Ο δρόμος της επιστροφής

… Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος,  είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του,  την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,  να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία …
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι  και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα…

Μίλαν Κούντερα  (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας

Η Αριστερά έχει κρίσιμο ρόλο να παίξει, πρωτοστατώντας στους αγώνες και ταυτόχρονα προβάλλοντας ένα μεταβατικό πρόγραμμα πάλης, που δείχνει έμπρακτα ότι υπάρχει διέξοδος από την κρίση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεπεραστεί άμεσα η διάσπαση δυνάμεων και να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή κοινή δράση απέναντι στη μάχη του μνημονίου. Γιατί, πριν από το ζήτημα της ανάλυσης και των προτάσεων διεξόδου από την κρίση, υπάρχει το ζήτημα της πράξης. Τα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΚΤ, οδηγούν σε μια δραματική ανατροπή τη ζωή των εργαζόμενων και γενικότερα των «από κάτω». Τα μέτρα αυτά πρέπει να ανατραπούν και μόνο ένας κοινωνικός ξεσηκωμός μπορεί να τα σαρώσει.

Όμως η κοινή δράση δεν θα είναι αποτελεσματική, χωρίς την παράλληλη καταπολέμηση της σύγχυσης και των λάθος αντιλήψεων, που υπάρχουν μέσα στην Αριστερά σήμερα. Δεν είναι πολυτέλεια, αλλά απολύτως αναγκαία η συντροφική και αυστηρή κριτική, ώστε να μπορέσει να ηγεμονεύσει στο κίνημα μια πραγματικά αποτελεσματική πολιτική κατεύθυνση που θα θέλει να δώσει τη μάχη ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου.

Μια τέτοια αριστερή πολιτική, ικανή να συσπειρώσει και να στηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες, οφείλει να συνδυάζει δυο στοιχεία τα οποία να έχουν συνέπεια και συνοχή:

α) Στόχο και όραμα για το ποια διέξοδο από την κρίση επιδιώκουμε.

β) Αιτήματα και συγκεκριμένη πολιτική και τακτική, καθώς και τα αναγκαία μέσα και μορφές πάλης που μπορούν να εμπνεύσουν την ταξική αντίσταση και να οδηγήσουν στους επιδιωκόμενους στόχους.

Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι “εξαρτημένος” όπως ισχυρίζονται τέτοιες πατριωτικές προσεγγίσεις, αλλά αλληλεξαρτημένος με τον παγκόσμιο καπιταλισμό όπως και κάθε χώρα στον κόσμο. Συμμετέχει σαν μια μεσαία δύναμη στην διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα, παίρνει υπόψην του τους διεθνείς συσχετισμούς για να χαράσσει τις συμμαχίες του και τις αντιπαλότητές του, αλλά πάντα με στόχο την εξυπηρέτηση των “εθνικών” συμφερόντων της άρχουσας τάξης και την ενίσχυση του ρόλου του διεθνώς. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την υπογραφή του “μνημονίου” κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Αυτό δίνει μια ευκαιρία στην αριστερά και στο εργατικό κίνημα να τραβήξει με το μέρος της μικροαστικά στρώματα και να τα ξεκολλήσει από την ουρά των καπιταλιστών και της αστικής πολιτικής. Αυτό προϋποθέτει όμως μια ταξική πολιτική ενάντια στο κεφάλαιο, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, και όχι μια “πατριωτική” πολιτική που αφήνει στο απυρόβλητο το ελληνικό κεφάλαιο που δήθεν “υποδουλώνεται”.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Η κατά κοινή ομολογία μεγαλύτερη κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού μετά το 1930 και ο εκρηκτικός χαρακτήρας που παίρνει σε χώρες όπως η Ελλάδα, οδηγεί σε μια ραγδαία ανατροπή κάθε τι που θεωρούνταν σταθερό τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία, στην πολιτική, στις ιδέες. Ζούμε σε μια εποχή που ο κόσμος αλλάζει, αυτό είναι ένα σημείο αφετηρίας για τη δράση ήμερα. Το πότε το κίνημα θα πάρει διαστάσεις ξεσηκωμού απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Μπορούμε όμως να προβλέψουμε ότι η ταξική πάλη το επόμενο διάστημα δεν θα είναι “ομαλή”, θα έχει αμπώτιδες και παλίρροιες, θα έχει εκρήξεις και νηνεμίες, θα έχει νίκες και ήττες. Η Αριστερά, δεν μπορεί να περιμένει να λύσει τις αδυναμίες της, οφείλει να ριχτεί στη μάχη τώρα. Η κοινή δράση ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου είναι το μόνο έδαφος που μπορούν να λυθούν αυτές οι αδυναμίες, που μπορούν να ηγεμονεύσουν οι σωστές απόψεις, που μπορούν να χτιστούν ισχυρές πολιτικές οργανώσεις, που μπορεί η αριστερά να προβάλλει με μαζικούς όρους ξανά σαν αντίπαλο δέος του συστήματος, σαν ηγεσία στον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την κοινωνική απελευθέρωση.

Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι εύκολος, δεν είναι βατός, είναι όμως ένα ταξίδι επιστροφής στην Ιθάκη, στην Ιθάκη που ο καθένας μέσα του κουβαλά…

Μαζί με την ριζοσπαστική αριστερά θα βρεθεί ο δρόμος της επιστροφής, ο δρόμος που έχει σαν αφετηρία και τέλος την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.. που έχει δυστυχώς εξαφανισθεί.

"google ad"