19η Νοέμβρη: Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης

Η περίπτωση μιας συγγραφέως που αποφάσισε να κοινοποιήσει τα φοβερά βιώματα της παιδικής της ηλικίας, μέσα από ένα βιβλίο, σίγουρα τάραξαν τα νερά της κατά τα άλλα χαλαρής και light μεσημεριανής εκπομπής. Τα ποσοστά της παιδικής κακοποίησης αυξάνονται επικίνδυνα διαρκώς, πράγμα πολύ ανησυχητικό. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία 28.000 ελληνόπουλα πολλές φορές παιδιά της διπλανής πόρτας- έπεσαν θύματα σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ 7.500 από αυτά που μεταφέρονται στο νοσοκομείο κακοποιημένα είναι κάτω των 5 ετών. Ποσοστό 8% των παιδιών μένουν ανάπηρα και 6% υποκύπτουν τελικά στα βαριά τραύματά τους.Αν διασωθούν από όλα αυτά πολλές φορές δεν καταφέρνουν να ανακάμψουν ψυχολογικά ούτε ως ενήλικες. Τα τελευταία χρόνια αυτό το φαινόμενο, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, οι συνέπειες του οποίου επηρεάζουν την  μετέπειτα ζωή του παιδιού, μετατρέποντάς το σε έναν προβληματικό ενήλικα. Με έντονα προβλήματα στις προσωπικές του σχέσεις, προβλήματα προσαρμοστικότητας και κατάθλιψη. Είναι πολλά τα πρόσωπα της βίας κατά των παιδιών, σεξουαλική κακοποίηση, εκμετάλλευση, αμέλεια, εγκατάλειψη και οι θύτες τις περισσότερες φορές, είναι οι ίδιοι οι γονείς.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Διεθνούς Κέντρου για τα εξαφανισμένα και τα θύματα της εγκατάλειψης , ο αριθμός των παιδιών που ενδέχεται να πέσουν θύματα σεξουαλικής βίας με σκοπό το κέρδος αναμένεται να αγγίξει τα δύο εκατομμύρια παγκοσμίως. Ο αριθμός των παιδιών που προβλέπεται να εξαφανιστούν, εκτιμάται ότι θα φτάσει τα 8 εκατ., ενώ 300 εκατ. παιδιά αυτής της γενιάς ενδέχεται να κακοποιηθούν σεξουαλικά πριν την ενηλικίωσή τους. Δεκάδες τέτοια περιστατικά φθάνουν μέχρι τον εισαγγελέα, ο οποίος καλείται να αποφασίσει για την προστασία του παιδιού θύματος. Και βέβαια είναι προτιμότερη η απομάκρυνση του παιδιού από την γονική _τέλος πάντων- εστία, παρά να εξακολουθεί να παραμένει σε αυτό το περιβάλλον.

Τι να πει κανείς για τα παιδιά που είναι εκτεθειμένα καθημερινά στην ενδοοικογενειακή βία του ενός προς τον άλλο γονέα, ακόμα την λεκτική και  την ψυχολογική, την περιβόητη «αθέατη βία». Τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού από τους συνομήλικους, το περιβόητο bullying μέσα στα σχολεία, όντας παιδιά χαμηλών τόνων και χωρίς το προστατευτικό δίχτυ των φίλων και των συνομηλίκων να τα στηρίζει;

Και τι να πούμε αλήθεια για τα παιδιά του πολέμου; Για τα παιδιά που αυτήν την στιγμή χάνονται στην Συρία και την Λωρίδα της Γάζας; Απλά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την φρίκη. Για τα προσφυγόπουλα που προσπαθούν μέσα από μυθιστορηματικές συνθήκες να ξεφύγουν από τις εμπόλεμες ζώνες και να διαφύγουν σε χώρες της δύσης, πολλές φορές ασυνόδευτα, για να αντιμετωπίσουν εκεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του ρατσισμού και του νεοναζισμού.

Καταλαβαίνει κανείς ότι ειδικά στις μέρες μας και στις παρούσες δύσκολες οικονομικές συνθήκες, είναι επιτακτική η ανάγκη ειδικής προστασίας της παιδικής ηλικίας αλλά και της οικογένειας .