Σύμφωνα με τον καθηγητή Πνευμονολογίας και διευθυντή της Πνευμονολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Κωνσταντίνου Γουργουλιάνη, το εκτιμώμενο κόστος των δημοσίων δαπανών για τη διαχείριση της προσφυγικής εισροής για το 2016, ήταν περίπου 0,3% του ΑΕΠ της χώρας (δηλαδή περίπου 600 εκατ. ευρώ).
Το 35,7% αυτού του ποσού δαπανήθηκε στα Κέντρα Φιλοξενίας των προσφύγων, το 26,3% σε επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης, το 20,6% στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης, το 8,1% σε μεταφορές, το 6,5% σε άσυλο και μετεγκατάστασή τους, και το 2,8% στις επιστροφές στη χώρα τους.
Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Eurostat, το 2015, το 35,7% του πληθυσμού κινδύνευε από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό. Οι συνολικές δαπάνες για την υγεία στη χώρα μειώθηκαν από 22,49 δισ. ευρώ το 2009 σε 14,73 δισ. ευρώ το 2015, ενώ οι μέσες κατά κεφαλήν δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη μειώθηκαν από 2.024 ευρώ το 2009, σε 1.361 ευρώ το 2015, καταγράφοντας συνολική μείωση σχεδόν 33%. Στην πραγματικότητα, η κρίση οδήγησε σε ελλείψεις σε βασικό εξοπλισμό και ανεκπλήρωτες ανάγκες υγείας, τόσο για τον εγγενή πληθυσμό, όσο και για τους πρόσφυγες, τονίζει ο κ. Γουργουλιάνης.
Από την άλλη σύμφωνα με τον επίκουρο Καθηγητή ΑΠΘ κ. Γιώργο Αγγελόπουλο η προσφυγική κρίση περιέργως συντέλεσε στην αύξηση του ΑΕΠ που προέκυψε από την εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό.
Τα δύο βασικά Ταμεία της Ε.Ε. που παρέχουν πόρους για το προσφυγικό, το Ταμείο για το Ασυλο, τη Μετανάστευση και την Ενσωμάτωση (AMIF) και το Ταμείο Εσωτερικής Ασφάλειας (ISF), παρείχαν για την αρωγή των προσφύγων στην Ελλάδα 816,4 εκατ. € από το 2015 μέχρι σήμερα.
Στο ποσό αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε και άλλα 613,5 εκατ. € που αναφέρονται στο πρόγραμμα βοήθειας εθνικού επιπέδου (με πόρους της Ε.Ε.) της περιόδου 2014 – 2020. Στην αρχική περίοδο (2015 – 2017) της άφιξης των προσφύγων στην πλειονότητά τους αυτά τα χρήματα απορροφήθηκαν σε έργα κατασκευής υποδομών (π.χ. καταυλισμοί), σε υλικά και είδη πρώτης ανάγκης, σε μεταφορές από τα νησιά, σε μισθούς προσωπικού, στην περίθαλψη (π.χ. τροφοδοσία).
Ασύμφορη και αναποτελεσματική η αδιάκριτη κράτηση των παράτυπων μεταναστών απέδειξε έρευνα
Τον Μάιο του 2014 και ενώ το πρώτο κέντρο κλειστής φιλοξενίας παράτυπων μεταναστών στη χώρα, αυτό της Αμυγδαλέζας, μετρούσε περίπου 2 χρόνια ζωής, μια αποκαλυπτική έρευνα του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), στο πλαίσιο του προγράμματος MIDAS, αξιολογούσε κατά πόσο «Είναι η αδιάκριτη κράτηση των παράτυπων μεταναστών αποτελεσματική συγκριτικά με το κόστος της;» αναλύοντας εξονυχιστικά τα κόστη της Αμυγδαλέζας.
Όπως απέδειξε η μελέτη των ερευνητριών του ΕΛΙΑΜΕΠ, Άννας Τριανταφυλλίδου, Δανάης Αγγελή και Αγγελικής Δημητριάδη, η κράτηση όχι μόνο αποδίδει ελάχιστα προς τους σκοπούς για τους οποίους εφαρμόζεται, αλλά αντίθετα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί επιτυχημένο μέτρο, καθώς είχε φτωχά αποτελέσματα σε σχέση με το διακηρυχθέντα στόχο των μαζικών επιστροφών, παρά τον εξαιρετικά δαπανηρό της χαρακτήρα. Μόνο το κλειστό κέντρο της Αμυγδαλέζας κόστιζε ετησίως περί τα 10.500.000 ευρώ, με το κόστος ανά πρόσφυγα/μετανάστη να υπολογίζεται σε τουλάχιστον 14 ευρώ/ημέρα κράτησης, καλύπτοντας μετά βίας τις απολύτως βασικές ανάγκες των έγκλειστων.
«Δυστυχώς η κυβέρνηση επιστρέφει σε δοκιμασμένα αποτυχημένες πολιτικές» σχολιάζει τις κυβερνητικές εξαγγελίες για τα κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα, η Άννα Τριανταφυλλίδου, που σήμερα έχει την Καναδική Έδρα Αριστείας σε Θέματα Μετανάστευσης, στο Πανεπιστήμιο Ράιερσον του Τορόντο.
Δηλώνει πως τα κλειστά κέντρα φιλοξενίας, όπως είχε αποδειχθεί και από την έρευνα MIDAS στην οποία συμμετείχε, κοστίζουν χρηματικά περισσότερο από τα ανοιχτά και δεν οδηγούν πουθενά, ενώ οι άνθρωποι «ιδρυματοποιούνται» σε αυτά και στερούνται της ελευθερίας τους.
«Δεν έχουμε δει στην Ελλάδα κέντρα που να παρέχουν αυτά που υπόσχεται ο κ. Μητσοτάκης. Και δεν βλέπω πως παλαιά στρατόπεδα θα προσαρμοστούν σε αυτές τις υποσχέσεις. Δυστυχώς στην Ελλάδα τα σχετικά κέντρα, τόσο ανοικτά όσο και κλειστά, δεν παρέχουν τα στοιχειώδη (ξεχωριστούς χώρους ενδιαίτησης και πρόσβαση σε τουαλέτες και ντους, θρεπτικό φαγητό κτλ). Που να μιλήσουμε για σχολεία και χώρους λατρείας…» τονίζει η κα Τριανταφυλλίδου, προσθέτοντας πως σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία η κράτηση πρέπει να γίνεται μόνο σαν τελευταία λύση (last resort) και μόνο αν είναι απολύτως απαραίτητη. «Εξάλλου η κράτηση προσφύγων παραβαίνει την συνθήκη της Γενεύης του 1951 και τις υποχρεώσεις μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία για το άσυλο καθώς φυσικά και τους νόμους της χώρας» υπογραμμίζει η κα Τριανταφυλλίδου, αφήνοντας αιχμές και για τη νομιμότητα της προωθούμενης γρήγορης έκδοσης αποφάσεων ασύλου.
Η ειδική σε θέματα μετανάστευσης, σχολιάζει και την κυβερνητική πρόθεση για προσλήψεις φυλάκων (όπως έγινε και παλαιότερα από το 2007) και για δημιουργία θέσεων εργασίας. «Άρα το ερώτημα είναι θέλουμε θέσεις εργασίας για παιδαγωγούς και κοινωνικούς λειτουργούς, να συνδράμουν τους ανθρώπους και να τους βοηθήσουν είτε να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία είτε να αναχωρήσουν για άλλες χώρες ή θέλουμε συνοριοφύλακες και δεσμοφύλακες;» αναρωτιέται.
Αναφέρει ακόμη ότι και η διεθνής πρακτική δείχνει ότι τα στρατόπεδα παντός τύπου είναι καλό να αποφεύγονται γιατί δεν οδηγούν πουθενά και κοστίζουν πολύ, ενώ στην Ελλάδα, όπως υποστηρίζει, η ανακατασκευή στρατοπέδων και η όλη διαδικασία φύλαξης, καθαρισμού, σίτισης κλπ, οδηγεί δυστυχώς σε πάρτι αναθέσεων και εργολαβιών…
Νίκος Ράγκος: Αδύνατη η κατασκευή τέτοιων δομών σε ξερονήσια
Την εμπειρία του, στη διαχείριση του προσφυγικού, καταθέτει στο GRTimes και ο πρώην περιφερειακός συντονιστής του υπουργείου Μεταναστευτικής πολιτικής Νίκος Ράγκος, σχολιάζοντας μεταξύ άλλων την πληροφορία (που είχε κυκλοφορήσει τη στιγμή της συνέντευξης με τον κ.Ράγκο) ότι επρόκειτο να δημιουργηθεί κλειστό προαναχωρησιακό κέντρο στα ξερονήσια Λέβιθα. Κάτι τέτοιο διαψεύστηκε τελικά από τον γραμματέα Προσφυγικού του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη Μάνο Λογοθέτη, ο οποίος τόνισε πως η σχετική δομή θα δημιουργηθεί στο νησί της Λέρου.
Ο Νίκος Ράγκος, δηλώνει πως οι μεγάλες δομές, όπως αυτές των 5.000 ατόμων που θα γίνουν σε Σάμο και Λέσβο και Χίο, πρέπει να υλοποιούνται στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδιασμού που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες και θα έχει εξασφαλίσει όλες τις απαραίτητες υποδομές, όπως οδικό δίκτυο, υδροδότηση, ηλεκτρισμό και όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες που συμβάλλουν σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως πυροσβεστική, ΕΚΑΒ, επιπλέον μονάδες αστυνομίας κτλ.
Επισημαίνει πως είναι αδύνατον να λειτουργήσουν τέτοιες δομές σε ερημονήσια, καθώς κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε τη δημιουργία μιας ολόκληρης κωμόπολης ώστε να ήταν λειτουργική και ικανή να καλύψει τις ανάγκες τόσων πολλών ανθρώπων, γεγονός που θα ήταν και οικονομικά ασύμφορο.
news247.gr, grtimes, protothema.gr,