Επιμέλεια: Ειρηναίος Μαράκης
Οι εθνικιστικές φωνές που καλλιεργούν συστηματικά την εικόνα της “εθνικής ενότητας απέναντι στην τουρκική απειλή” χρησιμοποιούν πάντοτε το κλισέ ότι ο Ερντογάν είναι ένας νέος “σουλτάνος”. Αυτή η πλαστή εικόνα δεν ταιριάζει με τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν προχτές.
Στις προεδρικές εκλογές ο Ερντογάν επικράτησε συγκεντρώνοντας το 52,5% των ψήφων, αλλά η εικόνα στην βουλή διαμορφώνεται ως εξής: Το Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) με 42,4% παίρνει 293 έδρες, το Ρεπουμπλικανικό (CHP) με 22,7% 146, το Κουρδικό (HDP) με 11,5% 67, το Εθνικιστικό Κίνημα (MHP) με 11,2% 49 και το Καλό Κόμμα (διάσπαση του MHP) με 10.1% θα έχει 45 έδρες.
Μέσα σε συνθήκες “έκτακτης ανάγκης” και με τον ηγέτη του στη φυλακή, το HDP στηριγμένο όχι μόνο από τους Κούρδους αλλά και από την Αριστερά σε όλη την Τουρκία καταφέρνει να ξεπεράσει το φράγμα του 10% και να μπει στη Βουλή με 67 βουλευτές σαν τρίτο κόμμα ξεπερνώντας τους φασίστες. Αυτό από μόνο του είναι ένα δυνατό μήνυμα ενάντια σε όλους εκείνους που θέλουν να σβήνουν από το χάρτη τον κόσμο του αγώνα μέσα στην Τουρκία.
Επιπλέον, η εργατική αντίσταση στην Τουρκία θα έχει να αντιμετωπίσει έναν εξασθενημένο αντίπαλο. Ο Ερντογάν σύμφωνα με το νέο σύνταγμα θα είναι Πρόεδρος με μεγαλύτερες εξουσίες, αλλά χάνει για πρώτη φορά τον έλεγχο της Βουλής. Αυτό δεν είναι “λεπτομέρεια”, αντίθετα αναδεικνύει τα διλήμματα της κυβερνητικής διαχείρισης το επόμενο διάστημα. Μια μόνιμη συνεργασία με τους φασίστες θα επιταχύνει τη φθορά του AΚΡ.
Σε κάθε περίπτωση, η αντίσταση στην απειλή ενός ελληνοτουρκικού πολέμου αποκτάει μεγαλύτερη δύναμη και το σύνθημά για ενότητα των εργατών και στις δυο πλευρές του Αιγαίου γίνεται πιο χειροπιαστό και φυσικά πιο αναγκαίο από ποτέ.