8 Μάρτη: Διεθνής Μέρα Γυναικών

Του Ειρηναίου Μαράκη
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης η εργατική τάξη καλείται να πληρώσει τα σπασμένα. Η κυβέρνηση εντείνει την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Προσπαθεί να διασπάσει την ενότητα της εργατικής τάξης χωρίζοντας την σε “νόμιμους” και “παράνομους” εργάτες, σε Έλληνες και ξένους, σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, σε άνδρες και γυναίκες. Οι κρατικές επιθέσεις ρατσισμού και εργοδοτικής τρομοκρατίας πληθαίνουν: από την δολοφονική επίθεση στην συνδικαλίστρια και μετανάστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, μερικά χρόνια πριν, έως την σύλληψη (εντός του εργατικού χώρου) και παραπομπή σε δίκη με την κατηγορία της παράλειψης καθήκοντος και της απείθειας της Εφόρου Χανίων.
Οι γυναίκες βρίσκονται στο κέντρο αυτών των επιθέσεων όπως βρίσκονται στο κέντρο και την οργάνωση της αντίστασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που βγαίνει μέσα από την καθημερινή αγωνιστική εμπειρία, η ενεργός συμπαράσταση των συζύγων των Χαλυβουργών (οργανωμένων σε επιτροπή Γυναικών) κι η δίκαια απαίτηση εκ μέρους τους για κλιμάκωση του αγώνα μέχρι τη νίκη. Οποιαδήποτε υποχώρηση στις ανίερες ορέξεις του Μάνεση θεωρείται από πολλές ως αιτία διαζυγίου!… Τέτοιες εικόνες, ομολογουμένως σπάνιας και άγριας ομορφιάς, μας θυμίζουν τις καλύτερες παραδόσεις της ταξικής πάλης όπου οι γυναίκες είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αναφερόμαστε στην απεργία δέκα εβδομάδων που έκαναν τον Γενάρη του 1912 οι εργάτριες της κλωστουφαντουργίας American Woolen Company στο Λόρενς της Μασσαχουσέτης με το ριζοσπαστικό, ακόμα και για σήμερα σύνθημα: “Θέλουμε Ψωμί, αλλά και Τριαντάφυλλα!”, τις αντάρτισσες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ την περίοδο της Κατοχής, την “εξέργεση των 20.000”, όπως έγινε περισσότερο γνωστή, που έλαβε χώρα στα κλωστήρια της Νέας Υόρκης, στις 8 Μαρτίου 1908, όταν χιλιάδες εργάτριες κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας καλύτερους μισθούς και συνθήκες δουλειάς. Δύο χρόνια αργότερα, η Γερμανίδα επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε να καθιερωθεί η 8η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Κάτι που δεν μπόρεσε να καθιερωθεί λόγω του ξεσπάσματος του Α’ Π.Π. Ο πρώτος πραγματικός εορτασμός της μέρας αυτής έγινε το 1917 στη Ρωσία, όταν οι διαδηλώσεις των γυναικών σηματοδότησαν την επανάσταση του Φλεβάρη. Εκείνη την ημέρα οι γυναίκες της Πετρούπολης ενάντια στην απόφαση τοπικής επιτοπής του μπολσεβίκικου κόμματος κατέβηκαν σε απεργία, Οι απεργίες εξαπλώθηκαν σαν φωτιά, ο Τσάρος καθαιρέθηκε και στην εξουσία βγήκε η κυβέρνηση Κερένσκι, η οποία στάθηκε όμως ανίκανη να ικανοποιήσει τα αιτήματα των εργατών και των εργατριών. Μόνο η νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση, λίγους μήνες μετά, καθιέρωσε μια νεα εποχή για την εργατική τάξη. Μεταξύ άλλων, αναγνωρίστηκε η ισότητα ανδρών και γυναικών, καταργήθηκε η πατρική κι ανδρική εξουσία, αναγνωρίστηκε το αυτόματο διαζύγιο, απελευθερώθηκαν οι εκτρώσεις, θεσπίστηκε δωρεάν παροχή αντισύλληψης, οργανώθηκαν κοινοτικά εστιατόρια, πλυντήρια, παιδικοί σταθμοί ώστε να μειωθεί η εξάρτηση των γυναικών από τις “δουλειές” στο σπίτι και τα “όικογενειακά” βάρη που τις καθηλώνουν, ακόμα και σήμερα, στο σπίτι.
Δυστυχώς, η επικράτηση του σταλινισμού και του κρατικού καπιταλισμού στη Ρωσία, οδήγησε στο να χαθούν όσα κέρδισαν οι εργάτες.

Αναγκαιότητα

Σήμερα, όσο και αν η επίσημη γραμμή των Μ.Μ.Ε. θέλει  να μας διαφημίσει τις κατακτήσεις της “γυναικείας απελευθέρωσης” – με τις αταξικές απαιτήσεις για περισσότερες γυναίκες στα κέντρα εξουσίας, τύπου Θάτσερ ή Μέρκελ, για βραδιές φιλανθρωπίας πλουσίων κυριών, για “γυναίκες πρότυπα” που πέτυχαν καριέρα και κοινωνική καταξίωση παραμένοντας άξιες μανάδες και σύζυγοι – τόσο η καθημερινότητα τους διαψεύδει με τις απολυμένες κι άνεργες γυναίκες στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, γυναίκες που παρενοχλούνται σεξουαλικά από τους εργοδότες τους, την αγρότισσα που χάνει τα χρόνια της στα χωράφια, τις μετανάστριες που υφίστανται διπλό ρατσισμό – ως γυναίκες κι ως ξένες, τα θύματα του trafficking. Αυτή είναι και η βασική επιδίωξη του καπιταλισμού: το να αποδεχτείς ότι είσαι καταπιεσμένη αλλά να συμπεριφέρεσαι  σαν απελευθερωμένη – εύκολο θύμα για τις ορέξεις του κάθε Στρος Καν και προαγωγού. Από εδώ βγαίνει η αναγκαιότητα να συμμετέχουμε όλοι – άνδρες και γυναίκες -στην πολιτική δράση για να μπορέσουμε να συγκρουστούμε και να ξεπεράσουμε όλες τις καθυστερημένες ιδέες, να κατοχυρώσουμε την πραγματική ισότητα των φύλων, να εξαλείψουμε κάθε διάκριση με βάση τον ερωτικό προσανατολισμό και να παλέψουμε όχι μόνο για πραγματική σεξουαλική απελευθέρωση αλλά και για τη συνολική απελευθέρωση από το ζυγό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

6.3.2012
Χανιά Κρήτης

παραπομπές:

1) Μαρία Χριστοφόρου, 8 Μάρτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, Εργατική Δημοκρατία, τεύχος 132, Κύπρος
2) Τζούντιθ Όρ, 100 χρόνια από την απεργία που απαιτούσε Ψωμί και Τριαντάφυλλα, εφημερίδα Socialist Worker, Λονδίνο
3) Μαρία Στύλλου, Καταπίεση και Απελευθέρωση – κριτική στις “Θηλυκές Φαλλοκράτισσες” της Ariel Levy, περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω, Αθήνα