Εθελοντές στο Αρκαλοχώρι: Στον “πόλεμο” κανείς δεν περισσεύει!

Της Ελίνας Φαρσάρη

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου. Η ώρα είναι 9:17 το πρωί. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα κυλούν στη συνηθισμένη ρουτίνα τους. Τα παιδιά είναι στα σχολεία τους και οι μεγάλοι στις δουλειές τους. Και τότε έρχεται το οργίλο ξέσπασμα του Εγκέλαδου. Τα 5,8 Ρίχτερ συνταράσσουν τα κεντρικά του νομού Ηρακλείου. Ο τρομακτικός σε βοή, ένταση και διάρκεια σεισμός γίνεται αισθητός από τη μία άκρη της Κρήτης ως την άλλη. Ο άνθρωπος έρμαιο απέναντι στη φύση. Και αμέσως μετά, καταστροφή, αγωνία, απόγνωση… Βαθιά θλίψη για τον άτυχο εργολάβο που χάθηκε. Το Αρκαλοχώρι και τα χωριά της ευρύτερης περιοχής δοκιμάζονται. Κι η γη εξακολουθεί να σείεται από το πλήθος των μετασεισμών που εκδηλώνονται. Λίγες μόλις ώρες μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου το ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης αρχίζει να υπερισχύει. Οι πρώτοι εθελοντές σπεύδουν να παράσχουν βοήθεια, και από εκείνη τη στιγμή το κύμα της αλληλεγγύης που προκλήθηκε αρχίζει να φουσκώνει και να γιγαντώνεται.

Ένας μήνας συμπληρώνεται σήμερα από τον καταστροφικό σεισμό της 27ης του Σεπτέμβρη και στο Cretalive μιλούν τρεις από τους εθελοντές που διέθεσαν εαυτούς από την πρώτη στιγμή στη διάθεση των συνανθρώπων τους, των συγχωριανών τους. Η Γεωργία Κασαπάκη, η Ραφαέλα Μαθιουδάκη και ο Αλέκος Γερογιαννάκης, όλοι τους κάτοικοι του Αρκαλοχωρίου. Σεισμόπληκτοι και οι ίδιοι, κατάφεραν να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους και να διαθέσουν χρόνο αλλά και μέσα για να ανακουφίσουν τους ανήμπορους.

Αλέκος Γερογιαννάκης: Στον “πόλεμο” κανείς δεν περισσεύει

Ο Αλέκος Γερογιαννάκης, δημοσιογράφος και ηχολήπτης αξιοποίησε τις σπουδές που είχε κάνει στο παρελθόν πάνω στη μαγειρική τέχνη και από την πρώτη κιόλας ημέρα του σεισμού μπήκε στην κουζίνα που στήθηκε από τους ίδιους τους εθελοντές στο Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου. “Για 25 ημέρες” μας λέει “καθημερινά μαζί με άλλους μάγειρες, κάποιες φορές και μόνος μου, και την ομάδα των εθελοντών που βοηθούσε ετοιμάζαμε δύο γεύματα την ημέρα, σε σκεύη και εξοπλισμό είτε δικό μας είτε παραχωρημένο από τρίτους εθελοντικά”.

Τις πρώτες ημέρες μετά τον σεισμό η κουζίνα του Εκθεσιακού Κέντρου ετοίμαζε 2.000 μερίδες φαγητού για διανομή στις σκηνές των σεισμόπληκτων αλλά και στα γύρω χωριά, διαδικασία στην οποία συμμετείχαν και πάλι εθελοντές. “Εκείνες τις πρώτες μέρες” σημειώνει ακόμη ο κ. Γερογιαννάκης “μόλις άδειαζε το ένα καζάνι βάζαμε μπροστά το επόμενο γεύμα. Μιλάμε για ατελείωτες ώρες δουλειάς”.

Στην κουζίνα του Εκθεσιακού Κέντρου Αρκαλοχωρίου. Οι μάγειροι φροντίζουν για τα γεύματα των σεισμόπληκτων

Το εντυπωσιακό μάλιστα ήταν ότι οι ίδιοι οι εθελοντές της κουζίνας, με δική τους πρωτοβουλία τηρούσαν αυστηρά μέτρα υγιεινής τόσο για την ασφαλή παρασκευή των γευμάτων που θα κατανάλωναν οι σεισμόπληκτοι όσο και για την προστασία από τον κορωνοϊό. “Τα μέτρα που εφαρμόζαμε από μόνοι μας ήταν πολύ αυστηρά. Κανείς δεν έμπαινε στην κουζίνα χωρίς να έχει κάνει rapid test” υπογραμμίζει χαρακτηριστικά, “και όλοι ακολουθούσαν τους προβλεπόμενους κανόνες, φορώντας γάντια και έχοντας καλυμμένο το κεφάλι. Η ευθύνη που είχαμε ήταν τεράστια”.

Η εθελοντική προσφορά αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων ήταν εκείνο που συγκίνησε ιδιαίτερα τον μάγειρα των σεισμόπληκτων. “Είχε έρθει μια κοπέλα από την Αθήνα, η Δανάη, ψυχολόγος στο επάγγελμα για διακοπές στην Κρήτη τέσσερις ημέρες όλες κι όλες” διηγείται. “Έγινε ο σεισμός κι αντί να κάνει τις βόλτες της ήρθε εθελόντρια στο Αρκαλοχώρι. Μέρα – νύχτα μαζί μας και βοηθούσε στην κουζίνα, στη λάντζα, στο καθάρισμα, όπου χρειαζόταν. Την τελευταία μέρα έχασε το πλοίο. Επέστρεψε στο Αρκαλοχώρι κι έμεινε άλλες δύο μέρες!”.

Τον Αλέκο Γερογιαννάκη συγκινούσαν ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι που παρέμεναν στις σκηνές. “Πηγαίναμε στον καταυλισμό να τους δούμε και να τους μοιράσουμε φαγητό και μας ρωτούσαν με αγωνία, ΄΄εγώ πότε θα πάω σπίτι μου;΄΄”.

Ο Αλέκος Γερογιαννάκης μιλά ακόμη και για την πρωτοβουλία των κατοίκων της περιοχής να συστήσουν σύλλογο σεισμόπληκτων για τη διεκδίκηση των αιτημάτων τους. “Έχουμε γραφτεί όλοι” επισημαίνει “και αυτό που θα πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι ότι οι σεισμόπληκτοι δεν είναι επαίτες. Διεκδικούν αυτά που έχασαν”.

Ραφαέλα Μαθιουδάκη: Βρέθηκα ολομόναχη μπροστά σε ένα βουνό πράγματα

Η Ραφαέλα Μαθιουδάκη, μια νεαρή φοιτήτρια νοσηλευτικής και τεχνήτρια ονυχοπλαστικής την επομένη του σεισμού βρέθηκε σε ένα πόστο απαιτητικό. Στη διαλογή του ρουχισμού που κατέφθανε σωρηδόν όχι μόνο από την Κρήτη αλλά και από την Ελλάδα ολόκληρη. “Πήγαινα στο Εκθεσιακό Κέντρο, σχεδόν κάθε μέρα” μας λέει “αλλά γύρναγα, όπως και εξακολουθώ να γυρίζω, στα χωριά μαζί με άλλους εθελοντές μοιράζοντας στον κόσμο κούτες με πράγματα. Μαθαίνουμε τις ανάγκες τους, τι ακριβώς χρειάζονται και τους τα πηγαίνουμε”.

Υπήρξαν και μέρες – όπως διευκρινίζει – που οι εθελοντές γέμισαν δεκάδες κούτες με διάφορα χρειώδη στους σεισμόπληκτους των γύρω χωριών.

“Ήταν τόσο δυνατό αυτό που ζήσαμε όλοι μας” διηγείται “που ένιωσα έντονα την ανάγκη να βοηθήσω. Όμως ο κόσμος ντρέπεται και δεν έρχεται να ζητήσει τα πράγματα που χρειάζεται. Γι’ αυτό τους τα πηγαίνουμε εμείς. Σε μια από τις πολλές επισκέψεις μου σε σεισμόπληκτους είδα να συνωστίζονται σε ένα δίχωρο 12 άτομα!”

Η επιθυμία της Ραφαέλας να βοηθήσει δεν μετριάζεται καθώς περνούν οι μέρες. Μπορεί να νιώθει κουρασμένη, όπως παραδέχεται, κάποιες φορές και στενοχωρημένη αλλά η χαρά του εθελοντισμού είναι εντονότερη από τον κάματο. “Με συγκίνησαν πολύ οι εθελοντές που έρχονταν καθημερινά. Είτε σε εθελοντικές ομάδες είτε και μεμονωμένα. Μέχρι και ένας Γάλλος ήρθε να βοηθήσει δύο μέρες”.

Πόσο απαιτητικό, όμως, ήταν το πόστο της; “Η διαλογή ήταν μια διαδικασία δύσκολη” εξηγεί. “Ειδικά στα ρούχα υπήρξε υπερκάλυψη, κι εμείς έπρεπε να τα χωρίσουμε ανά είδος, ανά φύλο και ανά νούμερο. Αλλιώς δεν θα μπορούσαν να διανεμηθούν. Υπήρξαν φορές που βρέθηκα ολομόναχη για ώρες απέναντι σε ένα βουνό από πράγματα που έπρεπε να ξεδιαλέξω. Και το χειρότερο ήταν ότι έστελναν άχρηστα πράγματα, όπως μαγιό, γαμπριάτικα κοστούμια και αποκριάτικες στολές, ακόμη και κατεστραμμένα ή λερωμένα ρούχα κι εσώρουχα”.

Γεωργία Κασαπάκη: Νιώθαμε μεγάλη ικανοποίηση όταν βλέπαμε το φαγητό να φεύγει

Η Γεωργία Κασαπάκη από την τρίτη ημέρα του σεισμού βρέθηκε στην κουζίνα του Εκθεσιακού Κέντρου μαζί με αρκετούς άλλους εθελοντές. Όπως και η Ραφαέλα, ωστόσο, κάθε φορά που χρειαζόταν μετέφερε πράγματα στους σεισμόπληκτους στο Αρκαλοχώρι αλλά και τα γύρω χωριά. “Μου άρεσε πάντα να βοηθώ” μας λέει “τελευταία είχαμε μαζέψει και είχαμε στείλει πράγματα στους πυρόπληκτους. Βέβαια, δεν είχα ζήσει άλλη φορά στη ζωή μου τέτοια ακραία κατάσταση σαν αυτή του σεισμού. Ένιωσα την ανάγκη να βοηθήσω τον τόπο μου και τους συγχωριανούς μου. Πολύ γρήγορα συντονιστήκαμε στις οδηγίες της Αποστολής Αγάπης και γίναμε όλοι οι εθελοντές του Εκθεσιακού Κέντρου μια ομάδα”.

Καθημερινά ολοένα και περισσότεροι έρχονταν να προσφέρουν βοήθεια στο Εκθεσιακό Κέντρο Αρκαλοχωρίου. Στη φωτογραφία που ακολουθεί η Γεωργία εικονίζεται με τον κ. Μανώλη. “Είναι σεισμόπληκτος” εξηγεί “το σπίτι του γκρεμίστηκε και όμως ήταν καθημερινά μαζί μας στην κουζίνα και μαγείρευε“.

Για τη Γεωργία Κασαπάκη αυτό το κύμα του εθελοντισμού που ξέσπασε για τους σεισμόπληκτους ήταν μια φυσιολογική αντίδραση. “Τις πρώτες ώρες μετά τον σεισμό επικρατούσε πανικός. Ακούγαμε αυτόν τον τρομακτικό θόρυβο, σαν να έσκαγαν βόμβες και μετά ακολουθούσαν οι δονήσεις. Έμοιαζε να είμαστε σε πόλεμο”. Στη συνέχεια, όμως άρχισε να λειτουργεί το ένστικτο της επιβίωσης. “Η δουλειά ήταν πολλή, ειδικά τις πρώτες ημέρες μετά τον σεισμό. Δεν προλαβαίναμε ούτε να κάτσουμε, όμως το ΄΄ευχαριστώ΄΄ που ακούγαμε ήταν η ανταμοιβή μας. Νιώθαμε περηφάνια και μεγάλη ικανοποίηση όταν βλέπαμε το φαγητό να φεύγει και ξέραμε ότι φροντίσαμε ανθρώπους αλλά και αδέσποτα, γιατί και τα ζώα ταΐζαμε, ώστε να καλύψουν αυτή τη βασική τους ανάγκη. Χαιρόμασταν όταν βλέπαμε ότι εμπνέαμε κι άλλους. Πολύ συχνά ακούγαμε ΄΄συγχαρητήρια, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε κι εμείς;΄΄ κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό”.

Η εμπειρία του εθελοντισμού για τη Γεωργία ήταν καθοριστικής σημασίας. “Σε όλους μας άρεσε” λέει χαρακτηριστικά “γιατί ξεκινήσαμε άγνωστοι οι περισσότεροι μεταξύ μας για να βοηθήσουμε τον κόσμο και τελικά κάναμε νέους φίλους. Κι αυτό ήταν κάτι που μας έδινε μεγάλη χαρά”.

cretalive.gr

"google ad"