6 Δεκέμβρη 2008: Η κοινωνία αλλάζει με εξεγέρσεις και επαναστάσεις

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

«Στις τράπεζες λεφτά,
στη νεολαία σφαίρες,
για τούτη την κυβέρνηση
τελειώσανε οι μέρες».
(Σύνθημα του Δεκέμβρη του 2008)

«Οι εργάτες πρέπει να δώσουν τα χέρια τους πέρα από εθνικά σύνορα και βασιλικές κορόνες και να τα σφίγγουν ολοένα πιο γερά, ωσότου γίνει πραγματικότητα η Διεθνής Ένωση Εργατών. Όταν έχει πραγματοποιηθεί η γενική αδερφοποίηση ποιός θα μπορεί να αντιμετωπίσει του λαούς; Ποιός θα τολμούσε να τους εμποδίσει στο σάρωμα όλων των προνομίων, που θα αντικατασταθούν από το φυσικό δίκαιο; Κανένας. Η ταξική κυριαρχία κρατιέται μόνο, όσο ένα μέρος του λαού επιτρέπει να καταχρώνται την υποδούλωση του υπόλοιπου μέρους, δηλαδή όσο κυριαρχεί μαζική βλακεία. Όλοι οι άνθρωποι της προόδου πρέπει να κάνουν μαζική διαφώτιση με όλες τους τις δυνάμεις, ωσότου εξαφανιστεί η μαζική βλακεία και ποτέ δεν επιτρέπεται παύση του αγώνα, που πολεμική του ιαχή είναι:

Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!”»

Γιόχαν Μοστ (1846 – 1906) από τον επίλογο στο “Κεφάλαιο και Εργασία – “Το Κεφάλαιο”

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια και η αυθόρμητη εξέργεση που ξέσπασε αμέσως μετά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, με ανεξίτηλα κόκκινα γράμματα. Ήταν η αρχή της βαθύτερης πολιτικοποίησης μου και της επαφής όχι μόνο με τα προβλήματα της οικονομίας και της καθημερινής ζωής αλλά και με τα ζητήματα τακτικής και πολιτικής πάλης που καλούμαστε ως εργαζόμενοι να αντιμετωπίσουμε στον χώρο δουλειάς, το σχολείο και τη γειτονιά μας. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία και η αφετηρία να επαναθορίσω την οπτική μου σε σχέση με διάφορα ζητήματα όπως την αναγκαιότητα των απεργιών και γιατί χρειάζεται οργάνωση με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κελεύσματα της γραφειοκρατίας, τη δύναμη που έχει η εργατική ντάξη και ο αγωνιζόμενος λαός μας γενικότερα στο να επιβάλλουν πράγματα που σε ένα προηγούμενο διάστημα θα φαίνονταν ακατόρθωτα.

Να ξεκαθαρίσω από διάφορες ρατσιστικές απόψεις, που άθελα μου, επηρέαζαν σκέψη και πράξη και να δω ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν παίρνει διορθώσεις αλλά χρειάζεται και να ανατραπεί. Εκείνη τη στιγμή της μεγάλης ταραχής που τα επίσημα ΜΜΕ λιθοβολούσαν εναντίον της γνήσιας λαϊκης οργής, που οι φωνές από διάφορα πολιτικά πρόσωπα για κατέβασμα του στρατού στο δρόμο οργίαζαν, αντιλήφθηκα ότι η εποχή της αθωώτητας είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, ο θάνατος, και μάλιστα η εν ψυχρώ δολοφονία από το χέρι ενός αστυνομικού, που υποτίθεται υπηρετεί τη δικαιοσύνη και το νόμο, ήταν το νέο δόγμα που θα εφάρμοζε το καπιταλιστικό σύστημα και οι θεσμοί του. Η συνέχεια αποδείχτηκε πολύ χειρότερη. Το δόγμα όμως παραμένει το ίδιο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να υποταχτούν στο συμφέρον του κεφαλαίου, να δουλεύουν για λίγα ψίχουλα κι όσοι από αυτούς τολμούν να εκφράσουν την αντιθεσή τους και να αμφισβητήσουν τα καθιερωμένα πρέπει να φιμωθούν, ίσως και να τιμωρηθούν με τον χειρότερο τρόπο. Όμως οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν φοβήθηκαν. Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου προκάλεσε γενικευμένη εξέργεση.

Όλα όσα καταπίεζαν τον εργαζόμενο πληθυσμό – η οικονομική κρίση που τότε έκανε τα πρώτα δειλά βήματα της, οι επιθέσεις της κυβέρνησης, η δολοφονία από την αστυνομία δημιουργούν και ενισχύουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Σε όλες τις πόλεις ξέσπουν διαδηλώσεις που συγκρούονταν με την αστυνομία, καταλάμβαναν δημόσια κτίρια, έκαναν συνελεύσεις στις πλατείες, συνδέονταν και συντονίζονταν με τους εργατικούς αγώνες. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την εξέργεση του Δεκέμβρη είχε προηγηθεί ένα τρίμηνο μαζικών απεργιακών αγώνων και διαδηλώσεων ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή. Από τις 6 Σεπτεμβρίου και το μαζικό συλλαλητήριο στη ΔΕΘ μέχρι την Πανεργατική Απεργία στις 21 Οκτωβρίου, η περίοδος σημαδεύεται από σκληρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Ακολούθησαν οι μάχες στο χώρο της δημόσιας Υγείας, όπου οι κινητοποιήσεις των γιατρών για αυξήσεις στους μισθούς και μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία γίνονται η αιχμή της κόντρας με την άλλη έκφραση της λιτότητας και των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες.

Οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής ξεκινούν, σε συντονισμό με τους σιδηροδρομικούς, μαζικές διαδηλώσεις και αποκλεισμούς στις πίστες των αεροδρομίων. Η Πανεργατική στη συνέχεια γίνεται ο σταθμός και το κέντρο για όλα αυτά τα μέτωπα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Καραμανλή ανακοινώνει ότι τα «μέτρα» της ενάντια στην οικονομική κρίση είναι να χαρίσει 28 δις στους τραπεζίτες. Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν με κεντρικό περιεχόμενο ότι ο καπιταλισμός δεν δουλεύει και ότι τα χρήματα πρέπει να δοθούν στις δημόσιες ανάγκες.

Το κλίμα ήταν εκρηκτικό. Μέσα σε όλα όμως ξέσπασαν και αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στη νέα -τότε- πολεμική σύγκρουση στον Καύκασο στις 20 Σεπτεμβρίου, μαζικές διαδηλώσεις σε Κρήτη και Ήπειρο ενάντια στις βάσεις σε Σούδα και Άκτιο στις 18/10 και η καμπάνια «60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά» που οδηγεί στην πανευρωπαϊκή αντιπολεμική διαδήλωση στις 4 Απρίλη στο Στρασβούργο, που οργανώθηκαν από δεκάδες φορείς, σωματεία, φοιτητικούς και μαθητικούς συλλόγους αποδεικνύοντας την αυξανόμενη δυναμική της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και διεθνώς. Ακόμα και οι αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις που μαζικοποιούνται μαζί με τις αντιπολεμικές ενάντια στην Ευρώπη Φρούριο και η μαζική απάντηση στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα που τσακίζει και απομονώνει τους φασίστες της Χρυσής Αυγής που πραγματοποιούσαν τα πρώτα τους βήματα, λειτουργεί με θετικό τρόπο.

Η εξέργεση του Δεκέμβρη δεν ήταν μόνη της, ούτε χωρίς ουσία όσο κι αν η επίσημη Αριστερά – για πολλοστή φορά – υποτιμούσε τη δυναμική της περιόδου. Δεν γίνεται να ξεχάσουμε τα συγχαρητήρια του Καραμανλή στο ΚΚΕ για τη στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια της εξέργεσης, ούτε τη διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη στήριξη που έδινε η νεολαία του στην εξέργεση ενώ η ηγεσία προτιμούσε τον δρόμο της κοινοβουλευτικής νομιμότητας…

Την ευθύνη που αποποιούνταν οι ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ πάντως, ανέλαβε η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά που συμμετείχε ενεργά σε εκείνα τα ιστορικά γεγονότα, που δεν είχε αυταπάτες για άλλες, εκτός αγώνων λύσεις, που δεν τράβαγε την κουρτίνα της «συναίνεσης» κι ούτε ταλαντεύονταν μπροστά στην πόλωση που φέρνει μια εξέργεση. Το σχήμα που αργότερα θα έφερε το υπερήφανο όνομα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έντεκα χρόνια μετά συνεχίζει να δίνει τις μαχες ενάντια στα μνημόνια της χρεοκοπίας, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον φασισμό. Είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη που χρειάζεται να ενισχύσουμε. Γιατί ο κόσμος αλλάζει με επαναστάσεις και όχι με υποχωρήσεις πίσω από τις ανάγκες μας. Γιατί κανένας Οκτώβρης, κανένας Νοέμβρης και Δεκέμβρης δεν θα τελειώσει ποτέ ως την οριστική ανατροπή του καπιταλισμού του Φόβου και της Τραγωδίας.

"google ad"