Γράει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Η ζωή δεν μπορεί να είναι μια συνεχής λιακάδα, ούτε, φυσικά, ένας διαρκής χειμώνας, ή μια συνεχής ημέρα, ούτε μια συνεχής νύχτα. Η ζωή δεν είναι μονάχα να έχεις πολλά χρήματα ή να πεθαίνεις από την πείνα. Ένα μωσαϊκό η ζωή είναι. Και πρέπει να αποδεχθούμε αυτήν την πραγματικότητα. Στην ζωή, άλλωστε συναντάμε κάθε κατηγορίας ανθρώπους. Ούτε να μονοπωλούμε τον πόνο, την αρρώστια, την φτώχια, τις δυσκολίες και τις αποτυχίες. Ούτε, επίσης, να κλείνομε τα μάτια μας μπροστά στους ανθρώπους στις παραπάνω δυσκολίες επειδή εμείς καλοπερνάμε και θέλομε μάλιστα και περισσότερα…
Μια ματιά στην ζωή, στα νοσοκομεία, στα άσυλα και στα νεκροταφεία και τότε είδαμε την αληθινή όψη της ζωής. Τότε θα δούμε το λάθος μας και για το τι είναι η ζωή, για το πώς την θέλομε, και για το πώς την διδάσκομε στα παιδιά μας από νήπια ακόμη.
Και, δεν μπορούμε συνεχώς να μιλάμε για «άνοδο του βιοτικού επιπέδου», όταν μάλιστα οι περισσότεροι έχουν κάθοδο του βιοτικού τους επιπέδου. Και, επιτέλους, το βασικό δεν είναι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, αλλά πρώτα η άνοδος του πνευματικού – ηθικού επιπέδου, στο οποίο ακριβώς οφείλεται η κρίσις και η μεγάλη διαφορά μεταξύ φτωχού και πλουσίου. Δυστυχώς, επειδή πάντοτε βασιλεύει η αμαρτία, και μια από τις ισχυρότερες «κόρες» της είναι η αδικία, πάντοτε θα υπάρχει αυτή η κατάφωρη κατάστασις της κοινωνικής ανισότητος (Ματθ. 26,11)
Η κρίσις είναι ηθική, και αυτό είναι που πρέπει να θεραπεύσομε. Να κατεβάσομε τον άνθρωπο από το ύψος της διαφθοράς και να τον ανυψώσομε στην κορυφή της πυραμίδας των αρετών. Και αυτό εννοούσαμε όταν λέγαμε παραπάνω για την άνοδο του πνευματικού επιπέδου.
Όσον, όμως, κι αν ανέβει δεν θα λείψουνε τα αναπόφευκτα περιστατικά όπως αρρώστιες, η μετάπτωσις από τον πλούτο στην φτώχια, από την – κοσμική – δόξα στην αφάνεια, από το άνθος της νεότητος στον μαρασμό των γηρατειών. Επομένως, στην χαρά της ζωής, μην αποκλείομε και τον ερχομό της – όποιας – δοκιμασίας. Ο Μ. Βασίλειος είχε πει: «Εν τη ενδία του βίου ων, εκδέχου και χειμώνα πραγμάτων». Εκεί που απολαμβάνεις το καλοκαίρι της ζωής σου, να ξέρεις ότι καιροφυλακτεί και ο αδυσώπητος χειμώνας, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται, και μάλιστα πολλές φορές πριν από την ώρα του….
Να ξέρεις, επίσης, κι αυτή είναι η καλύτερη προσγείωση στη ζωή, ότι πίσω από κάποιο ανθρώπινο χαμόγελο η όποια ευτυχία, κρύβεται συχνά κάποια υποκρισία, κάποια κακία, κάποια αδικία, κάποια προδοσία. Όπως δεν βρέθηκε κανείς που να μην έχει δοκιμάσει κάποιον ψυχικό ή σωματικό πόνο, το ίδιο συμβαίνει και με τις παραπάνω μεταπτώσεις.
Και, μην ξεχνάμε, τέλος, όσοι πόνεσαν πολύ μπορούν να νιώσουν το αληθινό περιεχόμενο της ζωής. Και, επίσης, όπως εδιάβασα κάπου «Όποιος έχει υποφέρει πολύ μοιάζει με εκείνον που ξέρει πολλές γλώσσες. Μπορεί έτσι να καταλαβαίνει πολλούς, και πολλοί να τον καταλαβαίνουν».
