους τον περίφημο Πολάκη.
2) Η πώληση των αεροδρομίων, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, εντάσσεται στη γενικότερη διαδικασία ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας σε υγεία και παιδεία, του κοινωνικού πλούτου, του δημόσιου χώρου, των παραλιών και των δασών και έτσι ακριβώς θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε – όχι ως μία διαφορετική, με τη δική της σπουδαιότητα, υπόθεση αλλά ως ένα, ενιαίο σύνολο: γιατί διασώζοντας το αεροδρόμιο Χανίων από το ξεπούλημα του, βάζουμε τις βάσεις για να μην επιτραπεί και πουθενά αλλού η ιδιωτικοποίηση.
3) Η παραπάνω θέση επιβεβαιώνεται από την ίδια τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης που δεν είναι άλλη από αυτή που αξιοποιείται με το πλιάτσικο όλων των άλλων ιδιωτικοποιήσεων σε ΟΣΕ, ΔΕΗ και ΕΛΤΑ, όπου τεμαχίζονται ενιαίες ΔΕΚΟ και με τμήματά τους να χαρίζονται σε ιδιώτες εργολάβους, που απολύουν κόσμο ή τις κλείνουν με μοναδικό τους σκοπό να καταστούν… «βιώσιμες» και να πουληθούν φτηνά.
4) Ο δημόσιος λόγος που αναπτύσσεται το τελευταίο διάστημα, δυστυχώς, εστιάζει μόνο και αποκλειστικά στον αγώνα για το ξεπούλημα του αεροδρομίου και όχι σε μια συνολικότερη προοπτική που θα ακυρώνει τα μνημόνια και τις πολιτικές της εξαθλίωσης στο σύνολό τους αλλά και που θα οικοδομήσει μία πολιτική υπέρ του δημόσιου, κοινωνικού συμφέροντος. Αλλά μια τέτοια αντίληψη μπορεί να αποδυναμώσει τον αγώνα ενάντια στην πώληση του αεροδρομίου και όχι να τον ενισχύσει όπως είναι και το ζητούμενο.
5) Οι ιδιωτικοποιήσεις, όπως και η συγκεκριμένη, αποτελούν καίρια και στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη καθώς και των τοπικών εκπροσώπων τους, είτε είναι στα υψηλά κλιμάκια των δήμων και της περιφέρειας ή «απλοί» δημοτικοί σύμβουλοι και αυτοδιοικητικοί παράγοντες, που από τη μία παρουσιάζονται ως οι του λαού προστάτες ενώ υπογράφουν πίσω από την πλάτη της εργαζόμενης πλειοψηφίας την παραχώρηση του δημόσιου πλούτου στο όνομα της ανάπτυξης και του… λαϊκού συμφέροντος! Το κίνημα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με όλους αυτούς… όπως δεν έχει και κοινά συμφέροντα.
6) Κάτω από το ίδιο πρίσμα πρέπει να δούμε και την έκφραση του δημόσιου λόγου για το ξεπούλημα σχετικά με τους Γερμανούς που θα μας πάρουν το αεροδρόμιο. Πρώτον, γιατί στη σύμπραξη με τη Fraport συμμετέχει και ένας Έλληνας επιχειρηματίας, ο Κοπελούζος και δεύτερο, γιατί η αντίθεσή μας πρέπει να είναι απέναντι στο σύνολο της άρχουσας τάξης (και της διάθεσης υποταγής του κοινωνικού συνόλου που την διακατέχει) ανεξάρτητα της «εθνικής» της καταγωγής και όχι μόνο ενάντια στους Γερμανούς της συγκεκριμένης εταιρείας, ταυτίζοντας τους – λανθασμένα – σε διάφορες περιπτώσεις με τους ναζί του Χίτλερ αλλά αδιαφορώντας για τους πραγματικούς εκφραστές του ναζισμού στη χώρα μας, δηλαδή τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.
7) Κοινά συμφέροντα δεν έχουμε βέβαια ούτε με τους μεγαλοξενοδόχους και τους μεγαλέμπορους του τόπου που φανερώνονται ως άλλοι… Δασσκολογιάννηδες που από τη μία κλαίνε και οδύρονται για την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου ενώ στις επιχειρήσεις τους είναι καθεστώς οι προσλήψεις εργαζομένων για 400 ευρώ, οι απολύσεις όσων… υψηλόμισθων αμείβονται με 700 ευρώ, η εργοδοτική τρομοκρατία και άλλα πολλά…
8) Από αυτή την άποψη, δηλαδή ότι το ξεπούλημα του αεροδρομίου και συνολικά του δημόσιου πλούτου αποτελεί επιλογή της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης ως κομμάτι της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής αντιμετώπισης της κρίσης, αναδεικνύεται η ταξική φύση του προβλήματος άρα και η ανάγκη για ταξική και όχι εθνική αντιμετώπισή του. Αλήθεια, ποια σχέση έχουμε με τους «εθνικούς» μεγαλοεργολάβους που τα πάντα αγοράζουν και πουλούν στην χώρα μας, στα Βαλκάνια και αλλού ενώ επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας;
9) Μόνο εικασίες αποτελούν οι φόβοι για καταστροφή του τουριστικού προϊόντος των Χανίων την ίδια ώρα και στιγμή που η εργαζόμενη πλειοψηφία της πόλης και του νομού δεν κερδίζει τίποτα από τα υψηλά κέρδη που καρπώνονται οι μεγαλοξενοδόχοι του τόπου ενώ αντίθετα βιώνουν την εργασιακή τρομοκρατία, εργασία χωρίς άδειες και ρεπό, μειώσεις μισθών, την αξιοποίηση της εργασιακής μαθητείας ως όπλο για την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων και άλλων πολλών που καθημερινά ο κόσμος συζητά στις παρέες και στις συνάξεις του κι αποτελούν κοινό μυστικό σε μια πόλη όπως η δική μας… Όχι, η καταστροφή του τουριστικού προϊόντος της πόλης δεν είναι επιχείρημα για να αποτραπεί το ξεπούλημα του αεροδρομίου.
10) Συμπερασματικά, αυτοί που πραγματικά θα έχουν πρόβλημα από την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους του τόπο που θα αναγκαστούν να γίνουν μάρτυρες της καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων τους, αδύναμοι χρήστες πανάκριβων ή και διαλυμένων υπηρεσιών, με καμία πρόληψη και πρόβλεψη για τις ανάγκες των πολιτών και με το αεροπορικό ταξίδι πανάκριβο για τον μέσο ταξιδιώτη.
11) Η οποιαδήποτε αναμονή για την επίλυση του προβλήματος, η οποιαδήποτε παραχώρηση σε θεσμικούς φορείς για να αποτρέψουν την ιδιωτικοποίηση (και κάθε ιδιωτικοποίηση) δύσκολα θα αποτρέψει το ξεπούλημα του αεροδρομίου. Οι καλές σχέσεις και η επικοινωνία με Ευρωβουλευτές, θεσμικούς φορείς, δικαστικούς και όσους άλλους έχουν μια κάποια επιρροή σε καταστάσεις και πράγματα, η προσφυγή σε εκείνα ακριβώς τα ευρωπαϊκά δικαστήρια που υπηρετούν τις λογικές της άρχουσας τάξης και της ΕΕ, δεν έχουν δυνατότητα αποτροπής της συγκεκριμένης ιδιωτικοποίησης. Αντίθετα, οι περισσότεροι από αυτούς, αποτελούν αιτία χρονοτριβής, καθυστερήσεων και διαρκών ενδοιασμών. Δεν μπορούν δυνάμεις που είναι υπέρ της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που θέλουν την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών, των παραλιών, των δρόμων να αντιμετωπίσουν την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου. Έτσι κι αλλιώς, αυτή η φόρμουλα, που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σε προγενέστερες φάσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ποιος μας βεβαιώνει ότι και τώρα δεν θα γίνει το ίδιο;
12) Φυσικά, μόνο θετική είναι η αναζωπύρωση του κινήματος και του ενδιαφέροντος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου καθώς και οι σημαντικότατες αποκαλύψεις (χρήσιμα εργαλεία) που έχουν γίνει για τη διαδικασία παραχώρησης όπου η Fraport παίρνει το αεροδρόμιο χωρίς υποχρέωση να πληρώνει ΕΝΦΙΑ, δημοτικά τέλη και έξοδα περιβαλλοντικών μελετών ενώ δεν θα δεσμεύεται να διατηρήσει τους υπαλλήλους της ΥΠΑ, παρά να επαναπροσλάβει κάποιους από αυτούς με εργασιακές συνθήκες και μισθούς γαλέρας. Επίσης, θα έχει την δυνατότητα να μειώσει το μίσθωμα που έχει συμφωνηθεί ή να αναβάλει την πληρωμή του για λόγους «ανωτέρας βίας» ή να παρατείνει την διάρκεια της 40ετούς σύμβασης. Ακόμη, θα δικαιούται αποζημίωση σε περίπτωση που το κράτος αποφασίσει να κάνει αλλαγές στην νομοθεσία του οι οποίες θα επηρεάζουν τα έξοδά της, όμως για παράδειγμα στις συμβάσεις εργασίας. Θα λαμβάνει αποζημιώσεις για τυχόν ζημιές σε μηχανήματα που μεταβιβάσθηκαν, ή για καθυστερήσεις έργων λόγω αρχαιολογικών ευρημάτων και της δίνεται η δυνατότητα να ορίζει αεροναυτικά τέλη ή μη, χωρίς την παρέμβαση καμίας κρατικής αρχής.
13) Ο απεργιακός αγώνας και ο συντονισμός με τις αντιστάσεις όπου αυτές ξεδιπλώνονται (βλέπε το Καραβάνι της Υγείας που πραγματοποιήθηκε σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα, Λάρισα ενώ ετοιμάζεται και στα Γιάννενα) και ενάντια στην πολιτική που ασκεί αυτή η κυβέρνηση είναι ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου και συνολικά του δημόσιου πλούτου. Η καλλιέργεια αναμονής από διάφορους θεσμικούς φορείς και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ή της διοίκησης της ΟΣΥΠΑ των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας για την επίλυση του προβλήματος αντί να οργανώσουν πανελλαδικά τον αγώνα, με απεργιακές επιτροπές και επιτροπές συμπαράστασης, με καμπάνια υπογραφών, με καταλήψεις αεροδρομίων και δημόσιες κινητοποιήσεις (πορείες και ακτιβισμούς) μόνο προβλήματα και καθυστερήσεις δημιούργησε. Αλλά αυτή δυνατότητα παραμένει ανοιχτή, οτιδήποτε άλλο που προσφέρεται ως λύση είναι και λίγο και ανίκανο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των ημερών.