Εμείς και οι άλλοι

Του Βαγγέλη Πάλλα

Πόσο ανούσιο μπορεί να είναι να επιρρίπτει κάποιος ευθύνες σε κάποιον άλλο για επιλογές που δεν είναι δικές του! Πόσο ανεύθυνος μπορεί να γίνει κάποιος όταν κρίνει κάποιον άλλο μόνο από αυτό που βλέπει, αδιαφορώντας για το «νοιώθω» του!

Πόσο απερίσκεπτοι μπορούμε να είμαστε όλοι μας, όταν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το «χρώμα», η καταγωγή ή το σε ποιο Θεό μπορεί να πιστεύει κάποιος, όταν ξέ­ρουμε εκ των προτέρων ότι τίποτα απ’ αυτά δεν είναι επιλογή μας. Πόσο απάνθρωποι μπορούμε να γίνουμε, όταν βλέποντας παιδιά στους δρόμους να πεινάνε, τους γυρίζουμε την πλάτη, γιατί δεν είναι «από εμάς», γιατί νομίζουμε ότι δεν είναι πλάσματα φτιαγμένα από το ίδιο «χώμα» που είμαστε φτιαγμένοι εμείς!

Κάτι τέτοιες στιγ­μές, που δυστυχώς είναι πολλές, νιώθω ντροπή. Ντροπή για ένα ανθρώπινο γένος που ξεχνά. Ξεχνά πως στη γη αυτή τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν. Ξεχνά την υποχρέωση που όλοι μας έχουμε, να συντηρήσουμε, να μοιραστούμε όλα αυτά τα αγαθά, ψυχικά και υλικά, που απλόχερα προσέφερε η φύση σε όλους μας χωρίς διαχωρισμούς. Πόση ντροπή πρέπει να νοιώθουμε για το αισχρό δημιούργημα μας, το τέρας του μυαλού και της παγωμένης ψυχής, τον «κοινωνικό ρατσισμό»!

Πόσο φτωχοί είμαστε στ’ αλήθεια όλοι εμείς, κάθε φορά που τραβάμε το χέρι και κλείνουμε τα μάτια στην πείνα, στη δυστυχία ανθρώπων που τους κλέβουμε κά­θε μέρα κομμάτια απ’ τη ζωή τους. Γιατί; Γιατί δεv έχουν το ίδιο «χρώμα» με μας, γιατί δε ζουν στην πολυτέλεια που εμείς επιλέξαμε να ζούμε, μόνο εμείς. Και τέλος, πόσο ανεγκέφαλος, πόσο αδυσώπητα σκληρός μπορεί να γίνει κάποιος όταν νομίζει ότι η προσφορά, χάρη στον οίκτο, επουλώνει πληγές και λύνει σοβαρά προβλήματα, όπως η επιβίωση δίνοντας ψίχουλα απ’ τα σκουπίδια του. Κανείς απ’ αυτούς όμως, δε σκέφτηκε ποτέ, ότι αυτή η βοήθεια ανοίγει άλλες, βαθιές πληγές! Τις πληγές της ψυχής, που ο μόνος τρόπος που μπορούν να κλείσουν είναι ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα βλέμμα κατανόησης κι αγάπης. Ένα βλέμμα που λέει πως είμαστε όλοι το ίδιο. Πάντα! Παντού! Ό,τι «χρώμα» κι αν έχουμε, σ’ όποιο Θεό κι αν πιστεύουμε! Ένα βλέμμα που να λέει ότι είμαστε όλοι άνθρωποι!

Η ανάγκη να ανήκουμε κάπου, σ’ ένα σύνολο, μας κάνει επιπόλαια να επιλέγουμε τα πρόσκαιρα που έρχονται κοντά μας, ξεχνώντας εντελώς την πρα­γματική μας καταγωγή. Όλοι ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος, στη βαθύτατη έννοια του άνω θρώσκω και όταν άνω θρώσκεις, βλέπεις το υπέρτατο, που είναι απλά ο ουρανός, εκεί που ο νους οράται. Οι σκιές του παρελθόντος παρασύρουν απερίσκεπτα τις πράξεις μας σε φαύλους κύκλους. Ο χρόνος απαλύνει τα περασμένα, φέρνει λήθη στα γεγονότα, η μνημοσύνη αποτραβιέται στα βαθιά νερά της λησμοσύνης. Επική μάχη παίρνει θέση ανάμεσα στο χοϊκό και στο ανώτερο πνευματικό πεδίο. Τον δρόμο που θα ακολουθήσεις τον διαλέγεις εσύ και όχι οι ανάγκες του περαστικού παρόντος. Αυτό που ξεκάθαρα μας ανήκει, ξεχάστηκε στο λαβύρινθο της προσωπικής μας απάτης. Στο λαβύρινθο αυτό κυρίαρχος δεν είναι ο Μινώταυρος, μα το παγερό βλέμμα της Μέδουσας, που πετρώνει τη δύναμη της θέλησης για την εξέλιξη της ψυχής στο υπέρτατο. Μόνο η κατανόηση του λόγου της ύπαρξης αυτού το βλέμματος, μπορεί να μας αποδεσμεύσει από τη λίθινη ζωής μας. Η κατανόηση αυτή φέρνει και την απελευθέρωση του Πήγασου, του φτερωτού αλόγου. Απελευθέρωση από τη χαμηλόσταθμη χοϊκότητα του μη λογικού (άλογο = α – λόγος, λογική). Αυτή είναι η κατάκτηση του Άνω Θρώσκω.