Έναυσμα για τη γραφή αυτού του μακροσκελούς άρθρου ήταν η καλοπροαίρετη κριτική ενός φίλου με προοδευτικό (επιδερμικά έστω) πρόσημο όσον αφορά τη θέση της Πρωτοβουλίας Αντίστασης και πάλης του λαού για την κατοχύρωση δωρεάν παροχής υπηρεσιών υγείας σε όλους ανεξαίρετα. Δηλαδή σε άνεργους, ανασφάλιστους, μετανάστες αλλά και σε κάθε ήδη ασφαλισμένοπου βιώνει πρωτοφανείς περικοπές στα όρια της σφαγής στη μέχρι τώρα προσφερόμενη περίθαλψη από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα δημόσια νοσοκομεία. Συγκεκριμένα τη χαρακτήρισε ακραία, υπερβολική αλλά και με βάση τα δεδομένα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας και τις διαφαινόμενες και με μαθηματική ακρίβεια άραχλες προοπτικές της σε τελική ανάλυση πλήρως ανεδαφική και καταστροφική. Ειδικά αν συνδιαστεί και με άλλες προτάσεις μας, όπως δύο χαρακτηριστικές είναι η διεκδίκηση ένταξης στο ταμείο ανεργίας όλων των ανέργων χωρίς προϋποθέσεις (αξιοσημείωτη η πρόσφατη ανακοίνωση της κυβέρνησης για νέα δρσατική συρρίκνωση των επιδομάτων ανεργίας) και η απάιτηση για μισθούς και συντάξειςπου να καλύπτουν αξιοπρεπώς το κόστος ζωής.
Πριν όμως προχωρήσω στην αιτιολόγηση αυτής της θέσης, θεωρώ απόλυτα επιβεβλημένο να καταθέσω μια πιστεύω αναμφισβήτητη παραδοχή και χωρίς να έχω την αίσθηση πως κομίζω γλαύκα στην Αθήνα. Η προσφυγή οποιουδήποτε ατόμου στη βοήθεια δημόσιου ή άλλου υγειονομικού φορέα για να αποφύγει την επιβάρυνση του με τη δαπάνη περίθαλψής του, αποτελεί αυτόματα ένα κορυφαίο ταξικό γεγονός. Κανένας έχων και κατέχων δεν θα καταδεχτεί να στοιβαχτεί με τις γνωστές άθλιες συνθήκες που επικρατούν σε κρατικά νοσοκομεία και ΙΚΑ συγχροτιζόμενος με τους “πληβείους”. ¶ρα αφ’ εαυτού του η ταξική διάσταση αυτού του ζητήματος είναι τεράστια, ειδικά σε μια περίοδο που τα κοινωνικά χάσματα και σε συνδιασμό με την συστιματικά προωθούμενη συντριβή των μεσοστρωμάτων, αποκτούν διαστημικά μεγέθη. Μια αλήθεια (δηλαδή της αβυσσαλέας ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας) τόσο ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη κινήματος στη σωστή βάση και την όρθωση αντιστάσεων απέναντι στη λυσαλέα επίθεση που δέχεται ο λαός μας. Αλήθεια που δυστυχώς αποσιωπείται επιμελώς και έντεχνα όχι μονάχα από τους καθαρόαιμους, παραδοσιακούς και ακραιφνείς πολιτικούς εκφραστές του συστήματος και λοιπούς στυλοβάτες του (στάση τους που εξυπακούεται), αλλά και δυνάμειςμε υποτιθέμενοπροοδευτικό, ριζοσπαστικό και αριστερό προσανατολισμό. Ύποπτη συμπεριφορά που ερμηνεύεται και δικαιολογείται λόγω του εν τέλει μη αντισυστημικού και διαχειριστικού χαρακτήρα τους.
Μετά από αυτή τη σύντομη αλλά όμως απαραίτητη αναφορά στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο επιστρέφω στο κεντρικό θέμα.
Πόσο ακραία όντως είναι αυτή η απαίτηση; Η απάντηση που θα δοθεί είναι όσο πιο τηλεγραφική γίνεται μέν, μα και συνάμα θεωρώ εξαιρετικά στέρεη. Δυστυχώς κάποιοςμε τις στοιχειώδεις γνώσεις των οικονομικών κανόνων λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί ουσιαστικά να διαφωνήσει με την αναγκαιότητα λήψης τέτοιων σαρωτικών μέτρων από την μεριά των πραγματικών κέντρων εξουσίας. Που ειδικά αυτή την περίοδο αυτά εντοπίζονται κυρίως στην αλλοδαπή και μάλιστα με ένα απροσχημάτιστο και κυνικό τρόπο. Μέτρα που απαιτεί το ΔΝΤ και στην πρώτη γραμμή βέβαια η τρόικα. Επιλογέςπου κατατείνουν στο να εξαρθρώσουν πλήρως αυτό το – κατόπιν μακροχρωνίων αγώνων – κατοχυρωμένο πλαίσιο δωρεάν παροχής υπηρεσιών υγείας (και παρ’ όλες τις παλιές αδυναμίες του ο κάθε άρρωστος ήξερε πως έστω και μετά βασάνων κάπως θα εύρισκε την υγειά του). Να κατεδαφίσουν παντελώς το κράτος πρόνοιας και να καταβυθίσουν το βιωτικό επίπεδο του λαού σε προπολεμικά ή σχεδόν τριτοκοσμικά επίπεδα. Δημιουργώντας έτσι στρατιέςαπόκληρων… Πολιτική που στοχεύει να καταντήσει όποια κατάκτηση έχει απομείνει απαγορευμένο είδος και επικίνδυνο για τη διάσωση της πατρίδας, περιθοριοποιώντας βαθμιάια σχεδόν το σύνολο του λαού. Να στείλουν στο απόσπασμα κάθε δικάιωμα και ελευθερία του, ακόμα και φανταστικοποιώντας την δημόσια ζωή είτε νόμιμα (κρατική τρομοκρατία), είτε ανεπίσημα (χρυσή αυγή).
Ναι, δυστυχώς όποιου ο ορίζοντας της σκέψης του – συνειδητά ή όχι – περιορίζεται στον καπιταλιστικό μονόδρομο, πρέπει να υπακούσει και υποκύψει σε αυτή τη λαίλαπα. Ναι, δυστυχώς όπου το πρίσμα ανάλυσης της ανελέητης πραγματικότητας είναι μυωπικό και δεν δραπετεύει από τα ασφυκτικά και απάνθρωπα όρια της κεφαλαιοκρατίας, τόσο θα πρέπει να στηρίζει αυτή την πολιτική που θεωρεί πολυτέλεια ενοχλητική να έχει ο λαός ένα πιάτο φαγητό, στέγη και περίθαλψη. Ναι, όποιος ορκίζεται, υμνεί και επιθυμεί τη διαιώνιση αυτού του συστήματος εκμετάλευσης, καταπίεσης και αποπνικτικής εξάρτησης και χαρακτηριζει χίμαιρα οτιδήποτε άλλο, πρέπει να πιστεύει και στηρίζει την “Αγία” τους πολιτική, που εξαθλιώνει το λαό. Πιθανόν κιόλας να εκφράζει τη συμπόνια του και ίσως και τη φιλανθρωπία του στους δοκιμαζόμενους. Όμως δικαιολογεί σαν αναπόφευκτη και αναγκαία την τρομακτική ανθρωπιστική κρίση που συνοδε΄θυει την καπιταλιστική τέτοια. Και σε λίγο θα τον οδηγεί να αρρωσταίνει και ξνα πεθαίνει αβοήθητος στο δρόμο, αν δεν έχει ο κάθε ασθενής τη δυνατότητα να πληρώσει φάρμακα και θεραπεία. Αλλά παράλληλα αυτή η πολύπλευρη δυστυχία θα σώσει τα ιεράκαι όσια του κατεστημένου. Δηλαδή την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και τη κηστεία του φυσικού πλούτου και των παραγωγικών πηγών από τους σύγχρονους πειρατές, τους ιμπεριαλιστές. Που τα κουρσάρικα πλοία τους είναι άλλοτε τα σύγχρονα αεροπλανοφόρα (Αμερικανικοί πόλεμοι σε Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, κα) και άλλοτε πιο συγκαλυμμένα (επίθεση Γερμανίας σε Ελλάδα – Κύπρο με όπλο το ευρώ).
Μόνο αν σημεριστεί κανείς τους νόμους κίνησης αυτής της κοινωνίας-ζούσκλας θα είναι σε θέση να δικαιολογήσει σπαράγματα του είδους αθίγκανοι να πουλούν τα μωρά τους έναντι 100¤ ή 150¤ και στην αντίπερα όχθη να αγοράζεται ένα πορτοκαλί διαμάντι από διεθνή δημοπρασία αξίας αρκετών εκατομμυρίων ¤. Ανάγλυφοδείγμα των πραγματικών ακροτήτων που συμβαίνουν καιπου το αφόρητο εξοργιστικό γεγονός είναι η παρ’ολίγο σύλληψη και φυλάκιση της γνωστής από το πρόσφατο τηλεοπτικό περιστατικό – υπερθέαμα δύσμοιρης Βουλγάρας μάνας που πούλησε τοπαιδί της. Προσπάθεια που επιχειρεί να ποινικοποιήσει σε τελική ανάλυση την αβάστακτη φτώχεια. Θλιβερές υπάρξειςπου υποχρεώνονται να επορικοποιήσουν την τεκνοποιεία της γιαένα κομμάτι ψωμί. Ενώ ένοχη και υπόλογη πρέπει να είναι η αστική κατ’ επίφαση δημοκρατία, που έχει εμπορικοποιήσει τα πάντα και γεννά ακατάπαυστα οικονομικές κρίσεις, συμφορές και πολέμους.
Ναι, δυστυχώς και όσο πιο απλά διατυπωμνένο γίνεται, αυτή η ξέφρενη επίθεση ενάντια στα λαϊκά και μικρομεσαία στρώματα αποτελεί το οξυγόνο του συστήματος για να πάρει βαθειές ανάσες. Να κερδίσει χρόνο, να ελιχθεί, να βρει μεθόδους να αντιπαρέλθει αυτή τη συθέμελη κρίση του. Η οποία μεγιστοποιείται ειδικά στη χώρα μας,κ μιας και η μεγαλοαστική τάξη βρίσκεται στη δύνη αδυσώπητων και αδιέξοδων ανταγωνισμών.
Δυστυχώς έχει απέραντο δίκιο ο τωρινός, γλοιώδης, θρασύτατος υπουργός υγείας για τις αδίστακτες αποφάσεις που παίρνει. Δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη πολιτική πέρα από την υφιστάμενη με βάση του τι αντέχει (όχι πως δεν είναι καταγραμμένο στα γονίδια του πλουτοκράτη να θέλει ταυτόχρονα τη σύνθλιψη του εργαζόμενου- η κρίση είναι ευκαιρία η τωρινή οικονομική κατάσταση. Κανείς μα κανείς πρωθυπουργός όσο “δυμαμικός” και “ανεξάρτητος” και “αδιάφθορος”και αβν είναι, δεν μπορεί ούτε κατά κεραία να παρεκκλίνει από τη βάρβαρη γραμμή που επιτάσσουν οι γνήσιοι αφεντάδες της χώρας μας σε σχέση με τις ισχύουσες συνθήκες των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και της δομικήςκρίσης, συνεπικουρούμενης τα μέγιστα από το καθεστώς της πολύπλευρης υποτέλειας. Το δίλλημα είναι ξεκάθαρο: ή αυτοί, τα πρόστυχα
συμφέροντά τους και οι θεσμοί τους θα σωθούν ή εμείς. Μέση λύση δεν υφίσταται, κυρίως σε τέτοια κρίσιμη περίοδο. Τελεία και παύλα.
Επίσης πιστεύω πως αποτελεί κατάπτυστη σκύλευση της οργής και αγανάκτησης που πλημμυρίζει το λαό, η επιδίωξη των διάφορων ποικιλόχρωμων επίδοξων διαχειριστών του συστήματος που ευαγγελίζονται την ακύρωση, επαναδιαπραγμάτευση, ελαστικοποίηση, άμβλυνση των μνημονίων και βελτίωση της θέσηςτου αδρανοποιημένου λαού. Πετυχένοντας έτσι τον απελπιστικό παροπλισμό του κινήματος, αδρανοποιώντας τις μάζες, αφήνοντας τις αδύναμες, έρμαιες της κυβέρνησης. Σε τελική ανάλυση, βορά στις αδηφάγες και κανιβαλικές ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν πλανούνται πλάνη οικτρή οι ίδιοι, καθόλοθυ μα καθόλου. Τουναντίον απλά αποπλανούν τους θεομπαίχτες ετούτοι τον χειμαζόμενο λαό μας πως όντας παθητικοποιημένος, μπορεί να ελπίζει στην εξ ουρανών, συγγνώμη εξ εκλογών πολυπόθητη λύτρωση από τα δεινά του. Ε όχι πια, χορτάσαμε από τους λαοπλάνους μεσσίες τύπου Πασοκ Α. Παπανδρέου που παρ’ όλες τις ασύγκριτα ευμοϊκότερες μάλιστα συγκυρίες εκείνης της περιόδου, βιώνουμε οδυνηρά την Αλλαγή που έφεραν.
Η πραγματική ουτοπία της εποχής μας είναι η επιβίωση του άθλιου καπιταλισμού, με τον ιστορικά πλέον ξεπερασμένομ ρόλο και του οποίου η παράταση της ημερομηνίας λήξης του οφείλεται στη δραματική υποχώρηση του παγκοσμίου επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Γιατί δεν αποτελείθ ένα ένα κολοσσιαίο έγκλημα να μετατρέπεται σε κόλαση η ζωή του λαού, επειδή μια μικρή χούφτα ατόμων επιδιώκει να προασπίσει τα άνομα συμφέροντά της σε βάροςτων πολλών; Δεν είναι παράνοια να φυτοζωεί ο λαός τη στιγμή που η παραγωγική διαδικασία βαλτώνει μέσα στην κλασσική κρίση υπερπαραγωγής; Πείνα και στέρηση εν μέσω υπεραυθονίας; Να κατασπαράσσονται οι σάρκες των λαών σπό τις ύαινες των νεοαποικιοκρατών στα πλαίσια του ολέθριου αλλάκαι αδιεξόδου ανταγωνισμού τους;
Ποιά πραγματικάπειστική απάντηση μπορεί να δοθεί στο εξής συγκλονιστικό καθι αυτονόητο ερώτημα; Αφού η παραγωγικότητα της ανθρώπινης εργασίας και η τεχνολιγική εξέλιξη έχει εκτοξευθεί σε κυριολεκτικά ουρανομήκη επίπεδα (σχεδιάζονται επανδρωμένες αποστολές στον Άρη), προς τι τέτοια εφιαλτική πραγματικότητα σε όλο τον πλανήτη και στη χώρα μας; Πως δικαιολογείται και επιτρέπεται αυτό το αισχρό φαινόμενο της λειψυδρίας εν μέσω ωκεανού; Να υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για απρόσκοπτη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών (και υγείας βέβαια) και να λιμοκτονούν και να πεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική ή να υποσιτίζονται εδώ στη χώρα μας; Με ληγμένα κιόλας προϊόντα κατόπιν επίσημης έγκρισης από την πολιτεία. Να καταφεύγουν στα συσσίτια ελεημοσύνης εδώ στην Ελλάδα; (Το θληβερό θέαμαπου βλέπουμε στα ασπρόμαυρα ντοκιμαντέρ των σκελετωμένων Αθηναίων στην εποχή της κατοχής περιμένοντας στις ουρές ένα κομμάτι ψωμί, να επανακυκλοφορεί σε έγχρωμη και ζωντανή μετάδοση).Ή να αυτοκτονούν από την απόγνωση; Να πεθαίνουν από τις αναθυμιάσεις των μαγκαλιών; Να ξενιτεύονται; Να βυθίζονται στην απελπισία και την κατάθλιψη; Να…, να…, να είναι ατελείωτος ο κατάλογος με τις αφειδώς προσφορές του “πετυχεμένου” αυτού συστήματος. Αντί να είναι επίγειος τόπος της επαγγελίας αυτός ο πλανήτης, να είναι τοπίο μακάβριο;
Αν δεν είναι έγκλημα καθοσίωσης να προσφέρεται απλόχερα η φτώχειακαι η δυστυχία στους ανθρώπους τη στιγμή που η κοινωνία έχει πλέρια τη δυνατότητα να παράγει, να θρέφει και να θεραπεύει όλα τα μέλη της, τότε τι άλλο είναι; Και το εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία της παραγωγικής διαδικασίας (αυτής της ασύδοτης και άναρχης καπιταλιστικής) να είναι τα συμφέροντα των ελάχιστων παρασιτικών μεγιστάνων. Ποια είναι λοιπόν η υπερβολή, πού το ακραίο, άδικο και παράλογο; Αν δεχτούμε ότι πρέπει να υποστούμε θυσίες σκληρές στο βωμό της διάσωσης της οικονομίας (της δικής τους φυσικά), γιατί κατ’ επέκταση και σε φρικτότερη και έσχατη αναγωγή αυτής της συλλογιστικής να μη συμφωνήσουμε επίσης – μόλις το πλήρωμα του χρόνου το απαιτήσει – να γίνουμε κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών; Αφού νομοτελειακά και αναπόδραστα η οριστική υπέρβαση της κρίσης του καπιταλισμού διευθετείται μόνο με πόλεμο.
Σίγουρα θα δυσκολευόταν κάπως κάποιος να πείσει για τη μη ανέφικτη διάσταση του αιτήματός μας για δωρεάν υγεία αδιάκριτα σε όλους, αν δεν υπήρχε η εμπειρία της λαμπρής περιόδου που μέχρι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε κάποιες χώρες εξελισσόταν, κατακτούσε και καθίδρυε ένα πρότυπο σύστημα υγείας που κάλυπτε υποδειγματικά κάθε ανάγκη. Άξιο λόγου είναι το γεγονός πως ακόμη και μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες (και εννοώ όχι την τυπική μεταστροφή του νλόθου καπιταλισμού στην κλασσική μορφή του με τις αλλαγές του 89-91, αλλά τη μετασταλινική επικράτηση της αντεπανάστασης και αναστύλωσης του παλιού αχρείου εκμεταλευτικού και άνισου συστήματος) ακόμη και αυτά τα ρεβιζιονιστικά υπολείμματα κοινωνικής μέριμνας και περίθαλψης ήταν υπολογίσιμες παρακαταθήκες. Δεν είναι τυχαίοάλλωστε που η αφηνιασμένη επίθεση από τον εσμό της παγκόσμιας αντίδρασης στους λαούς της γης, ακολούθησε την κατάρρευση του εξαμβλώματος του ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Φανταστείτε τι ακτινοβολία έκπεμπε όχι μόνο η γνήσια αρχική οργάνωση τουν τότε τομέα της υγείας της σοσιαλιστικής φάσης, αλλά και η ευνουχισμένη μετέπειτα.
Συμπερασματικά θεωρώ λοιπόν εξωφρενικό από τη μια η επιστήμη να προχωρά με ασύλληπτα άλματα και να προσπαθεί φερ’ ειπείν να δημιουργήσει το σωματίδιο του θεού και από την άλλη λόγω κρίσης να επιστρέφουν αρρώστιες προπολεμικές όπως της φυματίωσης. Ακραία άρα έκφραση του ακραίου συστήματος που λειτουργεί με αποκλειστικόγνώμονα την επίτευξη κέρδους των λίγων που ζουν μέσα στην αμύθητη χλιδή μετατρέποντας σε σύγχρονους σκλάβους τους πολλούς, είναι τελικά η μη ικανοποίηση των στοιχειοδέστερων αναγκών των τελευταίων. Που εξ άλλου αποτελούν και τους μόνους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Απόλυτα λογική λοιπόν είναι η αξίωση και διεκδίκηση της κάλυψης της δωρεάν περίθαλψης του λαού μας. Είναι αυτονόητη λοιπόν, όσο αυταπόδεικτη πια είναι και η διαπίστωση πλέον πως η γη είναι στρογγυλή και κινείτ;αι στο ουράνιο στερέωμα.
ΕΧΕΙ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΣΚΛΗΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ, ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΤΟΥ ΤΟ ΣΤΕΡΟΥΝ ΑΣΠΛΑΧΝΑ ΚΑΙ ΒΑΝΑΥΣΑ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΚΡΟ.
Αν τέλος πάντων ενδώσουμε καιι αποδεχτούμε την ύπουλη θεωρία τους περί άκρων, τότε ας την τοποθετήσουμε στη σωστή της διάσταση συσχετίζοντάς την με το καίριο θέμα της υγείας. Στο ένα άκρο συνοστίζεται η ισχνότατη μειοψηφία της συγχορδίας των τεράτων. Δηλαδή οι μεγαλοαστοί που λυμαίνονται τον ιδρώτα του εργάτη και οι προκαθήμενοι όλων, οι αλληλοσπαρασσόμενοι φονιάδες και ληστές των λαών και τιου δικού μας μαζί, οι ιμπεριαλιστές. (Μαύρο σπλάχνο αυτού του άκρου είναι και τα ανήμερα θεριά του φασισμού, που το υπηρετούν με κτηνώδη τρόπο).
Όταν αυτοί αρρωστήσουν σοβαρά, δεν δυσκολεύονται να πάρουν το ιδιωτικό τους αεροπλάνο και να επισκεφτούν το ακριβότερο και πλέον εξειδικευμένο νοσηλευτικό ίδρυμα του κόσμου αδιαφορώντας για το ιλιγγιώδες κόστος. Ενώ στο άλλο άκρο, με τις αλλαγές που προωθούνται μέρα με τη μέρα, υποφέρει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, των κατατρεγμένων. Με τραγικές εκδοχές όπως υπερτασικοί να κόβουν στη μέση το χάπι της πίεσης λόγω της ανέχειας. Αφημένη αβοήθητη στο έλεος της μοίρας, αν αυτή χτυπήσει με κάποια αρρώστια.
Περιγράφηκε μέχρι τώρα με μελανά και ζωηρά χρώματα η κατάσταση στον τομέα της περίθαλψης του λαού, αλλά και σφαιρικότερα.. Γιατί αλοίμονο, ακριβώς έτσι απηχείται η αμείλικτη πραγματικότητα. Μα υπάρχει ευτυχώς μες την αντάρα και την καταχνιά διέξοδος. Γεννιέται κάπου η ελπίδα και η αισιοδοξία.
Στο μονόδρομο της επίθεσης τους πρέπει και μπορούμε να αντιτάξουμε τον μονόδρομο της αντίστασής μας. Πρέπει να κατανοηθεί ολότελα πως η μάχη π.χ. ενάντια στο 25ευρο στα δημόσια νοσοκομεία και στο σύνολο των σχετικών αντιλαϊκών κυβερνητικών μέτρων είναι αγώνας σε τελική ανάλυση για την μη ολοσχερή κατεδάφιση του σταδιακά αλλά με γοργούς ρυθμούς αποδομούμενου χώρου της δωρεάν υγείας. Δεν θα σταματήσουν – μέχρι φυσυκά να τους σταματήσουμε – έως ότου καταλήξουν στο τελικό τους στόχο: κανένα λαϊκό δικαίωμα όρθιο. Χθές, σήμερα, αύριο μας αφαιρούν αυτά, μεθαύριο τα πάντα. Επιβάλεται η ανάπτυξη του μαζικότερου δυνατόν, ενωτικού, μαχητικού κινήματος με τα σωστά πολιτικά χαρακτηριστικά (αριστερά-αντιιμπεριαλιστικά) που θα στηρίζεται στις αδάμαστες δυνάμεις του λαού, περιφρονώντας τις εκλογικές ψευδαισθήσεις. Κάθε προοδευτική συλλογικότητα και μεμονωμένος αγωνιστής οφείλει να αντιστρατευτεί στην κατεύθυνση σύμπτυξης ενός μετώπου αγώναγια ακύρωση των μαύρων σχεδίων τους παραμερίζοντας επιμέρους διαφορές και διαφωνίες… Αν δεν γίνει άμεσα και περί άλλων τυρβάζουν, ειδικά πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις που πρεσβεύουν την υπεράσπιση του δίκιου του εργάτη, τον ριζοσπαστισμό και την ανατροπή, αλλά επί του πρακτέου απεργάζονται την αναμονή και απραξία για οριστική δικαίωση στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας (κάτι σαν την δευτέρα παρουσία των χριστιανών) ή προωθούν την εκπόνηση μεταβατικών αντικαπιταλιστικών προγραμμάτων (δίχως επαναστατικό υποκείμενο) εξωραϊζοντας το γενεσιουργό αίτιο και όλα αυτά τα υπέροχα να εξαντλούνται αυστηρά πάνω στο έδαφος του ισχύοντος συστήματοςμε άθικτους στο ακέραιο όλους τους ποικίλους μηχανισμούς που περιφρουρούν την κυριαρχία του, ε τότε λοιπόν οι ταξικοί συσχετισμοί θα γίνονται ολοένα πιο αρνητικοί. Το βιωτικό επίπεδο του λαού και οι ελευθερίες του θα κατρακυλούν συνεχώς προς το μεσαίωνα. Θα επωμίζονται βαρειές ευθύνες για τη σύγχιση, την απογοήτευση και παράλυση του λαού. Και η επίθεση των αντιπάλων μας θα φτάνει στα επίπεδα της υστερίας.
Όλοι μαζί, άνεργοι, απολυμένοι, ξεκληριζόμενοι αγρότες εργάτες και δημίσιοι-ιδιωρτικοί υπάλληλοι με κατακρεουργημένους μισθούς και συντάξεις, μικρομεσαίοι που εξοντώνονται, δανειολήπτες και μη που ξεσπιτώνονται, πρέπει να απαντήσουν με τον μόνο τρόπο που υπάρχει. Αυτόν που αν δεν ακολουθούσε και είχε αποτελεσματικότητα, η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμα καθηλωμνένη στον θεσμό της δουλείας. το μόνο δρόμο που οι αντίπαλοί μας τρέμουν μήπως ακολουθήσουμε και επιδιώκουν να φράξουν με νόμους, πολιτικά αναχώματα, ιδεολογική και τηλεοπτική τρομοκρατία, με απροκάλυπτη καστσαστολή.
Τίποτα άλλο δεν τους πανικοβάλλει περισσότερο πέρα από την ταξική αφύπνηση του κόσμου και την οργανική ανασυγκρότηση του κινήματος με τη σωστή ιδεολογική χροιά. Αντίθετα πασχίζουν να μας πείσουν, πως με την επίπλαστη δημοκρατία τους και όπλο μας τη ψήφο θα διορθώσουμε τα πράγματα. Εμείς όμως δεν πρέπει να λησμονούμε, πως ότι κατακτήθηκε παλιά και αφαιρείται σήμερα, εξασφαλίστηκε στις αρένες της σύγκρουσης.
Σε αυτή την κατεύθυνση δραστηριοποιείται και η δράση της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων. Με τις ταπεινές μας δυνάμεις μοχθούμε να συσπειρώσουμε και ενεργοποιήσουμκε τη χανιώτικη κοινωνία γύρω από έναν άξονα κινητοποίησης. Να καταδείξουμε όσο πλατύτερα γίνεται, πως μόνο μέσα από την καθημερινή μας αντίσταση, μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που αέναα και αναπόφευκτα θα ξεφυτρώνουν από δω και μπρος και θα τους πλαισιώνουμε-ενισχύουμε οικοδομώντας στην πορεία ένα μαζικό κίνημα. Τέτοιο, που θα είναι σε θέση να υπερασπίζει σθεναρά το δίκιο του λαού. Τόσο, όσο απαιτούν οι περιστάσεις. Χωρίς να είναι ευάλωτο σε αυταπάτες και υπονομεύσεις.
Επιτακτική είναι και στην πόλη μας η συγκρότηση ενός κοινού μετώπου, που θα απαντά αποφασιστικά σε κάθε αφορμή (και είναι πολλές) στο μέτρο του δυνατού. Αλλά όχι όμως σε εκείνο το βαθμό που υπολείπεται των μη ευκαταφρόνητων δυνατοτήτων της χανιώτικης κοινωνίας με τοπλούσιο παρελθόν. Μέτωπο που θα αντιδρά με γρήγορα αντανακλαστικά σε όποιο πρόβλημα προκύπτει (κατασχέσεις, ρατσιστικό κτύπημα, κλείσιμο ΙΚΑ, βάσεις κτλ) και θα αξιοποιεί κάθε ευκαιρία που θα συμβάλει στην αγωνιστική ανάταση. Που θα υποκινεί, θα συντονίζει και κλιμακώνει όλες τις εστίες πάλης που αναπτύσσονται.
Άμεσα και συγκεκριμένα πρέπει να διεκδικήσουμε και αγωνιστούμε ενάντια στην πολιτική κατάργησης της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και των δομών της, στις απολύσεις του ΕΟΠΠΥ, στην υποβάθμιση και κλείσιμο των νοσοκομείων. Για το δικαίωμα στην πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς προϋποθέσεις.
Εκδήλωση – συζήτηση της Πρωτοβουλίας Αντίστασης στο εργατικό κέντρο την Τετάρτη στις 7 μμ για τις αρνητικές εξελίξεις στο χώρο της υγείας και τι δράση πρέπει να υιοθετήσουμε για να τις εμποδίσουμε.
(Παρατήρηση προς το Δήμο Χανίων που κατεβάζει διαρκώς τα πανώ της Πρωτοβουλίας αλλά και άλλων φορέων και οργανώσεων: η μεγάλη ασχήμια στην πόλη μας δεν προέρχονται από αφίσες, συνθήματα, πανώ, Τουναντίον αυτά είναι τα μέσα μιας κινηματικής προσπάθειας να καθαριστεί η αποκρουστική ασχήμια που δημιουργείται από μια κοινωνία ανέργων, πεινασμένψν, καταθληπτικών, ασθενών χωρίς γιατρειά που το μόνο που απολαμβάνει σε πλούσιες δόσεις είναι η αμερικάνικη ραδιενέργεια. Αυτή η δυσάρεστη εικόνα φαίνεται δεν προβληματίζει τους τοπικούς ιθύνοντες. Τους απασχολέι η λαϊκή ρήση του απέξω κούκλα…)
Μ. Καπετανάκης
μέλος Πρωτοβουλίας Αντίστασης.