Του Ανδρέα Αναγνωστάκη
Δικηγόρου-Ποινικολόγου
Μηνυτή της Χούντας των Συνταγματαρχών εκ μέρους της Ενωσης Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος
Την 23 Αυγούστου 1975, δημοσιεύτηκε η Απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, για τους “πρωταίτιους” του Πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967.
Η Απόφαση, όπως είναι γνωστό, καταδίκασε είκοσι τέσσερις (24) από αυτούς.
Συγκεκριμένα τους: Γεώργιο Παπαδόπουλο, Νικόλαο Μακαρέζο και Στυλιανό Παττακό σε θάνατο και καθαίρεση. Τους Γεώργιο Ζωϊτάκη, Γρηγόριο Σπαντιδάκη, Δημήτριο Ιωαννίδη, Ιωάννη λαδά, Μιχάλη Ρουφογάλη, Μιχαήλ Μπαλόπουλο και Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο, σε ισόβεια κάθειρξη. Και τους Οδυσσέα Αγγελή και Νικόλαο Ντερτιλή σε κάθειρξη είκοσι χρόνων. Τους υπόλοιπους καταδίκασε σε μικρότερες ποινές.
Η Aπόφαση, κυρίως με τις θανατικές ποινές, συντάραξε συνθέμελα τους Συνωμότες. Και έκοψε πάσα σκέψη και ενέργεια, κάθε μωροφιλόδοξου Λοχία, Συνταγματάρχη, ή Στρατηγού, να επιχειρήσει ξανά την κατάλυση της Δημοκρατίας. Και την επιβολή της Δικτατορίας.
Ταυτόχρονα σχεδόν, με την δημοσίευση της Aπόφασης, παρενέβη ο τότε Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και έδωσε χάρη στους θανατοποινίτες, μετατρέποντας την ποινή του θανάτου, σε ισόβεια.
Η μετατροπή αυτή των ποινών, ήταν τουλάχιστον βιαστική.
Επρεπε πρώτα να συζητηθεί η Αίτηση Αναίρεσης, στον Άρειο Πάγο. Να επιληφτεί το Συμβούλιο Χαρίτων. Και να εκδοθεί Προεδρινό Διάταγμα.
Η αιφνίδια μετατροπή, ήλθε σε αταίριαστη ώρα. Ο Λαός σοκαρίστηκε. Επαψε να πανηγυρίζει. Γιατί είδε, πως το κακό δεν ξορκίστηκε. Και πως οι Συνωμότες, επέστρεψαν πρόωρα στην παλιά τους αναίδεια.
Πρέπει να σημειωθεί, πως, από την Aπόφαση, έλειπαν οι περισσότεροι “Πρωτεργάτες” του Πραξικοπήματος.
Συγκεκριμένα αυτοί, που προετοίμαζαν αυτό, επί χρόνια. Εκείνοι, που κατά τις νυκτερινές ώρες της 20ης Απριλίου 1967 υπήρξαν “οι βραχίονες” της επιβολής. Π.χ. οι Ταγματάρχες και οι Λογαχοί, που με Ενοπλες ομάδες, συνέλαβαν και παγίδευσαν την Πολιτική Ηγεσία του τόπου. Και τους ανώτερους Αξιωματικούς.
Π.χ. Ο Λοχαγός που συνέλαβε τον Πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Ο Λοχαγός που συνέλαβε τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Παναγιώτη Παπαληγούρα, τον Αντιστράτηγο Ιωάννη Μανέτα, Διοικητή του Β΄Σώματος Στρατού.
Ο Σμηναγός με τον Ταγματάρχη, που συνέλαβαν τον Γεώργιο Αντωνάκο Αντιπτέραρχο, Αρχηγό της Αεροπορίας κ.λ.π.
Χωρίς αυτά, τα εκτελεστικά όργανα, οι “εγκέφαλοι Συνωμότες” δεν θα είχαν δυνατότητα επιβολής. Και θα έμεναν μόνο με τα φουσκωμένα “εγώ” και τους σχεδιασμούς της παράνοιάς τους.
Ακόμη από την Απόφαση, έλειπαν όλοι εκείνοι, που στελέχωσαν τους Στασιαστές, κατά την διάρκεια της επταετούς παραμονής τους, στην Εξουσία.
(Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Γενικοί Γραμματείς, Πρόεδροι Οργανισμών, Πρόεδροι Στρατοδικείων και γενικά Δικαστηρίων κ.λ.π).
Αυτοί οι στελεχωτές κατά την αρχαιότητα, στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, τιμωρούνταν δια Ψηφίσματος, με τις ίδιες ποινές, που επιβάλλονταν σ’ εκείνους που κατέλυαν την Δημοκρατία.
Αυτές οι απουσίες και εξαιρέσσεις των “συναίτιων” εμφιλοχώρησαν, διότι αρχικά, μηνύθηκαν από γνωστό δικηγόρο, τον Σεπτέμβριο του 1974, μόνο 15 “χουντικοί”.
Και συμπτωματικά!.. λίγες ημέρες μετά την μήνυση, η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή με Συνταγματική Πράξη, καθόρισε, να δικαστούν μόνο οι “πρωταίτιοι”. Για “στιγμιαίο αδίκημα”.
Αυτό σήμαινε, πως θα δικάζονταν ως αδίκημα μόνο, η ανατροπή του Πολιτεύματος την νύχτα της 20ης Απριλίου 1967 από τους “εγκέφαλους” της πράξης.
Οι υπόλοιποι Συναίτιοι, όχι μόνο δεν θα διώκονταν, αλλά θα παρέμεναν στις θέσεις τους στον Κρατικό Μηχανισμό.
Η Συντακτική αυτή Πράξη, ήταν ύποπτα χαριστική.
Εμπόδισε, να ξεριζωθεί η Ιδέα της Δικτατορίας και της εθνικής Προδοσίας της Κύπρου. Και απέτρεψε, την απολύμανση του χώρου τους.
Κυρίως όμως εμπόδισε να έλθουν στο φώς, τα πραγματικά κίνητρα και οι σκοποί των Στασιαστών. Και η συνωμοτική δράση και ο καταλυτικός ρόλος του ξένου παράγοντα και δη, των Αμερικανών.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως μάρτυρας εξεταζόμενος στη Δίκη, κατάθεσε, πως την εποχή εκείνη, η Ελληνική ΚΥΠ διευθύνονταν από την αντίστοιχη Υπηρεσία της Αμερικανικής CIA. Και πως, εχρηματοδοτείτο παρ’ αυτής “αμέσως και ευθέως”.
Επίσης κατάθεσε πως η επιβολή της Δικτατορίας, κίνητρο και σκοπό είχε, την προδοσία της Κύπρου. Και πως, όταν οι Συνωμότες εκτέλεσαν την αποστολή που τους είχαν αναθέσει οι εντολείς, τους διέλυσαν, τους εκδίωξαν και τους άφησαν έκθετους, στη σκιά της μεγάλης Εθνικής τραγωδίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε απόλυτο δίκιο. Η μαρτυρία του, ήταν καθ’ ολοκληρία αληθής.
Ενδεικτικά αναφέρεται, πως η πρώτη εμφανής καταλυτική ενέργεια της μεγάλης Προδοσίας, ήταν επτά μήνες αφότου, ανέλαβαν την εξουσία.
Συγκεκριμένα, όταν υπογράφτηκε την 29 Νοεμβρίου 1967 από το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο το “προσύμφωνο” για την αποχώρηση των Ελληνικών Στρατιωτικών Τμημάτων από την Κύπρο.
Αυτά τα Τμήματα, τα είχε στείλει η Κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, διότι υπήρχαν ασφαλείς πληροφορίες πως οι Τούρκοι, είχαν ναυπηγήσει μία ομάδα από 120 Αποβατικά Σκάφη για να αποβιβαστούν στην Κύπρο.
Η άλλη, εξίσου καταλυτική προδοτική πράξη, ήταν να οργανώσουν, να διατάξουν και να κατευθύνουν την επιχείρηση ανατροπής, της νόμιμης Κυπριακής Κυβέρνησης της Κύπρου, -Μακάριος- και να εγκαταστήσουν σ’ αυτήν ανδρείκελα, “τύπου Σαμψών”, ώστε να δοθεί η αναμενόμενη προφασιστική δικαιολογία της έτοιμης Τουρκικής επέμβασης, η οποία κατάλυσε την ανεξαρτησία του Νησιού.
Αυτή η κατάσταση, σίγουρα υπηρετούσε τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των Αμερικανών.
Αυτά τα περιστατικά και άλλα πολλά, είχαμε συλλέξει ως Ένωση Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδας, για την Δίκη. Και εγώ προσωπικά ζήτησα, κατά την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας, να παραστώ ως Πολιτικώς Ενάγων κατά των κατηγορουμένων, για να νομιμοποιηθούμε ως Ένωση Δημοκρατικών Δικηγόρων Ελλάδος και να εισφέρουμε τα στοιχεία στην Ακροματική διαδικασία.
Ταυτόχρονα, υπενθύμισα, πως δια της Μήνυσης είχα προτείνει ως μάρτυρα τον αείμνηστο Μητροπολίτη τότε Γερμανίας Ειρηναίο Γαλανάκη, που γνώριζε πολλά για την ελλεεινή “προπαγάνδα” της Χούντας και τους συναίτιους στο εξωτερικό.
Τα αιτήματα μας απορρίφθηκαν. Με την τυπολατρική αιτιολογία, πως η αντίθετη Νομολογία ήταν “πέτρα”.
Με την ίδια περίπου αιτιολογία, το δικαστήριο απέρριψε και τα αντίστοιχα αιτήματα της Αριστεράς. (Λεωνίας Κύρκος, Χαράλαμπος Δρακόπουλος), για παράσταση πολιτικής αγωγής.
Το Δικαστήριο δυστυχώς, δεν άκουσε ούτε τις μαρτυρίες των Αγωνιστών της, που εξ αρχής συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν αρχικά στον Ιππόδρομο. Και ύστερα στις Εξορίες και στις φυλακές.
Αυτά τα αδιάσειστα στοιχεία, που απέκλεισε από τη Δίκη το κλειστό κατηγορητήριο “του στιγμιαίου”, εμφανώς επεξεργαζόμενα σήμερα, βοηθούν να φανεί καθαρά η θέση που βρίσκεται η Χώρα, στα ζητήματα του απειλούμενου, Ελληνικού Αιγαίου. Και στα θέματα των πραγματικών Συμμαχιών, της Χώρας.